Wszechwład Maracewicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Wszechwład Maracewicz komandor podporucznik
ur. 26 X 1907 w Rydze zm. 18 VIII 1987 w Buenos Aires

Kariera:
dowódca ORP Piorun
ORP "Piorun"
ORP "Krakowiak"
Działania wojenne:
II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Medal Morski
Distinguished Service Order

Wszechwład Maracewicz (ur. 26 października 1907, zm. 18 sierpnia 1987) - polski komandor podporucznik i morski oficer pokładowy niszczycieli. Podczas II wojny światowej dowodził OORP Piorun i Krakowiak.

[edytuj] Wykształcenie

Wszechwład Maracewicz urodził się 26 października 1907 w Rydze. Stamtąd wędrując wraz z rodzicami przez Irkuck, Odessę, Petersburg i Kijów dotarł do Polski w 1921. Maturę zdał w Warszawie, a w 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu i otrzymał promocję oficerską. Był również absolwentem II Kursu Oficerów Sygnałowych (1935).

[edytuj] Służba wojskowa

Po odbyciu kursu aplikacyjnego, jako podporucznik marynarki wyznaczony został oficerem wachtowym i p.o. zastępcy dowódcy na okręcie szkolnym, szkunerze ORP Iskra. Od 1935 służył w dowództwie dywizjonu kontrtorpedowców na stanowisku oficera sygnałowego, a od 1936 oficera flagowego dowódcy dywizjonu. W 1938 był oficerem sygnałowym stawiacza min ORP Gryf (w pierwszej załodze) i oficerem nawigacyjnym ORP Iskra, po czym powrócił na oficera flagowego dowódcy dywizjonu kontrtorpedowców.

30 sierpnia 1939, będąc zaokrętowanym przy dowódcy dywizjonu na niszczycielu ORP Błyskawica brał udział w realizacji planu Peking - przejściu 3 niszczycieli do Wielkiej Brytanii. W 1940 został oficerem kursowym w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej na ORP Gdynia, potem oficerem sygnałowym na niszczycielu ORP Piorun. Od 1941 do 1942 jako oficer sygnałowy niszczyciela ORP Burza brał udział w konwojach do Islandii. Następnie był zastępcą dowódcy okrętu na niszczycielach ORP Ślązak i ORP Garland podczas desantu pod Dieppe i patroli azorskich. W latach 1943-1944 dowodził niszczycielem ORP Krakowiak, brał udział w osłonie desantu na Sycylii (operacja Husky), rajdzie na wody Dodekanezu i lądowaniu w Normadii, podczas którego zatopił dwa niemieckie okręty patrolowe. Od 1944, po awansie na komandora podporucznika był kierownikiem Referatu Personalnego w Kierownictwie Marynarki Wojennej. W 1945 został I oficerem krążownika ORP Conrad, a potem dowódcą ORP Piorun. Tym ostatnim uczestniczył w operacji Deadlight - topieniu poddanych U-bootów w Wilhelmshaven. Jako ostatni dowódca okrętu w 1946 przekazał ORP Piorun Anglikom.

Od czasów przedwojennych współpracował z Oddziałem II Sztabu Generalnego. Zajmował się cenzurowaniem korespondencji. Po zakończeniu II wojny światowej i kilku nieudanych próbach przedarcia się żony i syna na Zachód, wyemigrował w 1948 do Argentyny. Pracował jako I oficer na statkach handlowych. Zmarł 18 sierpnia 1987 w Buenos Aires.

Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:
podporucznika marynarki - 1931 porucznika marynarki - 1934	kapitana marynarki - 1939 komandora podporucznika - 1944.

[edytuj] Odznaczenia

Srebrnym Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari

Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Medal Morski (z trzema okuciami)
brytyjskim Distinguished Service Cross

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)