Napoleon Lodewijk Bonaparte
| 1804-1831 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Groothertog van Berg | ||||||
|
||||||
| Koning van Holland | ||||||
|
||||||
|
Napoleon Lodewijk Bonaparte (Frans: Napoléon Louis Bonaparte) (Parijs, 11 oktober 1804 - Forli, 17 maart 1831) was de tweede zoon van koning Lodewijk Napoleon en Hortense de Beauharnais. In 1810 was hij als opvolger van zijn vader als Lodewijk II korte tijd koning van Holland.
Napoleon Lodewijk werd na de dood van zijn oudere broer Napoleon Karel in 1807 kroonprins. In 1809 benoemde zijn keizerlijke oom Napoleon I hem, als opvolger van Joachim Murat, tot groothertog van Berg. Enige feitelijke macht was hiermee niet verbonden.
Toen Lodewijk Napoleon in 1810 naar aanleiding van het conflict met zijn broer aftrad, werd Napoleon Lodewijk op 1 juli 1810 zijn opvolger. Zijn moeder Hortense trad als regentes op. De bedoeling van Napoleon Lodewijks troonsbestijging was geweest in ieder geval de zelfstandigheid van Holland te bewaren, maar de keizer negeerde het besluit en annexeerde het land op 13 juli van datzelfde jaar. Hij liet de kleine Napoleon Lodewijk naar Frankrijk overbrengen.
Na Napoleons nederlaag in de Volkerenslag bij Leipzig werd het groothertogdom Berg opgeheven (1 december 1813) en verloor Napoleon Lodewijk ook deze titel. Hij nam hierop de titel graaf van Flahaut aan. Een jaar later voerden zijn ouders een proces over de voogdij, dat door zijn vader werd gewonnen. Op 23 juli 1827 trad hij te Florence in het huwelijk met zijn nicht Charlotte Bonaparte, dochter van zijn oom Jozef. Het huwelijk bleef kinderloos.
Napoleon Lodewijk nam in 1831 samen met zijn jongere broer Karel Lodewijk Napoleon deel aan een opstand tegen het pauselijk gezag in Italië. Hierbij overleed hij op 17 maart aan roodvonk. Hij ligt begraven in Saint-Leu-la-Forêt.
