Lemat Fatou
Z Wikipedii
Lemat Fatou – lemat w analizie i teorii miary podający ograniczenie górne na wartość całki funkcji określonej jako granica dolna pewnego ciągu nieujemnych funkcji mierzalnych.
Nazwa lematu została wprowadzona dla uhonorowania francuskiego matematyka Pierre'a Fatou.
Spis treści |
[edytuj] Lemat
- Załóżmy że:
-
- (a) jest przestrzenią mierzalną z miarą,
- (b) dla , jest nieujemną funkcją całkowalną,
- (c) , oraz
- (d) funkcja jest zdefiniowana przez
- dla .
- Wówczas funkcja f jest całkowalna oraz
-
- .
-
- Czasami powyższy lemat formułuje się przy założeniu że funkcje fn są jedynie mierzalne oraz bez zakładania warunku (c), a z tezą postulującą jedynie mierzalność funkcji f i nierówność . (Zauważmy że dla mierzalnej nieujemnej funkcji g, niecałkowalność jest równoważna ze stwierdzeniem że .)
[edytuj] Szkic dowodu
Załóżmy że są spełnione warunki (a)-(d). Dla liczby naturalnej i punktu połóżmy , definiując w ten sposób funkcję . Zauważmy, że gk jest nieujemną funkcją mierzalną oraz (dla wszystkich k). Wobec całkowalności funkcji fk możemy stwierdzić, że gk jest całkowalna oraz . Ponadto (dla każdego k) oraz
- dla wszystkich .
Na mocy twierdzenia Lebesgue'a o zbieżności monotonicznej możemy teraz stwierdzić, że funkcja f jest całkowalna oraz . Ponieważ (dla każdego k), to mamy też , co kończy dowód.
[edytuj] Zastosowania
- Lemat Fatou jest używany w niektórych dowodach twierdzenie Lebesgue'a o zbieżności ograniczonej oraz zupełności przestrzeni .
- Używa się tego lematu również w teorii prawdopodobieństwa przy wyznaczaniu wartości oczekiwanych pewnych zmiennych losowych.