Zbigniew Preisner

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zbigniew Preisner (z domu Kowalski, później przyjął nazwisko swojej żony) to jeden z wiodących polskich kompozytorów muzyki filmowej oraz teatralnej. Jest członkiem Francuskiej Akademii Sztuki i Techniki Filmowej.

Preisner urodził się 20 maja 1955 roku w Bielsku-Białej. Uczył się grać na gitarze i fortepianie. Już w liceum zaczął komponować, nigdy jednak nie ukończył żadnej szkoły muzycznej. Samodzielnie uczył się grać - ze słuchu odtwarzał wysłuchane nagrania. Studiował historię oraz filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W 1977 roku związał się z "Piwnicą pod Baranami". Pod wpływem Zygmunta Koniecznego zaczął pisać muzykę do "piosenek artystycznych". Po sukcesach w Piwnicy rozpoczął współpracę ze Teatrem Starym w Krakowie. Potem przyszedł czas pierwszych kompozycji filmowych. W 1982 roku pracował nad "Prognozą pogody" razem z Antonim Krauze, przez którego poznał Krzysztofa Kieślowskiego. Film "Bez końca" zapoczątkował stałą współpracę z Kieślowskim. Razem ze scenarzystą Krzysztofem Piesiewiczem stworzyli telewizyjny cykl "Dekalog" , "Podwójne życie Weroniki" oraz trylogię "Trzy kolory". Śmierć Kieślowskiego w 1996 roku uniemożliwiła realizację ich drugiego tryptyku: "Niebo, Czyściec, Piekło". To właśnie muzyka do dzieł Krzysztofa Kieślowskiego rozsławiła nazwisko Preisnera. Dwukrotnie część swoich kompozycji do filmów Kieślowskiego Preisner podpisał pseudonimem - nazwiskiem fikcyjnego, duńskiego kompozytora Van den Budenmayera. Obecnie kompozytor pracuje we własnym studiu pod Krakowem.

Z początkiem lat dziewięćdziesiątych Preisner stał się znany na całym świecie. W tym okresie napisał muzykę do filmów wielu różnych reżyserów, m.in.: do filmu "Prominent" Johna Irvina, do "Zabawy w Boga" brazylijskiego reżysera Hectora Babenco, do kilku dzieł Agnieszki Holland, do "Skazy" Louisa Malle, do filmu "Kiedy mężczyzna kocha kobietę" Luisa Mandoki itd. W sumie skomponował muzykę do ponad 80 produkcji.

W 1994 zdobył Césara za muzykę do filmu "Trzy kolory. Czerwony", w 1995 za kompozycję do filmu Jeana Beckera "Elisa". W 1997 zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Berlińskim za "Wyspę przy ulicy Ptasiej". Trzykrotnie (w 1991, 1992 i 1993) został uznany za Najwybitniejszego Kompozytora Muzyki Filmowej przez Stowarzyszenie Krytyków Filmowych w Los Angeles. Kilka razy był nominowany do Złotego Globu: w 1992 roku za muzykę do filmu "Zabawa w Boga" oraz 1994 za "Trzy kolory. Niebieski.".

1 października 1998 r. w Teatrze Wielkim w Warszawie odbyła się prapremiera "Requiem dla mojego przyjaciela". Początkowo miało stanowić narrację do kolejnego scenariusza Piesiewicza, ale po śmierci Kieślowskiego stało się dziełem poświęconym pamięci zmarłego. Wkrótce potem ukazał się album: pierwsza nie-filmowa płyta Preisnera. W 1999 roku Preisner napisał "10 łatwych utworów na fortepian", które następnie ukazały się na płycie w wykonaniu Leszka Możdżera. W tym samym roku powstał album "Moje kolędy na koniec wieku", na którym znalazła się między innymi znana Kolęda dla nieobecnych z tekstem Szymona Muchy.

W 2001 roku prowadził program "Historia muzyki popularnej" w radiu RMF FM.

Styl Preisnera można przede wszystkim określić jako romantyczny; pozostaje pod znacznym wpływem Jeana Sibeliusa.

2004: Kraina szczęścia (Beautiful Country, The) 2003: SuperTex 2003: Dziwne ogrody (Effroyables jardins) 2003: Wszystko dla miłości (It's All About Love) 2002: Pośród obcych (Between Strangers) 2000: Aberdeen 2000: Weiser 1999: Ostatni wrzesień (Last September, The) 1999: Wybór Ewy (Dreaming of Joseph Lees) 1998: Liv 1997: Elfy z ogrodu czarów (FairyTale: A True Story) 1997: Wyspa przy ulicy Ptasiej (Island on Bird Street, The) 1996: Promienne serce (Corazón iluminado) 1996: Bruggen 1995: Marsz Radeckiego (Radetzkymarsch) 1995: Krzysztof Kieślowski: I'm So-So... 1995: Feast of July 1995: Élisa 1994: Kouarteto se 4 kiniseis 1994: Mouvements du desir 1994: Kiedy mężczyzna kocha kobietę (When a Man Loves a Woman) 1994: Trzy kolory: Czerwony 1993: Fio do Horizonte, O 1993: Trzy kolory: Niebieski 1993: Trzy kolory: Biały 1993: Tajemniczy ogród (Secret Garden, The) 1992: Skaza (Damage) 1992: Olivier, Olivier 1992: Zwolnieni z życia 1991: Zabawa w Boga (At Play in the Fields of the Lord) 1991: Podwójne życie Weroniki (Double vie de Véronique, La) 1990: Europa, Europa 1990: W matni (Eminent Domain) 1990: W środku Europy 1989: Przewodnik 1989: Ostatni dzwonek 1988: Dekalog V 1988: Siedem dni w tygodniu 1988: Dekalog X 1988: Dekalog IX 1988: Dekalog VIII 1988: Dekalog VII 1988: Dekalog II 1988: Dekalog I 1988: Dekalog IV 1988: Dekalog III 1988: Dekalog VI 1988: Zabić księdza (To Kill a Priest) 1988: Krótki film o miłości 1988: Dziewczynka z hotelu Excelsior 1987: Wielkie oczekiwanie 1987: Dzień jak rok 1987: Krótki film o zabijaniu 1987: Kocham kino 1987: Sami dla siebie 1986: Czy będzie wojna 1986: Ucieczka 1986: Kołysanka (Lullaby, A (aka Lullabye, The)) 1985: Przez dotyk 1985: Lubię nietoperze 1984: Wezwanie 1984: Cud 1984: Bez końca 1983: Kilka obrazów w czasie przeszłym 1983: Psychoterapia 1981: Prognoza pogody