Tiryns
Z Wikipedii
Tiryns lub Tyryns (gr. Τῖρυνς Tiryns) – w starożytności położona na Peloponezie cytadela z czasów kultury mykeńskiej. Miejscu tym już w III tysiącleciu p.n.e. znajdowała się osada. Achajowie zbudowali tu swoją twierdzę w XIV–XIII wieku p.n.e.. Tyryns zostało zdobyte przez Dorów około 1100 p.n.e.. Około 470 p.n.e. cytadela została zniszczona przez miasto Argos.
Wykopaliska w Tyrynsie prowadzone były początkowo przez Heinricha Schliemmanna (1884 – 1885), na początku XX wieku kontynuowane przez Wilhelma Dörpfelda, wznowione w 1963 przez archeologów greckich.
W wyniku prowadzonych prac badawczych ustalono, że twierdza była trzykrotnie rozbudowywana. W ostatniej fazie, z XIII wieku p.n.e. zajmowała obszar około 20 000 m2, o mocno wydłużonym obrysie (długość ok. 300 m i szerokość 80 m). Potężne mury cyklopowe otaczały położony na wzgórzu pałac oraz liczne domy, ośrodek kultowy z małą świątynią. Mury obronne zbudowane były z ogromnych bloków wapiennych o masie dochodzącej do 12,0 t., ich wysokość przekraczała 8,0 m a szerokość dochodziła do 17,0 m. W nich umieszczono dwa bastiony z komorami służącymi jako magazyny. Komory połączone były galerią przykrytą sklepieniem pozornym Wejście główne znajdowało się we wschodniej części murów. Przejście na dziedziniec prowadziło przez dwie warowne bramy i propyleje.
Kompleks pałacowy odgrodzony był od dziedzińca wewnętrznym murem obronnym. Dziedziniec pałacowy otaczał z trzech stron perystyl. Megaron umieszczono naprzeciwko wejścia. Jego ściany i część posadzek zdobiły freski. Pośrodku umieszczono palenisko a dach w jego pobliżu podtrzymywały cztery kolumny. W skład kompleksu pałacowego wchodziły także dwa mniejsze megarony i łazienka, umieszczone po wschodniej stronie zabudowań, pomieszczenia gospodarcze i duża cysterna na wodę.
Zobacz też: Mykeny, sztuka mykeńska
