Ѓорѓи Абаџиев
Од Википедија, слободна енциклопедија
Ѓорѓи Абаџиев е македонски раскажувач, романсиер, историограф, публицист и сценарист. Роден во Дојран на 7 октомври 1910 година. Починал во Скопје на 2 август 1963 година.
Средно образование завршил во Горна Џумаја (Благоевград). Студирал на Правниот факултет во Софија каде што зел активно учество во организациите на прогресивната македонска емиграција во Бугарија. Член на Македонскиот литературен кружок (1938-1941) и на Македонскиот литературен кружок „Никола Вапцаров“ во Софија (1946-1947). Бил уредник на весникот „Македонско знаме“ (1945-1947). По враќањето во Македонија, во 1948 година, развива плодна дејност како писател, публицист и историчар. Работел во Институтот за национална историја во Скопје и бил негов директор. Член на Друштвото на писателите на Македонија од 1949 година. Добитник е на наградите за проза на НР Македонија и „11 Октомври“.
[уреди] Творештво
Ѓорѓи Абаџиев е познат како историски белетрист бидејќи историјата има истакнато место во неговите дела. Автор е на книгите:
- „Труд и луѓе“ (уметнички репортажи и раскази, коавторство, 1936),
- „Изгрев“ (раскази, 1950),
- „Епопејата на Ножот“ (раскази, 1951),
- „Последна средба“ (раскази, 1953),
- „Арамиско гнездо“ (роман, 1954),
- „Пустина“ (роман, 1961),
- „Балканските војни во Македонија“ (монографија, 1972).
Во 1972 г. е објавен избор од неговото творештво во четири тома.
