Bolesław Bierut

Z Wikipedii

Bolesław Bierut ur. 1892 zm. 1956
prezydent Polski
Okres urzędowania	od 1944 do 1952
Partia polityczna	PZPR
Następca	Aleksander Zawadzki
premier Polski
Okres urzędowania	od 1952 do 1954
Poprzednik	Józef Cyrankiewicz
Następca	Józef Cyrankiewicz

Bolesław Bierut, właściwie Bolesław Biernacki, pseudonim Tomasz (urodzony 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich (Brygidowskich) (obecnie w obrębie Lublina) - zmarł 12 marca 1956 w Moskwie) - zecer, polski działacz komunistyczny, agent sowiecki, pierwszy przywódca Polski Ludowej - Prezydent RP, a następnie premier PRL.

Pochodził z rodziny chłopskiej. W 1899 rozpoczął naukę w 5-klasowej powszechnej szkole katedralnej w Lublinie, będącą pod kuratelą miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Szkoła kładła nacisk na wychowanie religijne i patriotyczne uczniów. W tym czasie młody Bierut był prawdopodobnie blisko związany z Kościołem, a jego rodzice zamierzali posłać go do seminarium duchownego. Na początku 1905 roku za udział w strajku przeciwko obowiązkowemu używaniu języka rosyjskiego na lekcjach Bierut, będący wówczas uczniem ostatniej klasy, został usunięty ze szkoły. Przez następne 2 lata imał się różnych zajęć (m.in. pomocnik murarza, chłopiec na posyłki). Od 1907 pracował jako zecer. Od roku 1912 był związany z lewicowym ruchem robotniczym (PPS-Lewica), od 1918 w KPRP. Na jednym z zebrań poznał Jana Hempla, który wywarł istotny wpływ na jego poglądy. Początkowo w KPP nie wykazywał się szczególną aktywnością po kilku latach jednak ,w 1927 został kierownikiem Centralnej Techniki(drukarnie) . W latach 30. aktywnie działał w Kominternie i był tajnym funkcjonariuszem NKWD. Więziony przez władze sanacyjne w Rawiczu (dzięki czemu udało mu się "przeczekać" stalinowskie czystki. Po amnestii r. 1938 ostatnie lata przed rokiem 1939 spędził w Warszawie, gdzie pracował jako księgowy w Społem. Po wybuchu II wojny światowej zbiegł na tereny okupowane przez Armię Czerwoną. Przebywał potem na terenie ZSRR i na polskich terenach okupowanych przez ZSRR. Od lata 1941 przebywał w Mińsku gdzie był kierownikiem Wydziału Żywnościowego w urzędzie miasta pozostając jednocześnie w kontakcie z wywiadem sowieckim. W lipcu 1943 roku został przerzucony do Polski, gdzie wszedł w skład Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Od stycznia 1944 roku przewodniczący Krajowej Rady Narodowej (władza utworzona przez komunistów w czasie II wojny światowej). W dniu 5 lutego 1947 wybrany przez Sejm Ustawodawczy na Prezydenta Polski, którym był do czasu uchwalenia konstytucji PRL. Od 22 grudnia 1948 był sekretarzem generalnym PZPR. Od 21 listopada 1952 do 18 marca 1954 roku był premierem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). Realizował program pełnego uzależnienia Polski od ZSRR. Wywiązywał się poprawnie z roli, jaką mu przydzielono. Odpowiada za liczne zbrodnie systemu komunistycznego w Polsce (por. stalinizm), m.in. za śmierć Witolda Pileckiego. Po śmierci Stalina nie skorzystał z możliwości większego złagodzenia polityki wewnętrznej. Na wzór kultu Stalina w PRL uprawiano skromniejszy kult Bieruta, np. Bierutowicami nazwano część Karpacza (obecnie Karpacz Górny) na Dolnym Śląsku. Zmarł w 1956 roku w Moskwie, gdzie był gościem XX Zjazdu KPZR. Snuto liczne przypuszczenia co do okoliczności jego śmierci, nie wykluczając otrucia. Żadnego z nich nie udało się do tej pory potwierdzić. Po Warszawie krążył w owym czasie makabryczne dowcipy o podróży Bieruta do Moskwy pojechał w futerku, a wrócił w kuferku czy pojechał dumnie, a wrócił w trumnie

Choć z usposobienia małomówny i nieśmiały, uczuciowo związany był z wieloma kobietami, m.in. z Małgorzatą Fornalską (żona; mieli córkę) i Wandą Górską (sekretarka). Od lipca 1921 do II wojny światowej był żonaty z Janiną Górzyńską, z którą miał dwoje dzieci. Wzorem Józefa Stalina lubił pokazywać się z dziećmi (na jednej z fotografii trzyma na rękach Agnieszkę Holland). Poczta Polska wydała również znaczek pocztowy przedstawiający Bieruta w otoczeniu dzieci. Bierut miał sarenkę, z którą się filmował i fotografował.

Syn Bolesława Bieruta Jan Chyliński pełnił w latach siedemdziesiątych misję ambasadora Polski w Bonn.

W latach PRL jego imię nosił Uniwersytet Wrocławski.

[edytuj] Bibliografia

• Andrzej Garlicki, Bolesław Bierut, Warszawa 1994, ISBN 8302054348
• Piotr Lipiński, Bolesław Niejasny, Warszawa 2001, ISBN 83-7255-971-6