Megaron
Z Wikipedii
Megaron (gr. μέγαρον - "duża izba") – w starożytności początkowo jednoizbowy, prostokątny budynek użytkowany przez mężczyzn. Jego forma przypominała perystyl, do którego wchodziło się przez kolumnowy przedsionek umieszczony na krótszej ścianie. Pośrodku izby umieszczano palenisko, nad którym znajdował się otwór w dachu do odprowadzenia dymu. W takiej formie znany był już w V tysiącleciu p.n.e. Z czasem został przekształcony w reprezentacyjną część pałaców ( ok. 1400 p.n.e. - 1100 p.n.e.. Miał tylko jedno pomieszczenie podparte czterema kolumnami, dymnik w dachu oraz otwarty przedsionek na krótszym boku z dwoma kolumnami międzyścianami z antami. Ta budowla najprawdopodobniej był pierwowzorem świątyni greckiej distylos in antis. Czasami przed budynkiem umieszczano portyk. Przez dodanie ściany przedniej z otworem drzwiowym można było utworzyć dodatkowe pomieszczenie poprzedzające główną izbę. Budowla ta była stosowana w Grecji od czasów minojskich i mykeńskich. Na przykład w pałacu w Knossos były dwa megarony:
- królowej, ze słynnym freskiem z delfinami, oraz
- królewski, zwany również salą podwójnego topora (labrysa).
1. Przedsionek
2. Izba
3. Kolumny
Megaron stał się wzorem, na podstawie którego zbudowano znakomitą większość starożytnych świątyń. Jego naśladownictwem były również pomieszczenia męskie (andron) w greckim domu.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu architektury
