Ignacy Loyola
Z Wikipedii
Św. Ignacy Loyola (hiszp. Iñigo López de Oñaz y Loyola) (urodzony przed 23 października 1491 - zmarł 31 lipca 1556) święty Kościoła katolickiego, ksiądz, założyciel zakonu jezuitów. Dewizą Ignacego Loyoli była łacińska sentencja Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą).
Urodził się w zamku Loyola, posiadłości swego ojca, średnio zamożnego feudała baskijskiego. Baskijskie imię Iñigo, nadane na cześć św. Iñigo de Oña (+1068), zamienił później na Ignacy ku czci biskupa z Antiochii, słynnego pisarza i męczennika z II w.
W młodych latach przyjął tonsurę, która zapewniała mu przywileje zastrzeżone dla członków kleru katolickiego. W wieku 16 lat podjął służbę w przybocznej gwardii wicekróla Nawarry, gdzie życie upływało na hazardowych grach oraz częstych pojedynkach. W 1521 r. gdy pomiędzy Francją a Hiszpanią wywiązała się wojna o Nawarrę, przebywał w Pampelunie, gdzie został ranny. Podczas przewlekłej rekonwalescencji przeczytał Vita Christi Ludolfa Kartuza i Złotą legendę Jakuba de Voragine, co zapoczątkowało proces jego nawrócenia. Dostąpił objawienia NMP, po którym nastąpiło uzdrowienie. W 1522 roku zrezygnował z kariery wojskowej. Był wpierw pielgrzymem i pustelnikiem, a owocem jego przemyśleń stały się słynne Ćwiczenia duchowne - podstawa późniejszych ćwiczeń ignacjańskich.
W 1523 roku wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Z polecenia franciszkanów, oficjalnych przedstawicieli Kościoła katolickiego w Ziemi Świętej, opuszcza ją i wraca do kraju, gdzie studiuje filozofię na uniwersytecie w Alkali i Salamance.
W tym czasie był dwukrotnie więziony przez Inkwizycję, podejrzewającą go o przynależność do oświeconych (alumbrados).
Po przeniesieniu się do Paryża w 1528 r. na Sorbonie zaprzyjaźnia się z Piotrem Fabrem, Franciszkiem Ksawerym, Szymonem Rodriguesem, Jakubem Laínezem, Alfonsem Salmeronem oraz Mikołajem Bobadillą. Wszyscy oni przygotowywali się do kapłaństwa i stali się zalążkiem przyszłego zakonu jezuitów.
15 sierpnia 1534 w małej kapliczce na zboczu Montmartre w Paryżu wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości oraz podjęli zobowiązanie, że po uzyskaniu święceń udadzą się do Palestyny aby tam nawracać muzułmanów, a gdyby to było niemożliwe oddadzą swoje siły do dyspozycji ojca świętego.
W Rzymie oddali się do dyspozycji papieża Pawła III. 24 czerwca 1537 otrzymali w Wenecji sakrament kapłaństwa. Mając święcenia rozpoczęli działalność duszpasterską w Republice Weneckiej . Aby zwiększyć skuteczność oddziaływania postanowili związać się jakąś formą organizacyjną (zakon: Towarzystwo Jezusowe) 27 września 1540 Paweł III bullą Regimini Militantis Ecclesiae (O Kościele walczącym) zatwierdził Towarzystwo Jezusowe.
W 1541 r dokonano wyboru przełożonego generalnego, którym został Ignacy de Loyola. Stanowisko to piastował do 31 lipca 1556, do dnia swojej śmierci. W 1551 założył uczelnię Gregorianum, która stała się prototypem przyszłych kolegiów jezuickich. Za jego życia zakon liczył już 1000 członków.
Do chwały błogosławionych wyniósł o. Igancego Paweł V w 1609 roku, a kanonizował papież Grzegorz XV w 1623. Pius XI dnia 25 lipca 1922 r. ogłosił go uroczyście patronem wszystkich rekolekcji w Kościele katolickim.
W XIX w. pojawił się w niektórych publikacjach zapis „Iñigo López de Recalde”, co jest błędem i wynika z pomyłki przy odczytywaniu dokumentów procesu, jaki Ignacy miał w Alkali, oskarżony o nieortodoksyjne nauczanie. Błąd wyjaśniono już w roku 1898, a fotokopia dokumentu źle odczytanego jest ogólnie dostępna. Nazwisko Recalde pojawia się w jeszcze innych okolicznościach. Syn starszego brata Ignacego - Martína García de Oñaz y Loyola – Beltrán w roku 1536 ożenił się z panną Juaną de Recalde, lecz uprzednio prowadził lekkie życie i posiadał czwórkę nieślubnych dzieci. Posługiwanie się dziś w odniesieniu do Ignacego nazwiskiem „de Recalde” świadczy o intencjach, mających na celu skompromitowanie i ośmieszenie Ignacego.
[edytuj] Genealogia
Lope de Oñaz (~1180)
├ García López de Oñaz (~1221)
├ López García de Oñaz
żona: Inés pani na Loyoli – połączyli szlacheckie rody (~1261)
├ córka: Inés de Oñaz y Loyola (~k. XIII w.)
mąż: Juan Pérez (krewny)
├ Jaun (bask. Pan) Juan Pérez
├ Gil López de Oñaz
├ pięciu innych braci
(byli przywódcami Guipúzcoi, gdy w 1321 r., w 800 ludzi oparli się 70 tys. armii Nawarczyków
i Francuzów w bitwie pod Beotibar, co zaważyło na utrwaleniu niezależności Kraju Basków od
Nawarry (zależnej od Francji) i związaniu go z Kastylią. Od tego czasu w herbie Loyolów
pojawiło się siedem kolorowych szarf na złotym tle)
Beltrán Yáñez (lub Ibáñez) de Loyola, syn Jaun Juana, (+1405)
żona: Ochanda Martínez de Leete z Azpeitia
├ Sancha Ibáñez de Loyola
| mąż: Lope García de Lazcano
| ślub: 4 III 1413
├ dziedzic: Juan Pérez de Loyola (zm. bezpotomnie, spadek zap. Sanchy)
├ Maria Beltranche
├ Elvira
├ Emilia
├ Juanecha
Juan Pérez de Loyola, syn Sanchy Ibáñez (+ w Tolosie)
żona: Sancha Pérez de Iraeta (+1473)
├ Don Beltrán Yáñez (lub Ibáñez) de Oñaz y Loyola (+ 23 X 1507)
Doña Marina Sáenz (lub Sánchez) de Licona (+ < 6 V 1508)
ślub: 13 lipca 1467 r.
13 dzieci:
1. Juan Pérez de Loyola (+1503 w Neapolu)
2. dziedzic – Don Martín García de Oñaz y Loyola (1477 - 29 XI 1538)
Magdalena de Araoz
ślub 11 IX 1498 (u nich wychował się Ignacy, Magdalena zastępowała chłopcu matkę)
* - kolejność niepewna
*. Ochoa Pérez de Loyola
*. Juan Beltrán de Loyola
*. Beltrán de Loyola (+ < 14 XI 1527)
*. Hernando de Loyola (+ w Panamie, Nowy Świat)
*. Pero López de Oñaz y Loyola (kapłan) (+ < VII 1529 w Barcelonie)
*. Juaniza (lub Joaneiza) de Loyola, żona notariusza z Azpeitia, Juan Marínez de Alzaga
*. Magdalena de Loyola, żona notariusza z Anzuola, Juan López de Gallaiztegui
*. Sancha Ibáñez de Loyola
*. Petronila de Loyola, żona Pedro Ochoa de Arriola
*. Maria Beltrán de Loyola, żona Domingo de Arruado
13. Iñigo López de Loyola (< 23 X 1491 – 31 VII 1556)
| poprzednik - |
Generał zakonu jezuitów |
następca Diego Laynez |
