Femke Halsema
| Femke Halsema | |
|---|---|
 |
|
| Femke Halsema | |
| Geboren | 25 april 1966 |
| Overleden | |
| Functie | fractievoorzitter GroenLinks in de Tweede Kamer |
| Partij | GroenLinks |
| Politieke loopbaan | |
| 1998-heden | Lid Tweede Kamer |
| {{{tijdvak5}}} | {{{functie5}}} |
| {{{tijdvak6}}} | {{{functie6}}} |
| {{{tijdvak7}}} | {{{functie7}}} |
| {{{tijdvak8}}} | {{{functie8}}} |
| {{{tijdvak9}}} | {{{functie9}}} |
| {{{tijdvak10}}} | {{{functie10}}} |
| Parlement & Politiek - biografie (bron) | |
Femke Halsema (Haarlem, 25 april 1966) is een Nederlandse politica. Zij is politiek leider van GroenLinks.
Inhoud |
Biografie
Voor de politiek
Halsema werd geboren in een sociaal-democratische familie. Haar moeder was lange tijd wethouder sociale zaken en werkgelegenheid voor de Partij van de Arbeid in Enschede.
In 1984 slaagde Halsema voor haar HAVO-examen in Enschede. Tussen 1984 en 1985 ging Halsema er een jaar tussenuit en ging ze werken in een kroeg, ook nam ze enkele cursussen aan de Vrije School in Driebergen. In 1985 begon ze aan de lerarenopleiding Nederlands en Geschiedenis in Utrecht. In 1988 verliet ze de opleiding zonder te slagen en begon ze Algemene Sociale Wetenschappen te studeren aan de Universiteit Utrecht. Ze specialiseerde zich in criminologie. Ze nam tijdens haar studie enkele bijbaantjes die aan haar opleiding waren gerelateerd: tussen 1991 en 1993 was ze stagiaire bij de werkgroep Politie en Allochtonen van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en student-assistent. In 1992 was ze "toegevoegd docent wetenschappelijke methoden en technieken" aan de Faculteit Sociale Wetenschappen, ze doceerde werkgroepen statistiek aan lagerejaars studenten.
Vanaf 1993 begon haar carrière zich te ontwikkelen. Ze werd een opkomend talent binnen de Partij van de Arbeid. Ze werkte voor de Wiardi Beckman Stichting (WBS), het wetenschappelijk bureau gelieerd aan de PvdA. In 1995 schreef ze het boek "Ontspoord. Opstellen over criminaliteit & rechtshandhaving" voor de WBS. In 1996 was ze korte tijd fellow bij het Duitse Marshall Fonds, waarvoor zij onder andere twee maanden door de Verenigde Staten reisde. In 1996 werd ze redacteur van de Helling, het blad van het wetenschappelijk bureau van GroenLinks. Sinds dat jaar werkte ze ook voor De Balie, een Amsterdams politiek-cultureel centrum, waar op dat moment ook Kees Vendrik werkte. Voor de Balie leidde ze in 1997 het project Res Publica over de rol van de Nederlandse grondwet in de moderne samenleving. In datzelfde jaar werd ze lid van de program-commissie van de PvdA voor de verkiezingen van 1998. Ze schreef samen met Maarten Hajer voor de WBS het boek "Land in zicht. Een cultuurpolitieke benadering van de Ruimtelijke Ordening". Ze werd gevraagd om kandidaat te staan voor de PvdA in de verkiezingen van 1998.[1]
In de herfst van 1997 verliet ze de PvdA. De aanleiding hiervoor was de rigoureuze manier waarop de politie omging met de protesten tegen het Europese Top in Amsterdam. De sociaal-democratische burgemeester Schelto Patijn liet 500 mensen preventief oppakken.[2] Ze was echter al langer ontevreden met de koers van de Partij van de Arbeid, die volgens haar niet in staat was geweest om haar sociaal-democratische programma te vernieuwen en het economische tij te gebruiken om in te investeren in de publieke sector. Ze nam enkele kleinere baantjes: ze werd columnist bij Het Parool en in het IKON-radioprogramma De Andere Wereld alsmede redacteur van de serie "Kennis, Politiek en Publieke Opinie" van uitgever Van Gennip.
Politiek leven
In 1998 kandideerde ze zich nadat ze gevraagd was door toenmalig GroenLinks-leider Paul Rosenmöller voor de lijst van GroenLinks voor de verkiezingen van dat jaar.[3] Ze werd de derde kandidaat op de lijst. Het zetelaantal van de partij steeg van 5 naar 11. In haar eerste periode in de Kamer was Halsema woordvoerder op het gebied van justitie. Ze kreeg bekendheid door haar inzet voor asielzoekers en haar oppositie tegen de nieuwe migratiewet van Job Cohen.
Bij de verkiezingen van 2002 was Halsema weer derde kandidaat. De partij verloor een zetel. Halsema werd vice-fractievoorzitter en ze voerde onder andere het woord bij het eerste debat met het eerste kabinet Balkenende. In november kondigde Paul Rosenmöller onverwacht aan de politiek te zullen verlaten. Halsema werd tien dagen voor het partijcongres naar voren geschoven als kandidaat-lijsttrekker.[4] Als partijleider nam Halsema een meer prominente rol in. Ze stelde enkele initiatiefwetten voor, een over gerechtelijke toetsing van de grondwettelijke rechten en een tweede, samen met D66 leider Boris Dittrich, over de vaste boekenprijs.
Halsema was lijsttrekker van haar partij tijdens de verkiezingen van 2003. De partij verloor twee zetels. Ze bleef fractievoorzitter en werd woordvoerder op het gebied van cultuur en media. Tussen oktober 2003 en januari 2004 was Halsema op zwangerschapsverlof: ze kreeg een tweeling. Marijke Vos, vice-fractievoorzitter, verving haar tijdelijk. Na haar terugkeer in de Tweede Kamer startte Halsema een ideologische discussie over de koers van links in het algemeen en GroenLinks in het bijzonder. Ze claimde dat haar partij de laatste "linkse liberale partij van Nederland is"[5] en leek volgens sommigen zo te breken met de socialistische wortels van haar partij. Ze riep op tot sterke samenwerking tussen de Socialistische Partij, de Partij van de Arbeid en GroenLinks. Dit zou moeten leiden tot een linkse regering na de verkiezingen van 2007, wat in haar ogen een "linkse lente" zou inluiden. Ze vroeg PvdA-leider Wouter Bos zich uit te spreken voor zo'n kabinet. Maar deze weigerde, want hij wilde ook de mogelijkheid van een kabinet met het CDA niet uitsluiten. In januari 2006 werd ze verkozen tot "Liberaal van het Jaar" door de JOVD, de jongerenorganisatie van de VVD, vanwege haar nieuwe politieke koers, met name waar het gaat om de hervorming van de verzorgingsstaat.[6] In juni 2006 sloot de nominatie voor het lijsttrekkerschap en Halsema bleek de enige kandidaat. In oktober 2006 werd ze naar eigen zeggen "Albanees"[7] verkozen. In de campagne brengt ze samen met Michael Zonneveld, een bevriend journalist, een persoonlijk getint boek uit "Over de Linkse Lente".
Politieke visie
Halsema noemt zichzelf een links-liberaal, alhoewel ze de voorkeur heeft voor term "vrijzinnig" boven liberaal, omdat de VVD vaak aan het liberalisme wordt gekoppeld. In 2004 startte ze een debat binnen haar eigen partij over de politieke koers. Zij benadrukte hierbij vrijheid en pragmatisme.
Met het begrip "vrijheid" probeert Halsema de band met de "vrijheidslievende traditie van links" aan te geven.[8]. In navolging van Isaiah Berlin maakt Halsema onderscheid tussen positieve en negatieve vrijheid[9]. Negatieve vrijheid is volgens Halsema de vrijwaring van burgers van overheidsinvloed. Ze wil dit concept met name toepassen op de multiculturele samenleving en de rechtsstaat waar de overheid de rechten van burgers moet beschermen, niet beperken. Positieve vrijheid is de emancipatie van burgers uit armoede en achterstand. Halsema wil dit concept met name toepassen op de verzorgingsstaat en het milieu waar de overheid meer invloed moet krijgen. GroenLinks moet volgens Halsema een ondogmatische partij zijn, die een tikje anarchistisch is.
Halsema contrasteert haar politiek met het als populistisch bestempelde geluid van rechts, met name Pim Fortuyn. Rechts is in haar ogen veel dogmatischer geworden, en probeert de samenleving radicaal te hervormen op basis van nieuwe principes. Halsema benadrukt de "smalle marges van de politiek"[10] Links moet zich niet richten op rechtvaardige principes, maar op rechtvaardige uitkomsten, aldus Halsema.
Samen met Ineke van Gent zet ze haar idealen om in enkele praktische voorstellen, die samen "Vrijheid Eerlijk Delen" vormen. Dit leidt tot een debat binnen en buiten de partij. Halsema stelt dat het doel van de verzorgingsstaat de emancipatie van burgers uit armoede is[11]. Daarom moet de verzorgingsstaat hervormd worden, naar Deens model. De overheid moet streven naar volledige werkgelegenheid door de arbeidsmarkt te flexibiliseren, de belasting op arbeid te verlagen en in de publieke sector meer banen te maken. Als er meer werk is, kan iedereen een baan worden aangeboden en hoeft niemand meer dan een jaar werkloos te zijn.
Eind september 2006 rangschikte ze de Katholieke Kerk onder de "as van religieus kwaad". Ze deed deze uitspraak tijdens de algemene politieke beschouwingen in de Tweede Kamer. De woordvoerder van de Katholieke Kerk in Nederland, Jan Willem Wits, reageerde hierop met scherpe bewoordingen en verweet Halsema dat ze de historische lading van het begrip "as van het kwaad" niet kende en ze vanuit een Verlichtingsfundamentalisme gelovigen tot tweederangsburgers wou degraderen. Ook confessionele partijen in het parlement leverden kritiek. Later nuanceerde Halsema haar uitspraak, door het verschil tussen gelovigen en geloofsinstituten te beklemtonen.
Externe link
- Linkse Lente, weblog waaraan Femke Halsema bijdraagt
- biografie op parlement.com
| {{{afb_links}}} | Tweede Kamerleden voor GroenLinks (lijst) | {{{afb_rechts}}} | {{{afb_groot}}} |
|---|---|---|---|
|
Naïma Azough - Tofik Dibi - Wijnand Duyvendak - Ineke van Gent - Femke Halsema - Mariko Peters - Kees Vendrik |
| Bron(nen): |
|
