31 Pułk Strzelców Kaniowskich
Z Wikipedii
31. Pułk Strzelców Kaniowskich – polska jednostka wojskowa okresu międzywojennego
Pułk stacjonował w Łodzi i Sieradzu, święto pułkowe obchodzono 14 lipca
Spis treści |
[edytuj] Historia
Powstał w 26 sierpnia 1919 z połączenia 31. Włocławskiego Pułku Piechoty i 15. Pułku Strzelców 4. Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego. Po połączeniu Pułk otrzymał nazwę 31. Pułku Strzelców Kaniowskich, nawiązując do tradycji Legionów Polskich i korpusów polskich w Rosji.
31. Włocławski Pułk Piechoty rozpoczął formowanie we Włocławku pod koniec 1918 roku. 15. Pułk Strzelców 4. Dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego, powstał początkowo na Kubaniu, a później w Odessie z żołnierzy II Brygady Legionów, 2. i 3. Korpusu Polskiego oraz ochotników z Ukrainy. W momencie połączenia Pułk otrzymały nazwę: 31. Pułku Strzelców Kaniowskich, nawiązującego do tradycji Legionów Polskich i korpusów polskich w Rosji.
[edytuj] Udział w działaniach bojowych:
[edytuj] Walki o latach 1919-1920
31. Włocławski Pułk Piechoty w dniu 5 stycznia 1919 zdobył razem oddziałami powstańców wielkopolskich broniony przez Niemców Inowrocław.
Następnie walczył batalionami na różnych frontach. Od lutego do czerwca 1919 roku I batalion brał udział w wyprawach na Wołyń. Pod Baranowiczami walczył III batalion, a w czerwcu w Małopolsce Wschodniej. II batalion bronił granicy przed Niemcami walcząc 2 czerwca 1919 roku pod Służewem, a później z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. W połowie lipca 1919 roku pod Złoczowem połączył się z 15. Pułkiem Strzelców. We wrześniu już jako 31. Pułk Strzelców Kaniowskich skierowany został na front pod Wilno, następnie na linię demarkacyjną z Litwą.
W końcu czerwca 1920 Pułk przerzucony został do Mińska Mazowieckiego. W dniu 18 sierpnia 1920 wziął udział w pościg cofającymi się oddziałami Armii Czerwonej spod Radzymina na Wyszków. Przerzucony do Zamościa bronił się w nim od 29 do 31 sierpnia 1920, oblężony przez oddziały I Armii Konnej Siemiona Budionnego Armii Czerwonej. Walki zakończył 11 – 13 września 1920 bojem pod Sokalem.
[edytuj] Walki w kampanii wrześniowej
W kampanii wrześniowej Pułk wziął udział w składzie 10. Dywizji Piechoty w Armii „Łódź”.
1 września 1939 Pułk zajmował pozycję obronną na odcinku Wróblew – Dąbrowa Wielkopolska. 3 września bronił przedmościa Sieradza . 4 września, broniąc linii rzeki Warty na odcinku Grądy – Woźniki, brał udział w likwidacji niemieckiego przyczółka w Mnichowie. 5 września w czasie walk w rejonie Mnichowa poniósł ciężkie straty, przegrupował się i 7 września zajął pozycje obronne w rejonie Zgierza, po czym wycofał się w rejon Puszczy Mariańskiej. 11 września wziął udział w natarciu na Mszczonów, opanowując go. W odwrocie kierował się na południe, 14 września przeprawiając się przez Pilicę i maszerując w kierunku Wisły. W tym dniu stoczył walkę w lesie koło Ryczywołu, a następnie 15 września dotarł do Puszczy Kozienickiej.
17 września został otoczony, lecz po ciężkiej walce przerwał pierścień okrążenia, ale następnego dnia (18 września 1939) został powtórnie otoczony w rejonie Augustowa i rozbity. Tylko nieliczne grupki żołnierzy dotarły do Wisły. Pułk przestał istnieć.
[edytuj] Obsada personalna w 1939
- Dowódca Pułku – ppłk Wincenty Wnuk
- I adiutant Pułku – kpt. Aleksander Ogrodnik
- Kwatermistrz Pułku – pkt. Władysław Michalewski
- Dowódca kompanii zwiadu – por. Mieczysław Chrzanowski
- Dowódca kompanii przeciwpancernej – por. Zygmunt Bielawski
- Dowódca I batalionu – mjr Bolesław Raczkowski
- Dowódca II batalionu – mjr Antoni Zwoliński
- Dowódca 4 kompanii – por. Józef Kozal
- Dowódca 5 kompanii – kpt. Feliks Sitny
- Dowódca 6 kompanii – ppor. Alfred Smolczyński
- Dowódca 2 kompanii ckm – por. Antoni Paroński
- Dowódca III batalionu – mjr Tadeusz Ujwary
- Dowódca 7 kompanii – por. Zenon Janiakowski
- Dowódca 8 kompanii – kpt. Kazimierz Skorupski
- Dowódca 9 kompanii – por. rez. Jan Ewiak
- Dowódca 3 kompanii ckm – por. Antoni Malanowicz
