Grace Jones

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Grace Jones, właściwie Grace Mendoza (ur. 19 maja 1948 roku w Spanish Town na Jamajce) - amerykańska wokalistka i aktorka, jedna z najsławniejszych modelek na świecie; niekwestionowana ikona światowej popkultury lat 70. i 80., kojarzona z oryginalnym stylem i wyrafinowanym smakiem, symbol nocnego życia Nowego Jorku, gwiazda muzyki disco w środowiskach gejowskich Europy zachodniej i USA.

[edytuj] Życiorys

Córka jamajskiego pastora i polityka, przyszła na świat jako jedna z bliźniaków, ma brata Bishopa Noela. W 1962 roku wraz z rodzicami przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych. Studiowała w szkole teatralnej na Uniwersytecie w Syracuse, w stanie Nowy Jork. Podjęła następnie pracę jako szwaczka. Pod koniec lat 60., rozpoczęła karierę modelki. Amerykańska agencja modelek, dla której pracowała, wysłała ją do Europy, uznając, że jej uroda jest zbyt ostra jak na amerykańskie gusty. Jej kariera rozpoczęła się na wybiegach w Paryżu, gdzie pracowała dla najwybitniejszych projektantów mody i stylistów, m.in. Lagerfelda, Versace i Yves Saint Laurenta. W połowie lat 70. można ją było zobaczyć na okładkach francuskich wydań magazynów mody Elle i Vogue.

Po powrocie do USA stała się jedną z barwniejszych postaci legendarnego klubu Studio 54 w Nowym Jorku. Była muzą - artystycznym natchnieniem Andy'ego Warhola, który -zafascynowany nią - malował jej portrety obok takich ikon jak Marilyn Monroe, Elizabeth Taylor, Elvis Presley czy Debbie Harry z zespołu Blondie. Wystylizowana przez ówczesnego partnera, francuskiego kreatora mody Jean'a-Paula Goude, była prowokująca, ambiwalentna seksualnie. Za ostry image odwołujący się do estetyki zaczerpniętej z klubów sadomasochistycznych została obwołana królową gejowskiego disco.

W 1977 roku podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Island Records i nagrała swój debiutancki album "Portfolio". Album wylansował jej największe taneczne przeboje "Sorry", "I Need a Man" i stylową wersję piosenki "La vie en rose" z repertuaru Edith Piaf, która była motywem przewodnim filmu Roberta Altmana "Pret-a-Porter" (1994).

W latach 80. porzuciła wygląd królowej dyskoteki na rzecz charakterystycznej kanciastej fryzury, która stała się na wiele lat jej znakiem firmowym. Zaczęła nagrywać muzykę nowofalową i funkiem, kompozycje Iggy'ego Popa i zespołów The Pretenders, The Police. Wraz z producentem Trevorem Hornem w 1985 roku zrealizowała dobrze przyjętą przez krytykę muzyczną płytę "Slave to the Rhythm", gdzie zaprezentowała mieszankę popu, funku i rocka, r'n'b oraz fragmenty mówione, w których opowiadała o sobie. Wylansowała takie przeboje jak "I'm Not Perfect (But I'm Perfect for You)", a teledysk do utworu tytułowego stał dziełem sztuki i symbolem estetyki lat 80.. Jeden z jej hitów "Libertango (I've Seen That Face Before)" został wykorzystany przez Romana Polańskiego do filmu "Frantic" (1988) z Harrisonem Fordem.

Jej androgeniczny wygląd był inspiracją do trzech ról kinowych, które szybko zdobyły uznanie krytyków i wszystkie były nominowane do nagrody Saturna. Pierwsza z nich to agresywna amazonka Zula w filmie "Conan Niszczyciel" (Conan the Destroyer, 1984) z odtwarzającym rolę tytułową Arnoldem Schwarzeneggerem. W czternastym z kolei oficjalnym filmie z cyklu o Jamesie Bondzie "Zabójczy widok" (A View to a Kill, 1985) u boku Rogera Moore'a jako niepokojąca i demoniczna May Day, przyjaciółka i zarazem ochroniarz psychotycznego Zorina (Christopher Walken), morderczyni i malowniczy wróg agenta 007, przyćmiła dziewczynę Bonda graną przez Tanyę Roberts. Trzecią roą była wampirzyca Katrina w komediowym horroze "Wamp" (Vamp, 1986). Jednak jej udział w dramacie "Sjesta" (1987) z Ellen Barkin i Jodie Foster otrzymał nominację do nagrody Złotej Maliny dla najgorszej aktorki drugoplanowej.

[edytuj] Ciekawostki

Ma 179 cm wzrostu.

Z nieformalnego związku z francuskim kreatorem mody Jean'em-Paulem Goude ma syna Paulo.

Na planie filmu "Zabójczy widok" (A View to a Kill, 1985) romansowała ze szwedzkim aktorem Dolphem Lundgrenem, któremu załatwiła rolę agenta KGB, zachwycona jego muskulaturą.

Kolejna jej płyta "Bulletproof Heart" (1989) zawierała m.in. przebojową przeróbkę piosenki "Amado Mio" z repertuaru Rity Hayworth z legendarnego filmu "Gilda".

24 lutego 1996 roku wyszła za mąż za ochroniarza Atilę Altaunbay'a.

Gdy uznała, że brytyjski prezenter Russell Harty, który przeprowadzał z nią wywiad na żywo, poświęca jej zbyt mało uwagi, rzuciła się na niego z pięściami.

W 2005 roku brytyjska policja musiała siłą wyprowadzić ją z pociągu, gdy wdała się z konduktorem w awanturę o cenę biletu.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

Portfolio (Island) 1977
Fame (Island) 1978
Muse (Island) 1979
Warm Leatherette (Island) 1980* Nightclubbing (Island) 1981
Living My Life (Island) 1982
Island Life (Island) 1985
Slave to the Rhythm (Manhattan/Island) 1985
Inside Story (Manhattan) 1986
Bulletproof Heart (Capitol) 1989
Island Life 2 (Universal International) 1996 * Private Life: The Compass Point Sessions (Island) 1998 - compilation
20th Century Masters-The Millenium Collection: The Best Of Grace Jones (Island) 2003
Universal Masters Collection (Universal) 2003 * The Collection (Spectrum) 2004

[edytuj] Single

Sorry 1976
That's The Trouble 1976
I Need A Man 1977
La Vie En Rose 1977
Do Or Die 1978
Comme Un Oiseau Qui S'envole 1978
Fame 1978
On Your Knees 1979
Private Life 1980
She's Lost Control 1980
Warm Leatherette 1980
A Rolling Stone 1980
Breakdown 1980
Love Is The Drug 1980
Pars 1980
The Hunter Gets Captured By The Game 1980
Pull Up To The Bumper 1981
Feel Up 1981
Demolition Man 1981
I've Seen That Face Before 1981
Use Me 1981
Walking In The Rain 1981
My Jamaican Guy 1982
Nipple To The Bottle 1982
The Apple Stretching 1982
Cry Now, Laugh Later 1983
Living My Life 1983
Slave To The Rhythm 1985
Jones The Rhythm 1985
I'm Not Perfect (But I'm Perfect For You) 1986
Party Girl 1986
Victor Should Have Been A Jazz Musician 1986
Crush 1986
Love On Top Of Love / Killer Kiss 1989, USA Dance chart #1
Amado Mio 1990
7 Day Weekend 1992
Sex Drive 1993
Evilmainya 1993
Love Bites 1996
Storm 1998
Pull Up To The Bumper 2000 remiks Funkstar De Luxe

[edytuj] Filmografia

1973 : Wojna Gordona (Gordon's War), reż. Ossie Davis jako Mary;
1976 : Attention les yeux !, reż. Gérard Pirès jako Cuidy;
1981 : Deadly Vengeance, reż. Amin Q. Chaudhri jako przyjaciółka Slicka;
1984 : Conan Niszczyciel (Conan the Destroyer), reż. Richard Fleischer jako Zula
1985 : Zabójczy widok (A View to a Kill), reż. John Glen jako May Day
1986 : Wamp (Vamp), reż. Richard Wenk jako wampirzyca Katrina
1987 : Prosto do piekła (Straight to Hell), reż. Alex Cox jako Sonya
1987 : Sjesta (Siesta), reż. Mary Lambert jako Conchita
1988 : (A Reggae Session), reż. Thomas D. Adelman (TV) jako Self
1992 : Bumerang (Boomerang), reż. Reginald Hudlin jako Helen Strangé
1995 : Cyber Bandits, reż. Erik Fleming jako Masako Yokohama
1998 : Wyspa piratów (McCinsey's Island), reż. Sam Firstenberg jako Alonzo Richter
1999 : Palmer's Pick Up, rez. Christopher Coppola jako Pani Remo
2001 : Wilczyca (Wolf Girl), reż. Thom Fitzgerald (TV) jako Christoph/Christine
2001 : Zulus Chaka (Shaka Zulu: The Citadel), reż. Joshua Sinclair (TV)