David Gilmour
Z Wikipedii
David John Gilmour (ur. 6 marca 1946) - brytyjski progresywny muzyk rockowy, gitarzysta, wokalista, kompozytor. Najbardziej znany jako długoletni członek Pink Floyd.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Przed Pink Floyd
David Gilmour urodził się 6 marca 1946 w Grantchester Meadows, w Cambridge, jako drugie dziecko w zamożnej rodzinie Douglasa Gilmoura, wykładowcy na Uniwersytecie Cambridge oraz nauczycielki Sylvii Gilmour. Był zmuszony szybko się usamodzielnić. Kiedy miał osiemnaście lat jego rodzice wyjechali na stałe do Stanów Zjednoczonych. W wieku trzynastu lat, korzystając z podręcznika i płyty instruktażowej Pete'a Seegera, opanował podstawy gry na gitarze. Wkrótce potem zaczął występy w lokalnych pubach, początkowo z grupą The Newcomers, później z zespołem The Ramblers. W 1964 utworzył swój własny zespół - Joker's Wild. Repertuar miał głównie charakter taneczny. Grupa grała przeboje zespołów The Beatles, The Beach Boys, The Four Seasons, choć sięgała również po utwory soulowe np. Otisa Reddinga. Zespół Joker's Wild odniósł lokalny sukces, jednak zawiesił działalność w 1967 roku, po nieudanej wyprawie do Francji.
David Gilmour i Roger "Syd" Barrett znali się od czasów szkolnych w Cambridge. W szkole średniej Gilmour, wtedy będący już sprawnym muzykiem, udzielał Barrettowi lekcji gry na gitarze. Okazję do wspólnych występów mieli w czasie studiów w Cambridgeshire College of Arts and Technology (od 1963 r.). Lato 1964 roku spędzili grając, jako muzycy uliczni, w miejscowościach południowej Francji. Ich repertuar składał się głównie z przebojów The Beatles.
[edytuj] Pink Floyd
David Gilmour otrzymał propozycję dołączenia do Pink Floyd (jako wokalista i gitarzysta) na przełomie 1967 i 1968 roku. Była to reakcja zespołu na coraz większe problemy psychiczne dotychczasowego lidera - Syda Barretta. Początkowym zadaniem Gilmoura miało być głównie zastępowanie Barretta podczas koncertów. Wkrótce jednak Barrett opuścił zespół na dobre, a Gilmour zajął jego miejsce. Charakterystyczny styl gry Gilmoura był jednym ze żródeł sukcesu Pink Floyd w latach 70, dając mu na pewien czas dominującą pozycję w zespole. Jednakże po sukcesach The Dark Side of the Moon oraz Wish You Were Here na pierwszą pozycję wysunął sie Roger Waters - kompozytor przytłaczającej większości materiału z płyt Animals i The Wall oraz The Final Cut.
David Gilmour ponownie przejął kontrolę nad zespołem po wznowieniu działalności Pink Floyd bez udziału Rogera Watersa. Był twórcą praktycznie całego materiału, który znalazł się na wydanej wkrótce płycie A Momentary Lapse of Reason.
[edytuj] Dodatkowa działalność
David Gilmour angażował się w różnorodną działalność poza zespołem Pink Floyd. Wspierał takich artystów jak: Syd Barrett - były kolega z zespołu, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, zespoły The Who i Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons, oraz różnorakie charytatywne supergrupy. Odkrył i wypromował talent rockowej wokalistki Kate Bush.
Nagrał również trzy solowe płyty: David Gilmour (1978), About Face (1984) oraz On an Island (2006).
W 2001 i 2002 zagrał kilka zarejestrowanych koncertów w Londynie i Paryżu w towarzystwie niewielkiego zespołu i chóru. Zostały one później wydane jako David Gilmour in Concert.
Jego trzeci solowy album - On An Island został wydany 6 marca 2006 (w USA dzień później), w 60. urodziny twórcy. Autorem orkiestracji do utworów był polski kompozytor Zbigniew Preisner. W nagraniu wziął udział m. in. Richard Wright - kolega z zespołu Pink Floyd oraz polski panista Leszek Możdżer. W piosence "Red Sky At Night" Gilmour po raz pierwszy popisuje się grą na saksofonie.
Między majem a sierpniem 2006 roku odbyło się tournée promujące płytę, w ramach którego 26 sierpnia artysta wystąpił na terenie Stoczni Gdańskiej w towarzystwie 38-osobowej orkiestry Filharmonii Bałtyckiej pod batutą Zbigniewa Preisnera. W koncercie oprócz zespołu Gilmoura (Richard Wright, Phil Manzanera, Guy Pratt, Dick Parry, Jon Carin, Steve DiStanislao) gościnnie wziął udział również Leszek Możdżer. Koncert był częścią obchodów 26-lecia powstania Solidarności.
W 2003 r. David Gilmour został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego (otrzymując tytuł Komandora tegoż orderu) za zasługi dla muzyki, kultury oraz działalność charytatywną.
[edytuj] Styl muzyczny
Davig Gilmour jest znany z wyjątkowego stylu gry na gitarze - osadzonego w bluesie, ale zarazem melodyjnego i lirycznego. Jego solówki utrzymane są w niezbyt szybkim tempie, z długo wybrzmiewającymi dźwiękami. Gilmour często stosował charakterystyczne "podciąganie" strun (ang. bend). W wywiadach gitarzysta wyjaśniał, że niemożność szybkiej, "wirtuozerskiej" gry pozwoliło mu skupić się na budowaniu melodii. Chociaż Gilmour jest uważany za eksperymentatora w dziedzinie sprzętu i efektów gitarowych, to brzmienie jego utworów jest raczej wynikiem umiejętności, a nie stosowania takiego, czy innego sprzętu. Solowa partia z piosenki Comfortably Numb regularnie zajmuje miejsca w pierwszej piątce w rankingach najlepszych solówek wszechczasów.
Gilmour jest znany przede wszystkim jako gitarzysta, lecz w swojej karierze grał również na innych instrumentach, m. in.: gitarze basowej (w utworach One Of These Days i Shine on You Crazy Diamond (dodatkowy bas), Pigs (Three Different Ones), Sheep i Hey You), perkusji, instrumentach klawiszowych, a ostatnio saksofonie . W trakcie tworzenia składanki A Collection of Great Dance Songs był nawet z powodu praw autorskich zmuszony do nagrania na nowo utworu Money. Zagrał wówczas partie większości instrumentów (oprócz perkusji i saksofonu).
W 1996 David Gilmour został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek Pink Floyd.
