Słowianie połabscy
Z Wikipedii
Słowianie połabscy, Połabianie - plemiona zachodniosłowiańskie z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu z Sasami, od południa zaś z Łużyczanami. Tych ostatnich często zalicza się do Słowian połabskich, jednak w tym artykule przyjęty został inny punkt widzenia.
Najważniejsze plemiona wchodzące w skład Połabian to:
- Wieleci - związek wielecki - wraz ze związanymi z nimi plemionami: Czrezpienianie, Chyżanie, Doleńcy, Doszanie, Nieletycy, Ranowie, Redarowie, Rzeczanie, Stodoranie, Wkrzanie. Zamieszkiwali część środkową (dorzecze rzeki Sprewy i Hoboli), oraz część północno-zachodnią Połabia.
- Obodrzyce - związek obodrycki - oraz związani z nimi: Bytyńcy, Drzewianie, Glinianie, Morzyczanie, Smoleńcy, Wagrowie, Warnowie. Zamieszkiwali na północno-zachodnim Połabiu.
- Serbowie połabscy - związek plemion serbskich, spokrewnieni z plemionami czeskimi: Głomacze-Dalemińcy, Łużyczanie, Milczanie, Sprewianie, Chutyzi, Susłowie, Kolędycze, Żyrmunty, Żytyczanie. Zamieszkiwali na południu Połabia. Część plemion serbskich przesiedliła się na Bałkany.
Słowianie połabscy posługiwali się językami połabskimi, spokrewnionymi blisko z językiem pomorskim i językiem polskim (łącznie języki te tworzą podgrupę lechicką języków zachodniosłowiańskich). Język plemion serbskich spokrewniony był z językiem plemion czeskich.
Połabianie, podobnie jak ich południowi sąsiedzi, Łużyczanie, stanęli w obliczu germanizacji. Obodrzyce i Wieleci w VII wieku dostali się pod wpływy państwa Franków. Wyzwolili się z nich w 983.
W roku 1108 biskupi niemieccy ogłaszają manifest nawołujący do ekspansji na ziemie Słowian Połabskich. W XII wieku mają miejsce tzw. Krucjaty połabskie - zbrojne wyprawy wojenne zorganizowane z upoważnienia papieża Eugeniusza III. Feudałowie niemieccy kierują oręż przeciwko pogańskim plemionom słowian połabskich. W wyniku licznych wypraw krzyżowych, w których brali udział także schrystianizowani wcześniej władcy polscy, wiele z tych plemion zostaje ujarzmionych. Najdłużej (do pocz. XVIII wieku) ich język i obyczaje zachowały się na zachód od dolnej Łaby, gdzie mieszkali potomkowie Drzewian. Jedynym władcą słowiańskim który oparł się chrystianizacji i odparł krucjatę był książę Niklot.
Zobacz też:
Linki zewnętrzne: