Stefan Kisielewski
Z Wikipedii
Stefan Kisielewski, pseud. Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska (ur. 7 marca 1911 w Warszawie, zm. 27 września 1991 w Warszawie), polski prozaik, publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, współzałożyciel i członek Unii Polityki Realnej.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Syn Zygmunta i Salomei, bratanek Jana Augusta Kisielewskiego, satyryka i współzałożyciela kabaretu Zielony Balonik. W latach 1929-1931 studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, a także w Konwersatorium Warszawskim, gdzie w latach 1934-1937 uzyskał dyplomy z teorii muzyki, kompozycji i fortepianu. W latach 1938-1939 przebywał w Paryżu, gdzie miał zamiar kontynuować studia muzyczne.
Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, podczas okupacji uczestniczył w tajnym życiu muzycznym. Był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim.
Po wojnie wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, usunięty przez władze komunistyczne w 1949 r. Założył pismo "Ruch Muzyczny", którego był redaktorem naczelnym w latach 1945-1948, aż do likwidacji pisma przez władze. Od 1945 r. związany ze środowiskiem "Tygodnika Powszechnego", do którego aż do 1989 roku pisywał felietony w cyklach Głową w ściany, Bez dogmatu, Pod włos, Łopatą do głowy, Gwoździe w mózgu i Wołanie na puszczy. W latach 1957-1965 był posłem na Sejm PRL, razem z m.in. Tadeuszem Mazowieckim, w ramach grupy Znak. W 1964 r. był jednym z sygnatariuszy Listu 34. W 1968 za krytykę cenzury zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. "nieznanych sprawców". W 1976 podpisał list 14 przeciwko represjonowaniu uczestników radomskiego czerwca. Reprezentował poglądy konserwatywno-liberalne. Był jednym z założycieli Ruchu Polityki Realnej w 1987 r. oraz Unii Polityki Realnej w 1989 r.
Po 1989 r. po nieporozumieniach z redakcją "Tygodnika Powszechnego", odmówił publikowania swoich felietonów w tygodniku "Wprost". Jednak zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentujących aktualne i nie tylko, wydarzenia. W 1990 r. ustanowił nagrodę swojego imienia, przyznawaną corocznie najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego i laureatów z lat poprzednich.
W latach 1968-80 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą Dzienniki. Jego syn Wacław był współtwórcą duetu fortepianowego Marek i Wacek.
Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce, a także setek felietonów i publikacji politycznych.
[edytuj] Kompozycje
- Kwartet smyczkowy (1935)
- Symfonia nr 1 (1939)
- Danse vive na fortepian (1939)
- Sześć preludiów i fug na fortepian (1943)
- Toccata na fortepian (1944)
- Serenada (wersja I) na fortepian (1945)
- Koncert na orkiestrę kameralną (1949)
- Rapsodia wiejska na orkiestrę kameralną (1950)
- Symfonia nr 2 (1951)
- Capriccio rustico na fortepian (1952)
- Pięć pieśni do słów K. I. Gałczyńskiego na głos i fortepian (1952)
- Siedem pieśni do słów K. I. Gałczyńskiego na głos i fortepian (1952-1954)
- Mała uwertura na orkiestrę kameralną (1953)
- Intermezzo na klarnet i fortepian (1953)
- Suita na obój i fortepian (1954)
- Moto perpetuo na fortepian (1954)
- Suita na fortepian (1955)
- Perpetuum mobile na małą orkiestrę symfoniczną (1955)
- Bakczysaraj w nocy na głos i fortepian (1955)
- Capriccio energico na skrzypce i fortepian (1956)
- Symfonia na 15 wykonawców (1961)
- Suita na flet i klarnet (1961)
- System doktora Smoły i profesora Pierza, balet-pantomima (1962)
- Divertimento na flet i orkiestrę kameralną (1964)
- Podróż w czasie na orkiestrę smyczkową (1965)
- Sygnały sportowe, uwertura na wielką orkiestrę symfoniczną (1966)
- Wesołe miasteczko, balet (1968)
- Spotkania na pustyni dla 10 wykonawców (1969)
- Dialogi na 14 instrumentów (1970)
- Cosmos I na wielką orkiestrę symfoniczną (1970)
- Sonata na klarnet i fortepian (1972)
- Serenada (wersja II) na fortepian (1974)
- Symfonia w kwadracie (1974-1978)
- Impresja kapryśna na flet solo (1982)
- Trzy sceny burzliwe na fortepian (1983)
- Mała rapsodia na klarnet i fortepian (1984)
- Scherzo na fagot i fortepian (1988)
- Koncert fortepianowy (1980-1991)
[edytuj] Publikacje
[edytuj] Powieści
Powieści polityczne, pierwotnie wydane w Paryżu, pod pseudonimem Tomasz Staliński:
- Widziane z góry (1967)
- Cienie w pieczarze (1971)
- Romans zimowy (1972)
- Śledztwo (1974)
- Ludzie z akwarium (1976)
- Przygoda w Warszawie (1977)
[edytuj] Szkice muzyczne
- Gwiazdozbiór muzyczny (1958)
- Muzyka i mózg (1974)
[edytuj] Zbiory szkiców i felietonów
- Polityka i sztuka (1949)
- Rzeczy małe (1956)
- Opowiadania i podróże (1959)
- Z literackiego lamusa (1979)
- 100 razy głową w ścianę (Paryż 1972)
- Materii pomieszanie (Londyn 1973)
- Moje dzwony trzydziestolecia (Chicago 1978)
- Publicystyka przedwojenna (2001)
[edytuj] Inne publikacje
- Na czym polega socjalizm? Stosunki Kościół-Państwo w PRL (1990, wydanie II)
- Abecadło Kisiela (1990)
- Wszystko inaczej (1991, wydanie IV)
- Testament Kisiela (1992)
- Dzienniki (1997, wydanie II)
- Wołanie na puszczy (1997)
- Felietony zdjęte przez cenzurę (1998)
- Rzeczy małe (1998)
- 100 razy głową w ściany (1997)
- "Polityka i Sztuka" (
