Brief aan de Hebreeën
De Brief aan de Hebreeën is een van de boeken in het Nieuwe Testament van de bijbel. Het Bijbelboek telt 13 hoofdstukken.
Deze brief bestaat uit twee delen:
- een leerstellig (1 - 10:18), en
- een praktisch deel (10:19 - 13).
De brief bevat veel verwijzingen naar het Oude Testament. Het is beschouwd als een leerstellig aanhangsel aan de brief van Paulus aan de Romeinen en de brief van Paulus aan de Galaten, als een soort commentaar op het boek Leviticus en aanbidding in de tempel. De vele referenties aan de tempeldienst doen veronderstellen dat het voor de vernietiging van de tempel in 70 is geschreven, maar dit kan niet als bewijs hiervoor worden beschouwd.
[bewerk] Auteurschap
Er is vanouds een grote variëteit aan opvattingen hierover. Van 400 tot 1600 werd Paulus van Tarsus als schrijver beschouwd. Dit wordt echter nergens in de brief gesteld. Hoewel veel van de begrippen in de brief Paulinisch zijn, zijn er ook duidelijke verschillen in schrijfstijl met de brieven van Paulus.
Naast Paulus zijn ook Paulus' reisgezel Silas, Paus Clemens I, Lucas de evangelist, en een onbekende Alexandrijnse christen genoemd. De twee voornaamste kandidaten zijn Barnabas, (voor het eerst als schrijver genoemd rond AD 300) en Apollos, voor het eerst als schrijver gesuggereerd door Maarten Luther. Ook in de 20e eeuw heeft veel analyse geen consensus hierover opgeleverd. De brief is echter altijd geaccepteerd als deel van de Bijbelse canon.
[bewerk] Bedoeling
De schrijver wilde de ware bedoeling van het systeem van de Mozaische wet laten zien, zijn symbolische en tijd overstijgende karakter.
Hij legt uit dat het levitische priesterschap een voorafschaduwing is van de opdracht van Jezus Christus, en dat de offers uit het systeem van de wet de kruisdood van Jezus voorafschaduwden. Het evangelie was daarom niet bedoeld om de wet van Mozes te veranderen, maar om deze te vervullen.
Dit werd geschreven om een tendens onder de joodse christenen om terug te keren naar het Judaisme een halt toe te roepen.
