Gelderse oorlogen
Onder de Gelderse oorlogen wordt een serie conficten verstaan tussen de Habsburgse Nederlanden: Holland, Vlaanderen, Brabant, Henegouwen onder leiding van de Hertogen van Bourgondië aan de ene kant en Gelre, Groningen en Friesland, onder leiding van Karel van Gelre aan de andere kant. De Gelderse oorlogen kunnen gezien worden als een zijtoneel van een groter conflict om de heerschappij in Europa tussen Frankrijk en Spanje, dat vooral in Italië werd uitgevochten, de Italiaanse Oorlogen.
De conflicten kenmerkten zich door het ontbreken van grote veldslagen tussen legers. In plaats daarvan vonden er allerlei kleinschalige hit-en-run-acties, plundertochten en hinderlagen plaats. Toch waren de gevolgen van de oorlogen voor de bevolking groot. De vijandigheden beperkten zich niet tot Gelre, maar in vrijwel alle Nederlanden vonden oorlogshandelingen plaats. Met als climax de plundering in 1528 van Den Haag onder verantwoordelijkheid van de Gelderse veldheer Maarten van Rossum.
De Gelderse oorlogen duurden van 1502 tot 1543 en eindigden met een overwinning voor de Bourgondische Nederlanden. Hierdoor kwamen alle Nederlanden onder één centraal gezag, dat van Karel V van het Heilige Roomse Rijk. Voor de wording van het huidige Nederland was de uitkomst van de Gelderse Oorlogen van groot belang. Een vorming van een Nedersaksische staat bestaande uit Gelderland, Overijssel, Drenthe, Groningen en Friesland was voorkomen. In plaats daarvan ontstond tijdens de tachtigjarige Oorlog, een halve eeuw later, de splitsing tussen het huidige België en Nederland.
