PaK 40
Z Wikipedii
PaK 40 (Panzerabwehrkanone 40 – działo przeciwpancerne model 40) – niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 75 mm opracowana w latach 1939-1941 i używana przez armię niemiecką w okresie II wojny światowej.
Prace projektowe nad nową armatą przeciwpancerną 75 mm rozpoczęły się w zakładach Kruppa i Rheinmetall już w roku 1939, ale początkowo projekt nie miał dużego priorytetu. Dopiero po inwazji na ZSRR w 1941 roku pierwszych starciach z dobrze opancerzonymi czołgami T-34 i KW zwiększono tempo prac projektowych. Pierwsze działa tego typu dostarczono do jednostek bojowych pod koniec 1941, a do 1943 stanowiły one większość niemieckiej artylerii przeciwpancernej.
Armata PaK 40 była standardowym niemieckim działem przeciwpancernym do końca wojny. Była używana także przez inne państwa Osi, a zdobyczne egzemplarze weszły na uzbrojenie Armii Czerwonej. Po wojnie służyły w armiach Albanii, Bułgarii, Czechosłowacji, Finlandii, Rumunii i Węgier.
Łącznie wyprodukowano około 23 000 sztuk tej broni, a dodatkowo wyprodukowano około 6000 egzemplarzy stanowiących uzbrojenie niemieckich niszczycieli czołgów. Armata PaK 40 stanowiła skuteczną broń przeciwpancerną aż do końca wojny i była w stanie zniszczyć każdy czołg aliancki za wyjątkiem ciężko opancerzonych IS-2 i M26 Pershing. Jedyną poważniejszą wadą PaK 40 był znaczny ciężar własny, co wymuszało używanie do transportu działa ciągnika artyleryjskiego, szczególnie na miękkim gruncie.
[edytuj] Dane taktyczno-techniczne
- długość z lawetą: 6,2 m
- szerokość: 2,0 m
- wysokość: 1,25 m
- masa bojowa: 1425 kg
- szybkostrzelność: 14 strzałów na minutę
- prędkość wylotowa pocisku:
- podkalibrowego: 933 m/s
- przeciwpancernego: 792 m/s
- kumulacyjnego: 548 m/s
- zasięg
- ogień bezpośredni: 1800m
- ogień pośredni (amunicją odłamkową lub kruszącą): 7678 m
- masa pocisku: od 3,18 do 6,8 kg
- przebijalność pancerza (0° pochylenia z 500 m):
- 132 mm amunicja AP
- 154 mm amunicja podkalibrowa
- 90 mm amunicja kumulacyjna
