Otto Hahn

Otto Hahn (8 maart 1879Frankfurt am Main – 28 juli 1968)Göttingen was een Duits natuur- en scheikundige hoogleraar te Berlijn.

Van 1905 tot 1906 werkte hij bij Ernest Rutherford te Montreal in Canada, waar hij radio-actinium (227Th) ontdekte. In 1906 werd Hahn benoemd aan het Kaiser Wilhelm Institut (KWI) voor chemie aan de Universiteit van Berlijn, waar hij in 1907 mesothorium I (228Ra) en het desintegratieproduct mesothorium II (228Ac), alsmede ionium (230Th) ontdekte.

In December 1938 rondde Otto Hahn en zijn assistent Fritz Strassmann een reeks experimenten af. Door uranium met neutronen te beschieten probeerden ze radium te verkrijgen. Maar in plaats van wat stukjes uit het uranium te slaan, blijken ze het uraniumatoom in tweeën te hebben gespleten. Hiermee is het principe van kernsplijting ontdekt. In 1944 ontving hij de Nobelprijs voor de Scheikunde.

In 1952 werd Otto Hahn opgenomen in de exclusieve Orde "Pour le Mérite".

Twee keer is een poging gedaan om een element naar hem te vernoemen t.w. element 105 en 108, die uiteindelijk Dubnium en Bohrium zijn gaan heten.

Winnaars van de Nobelprijs voor de Scheikunde (1926-1950)

1926: Svedberg | 1927: Wieland | 1928: Windaus | 1929: Harden, Euler‑Chelpin | 1930: H.Fischer | 1931: Bosch, Bergius | 1932: Langmuir | 1934: Urey | 1935: F.Joliot‑Curie, I.Joliot‑Curie | 1936: Debye | 1937: Haworth, Karrer | 1938: Kuhn | 1939: Butenandt, Ružička | 1943: Hevesy | 1944: Hahn | 1945: Virtanen | 1946: Sumner, Northrop, Stanley | 1947: Robinson | 1948: Tiselius | 1949: Giauque | 1950: Diels, Alder

Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Otto Hahn op Wikimedia Commons.