Ostatni Sojusz
Z Wikipedii
Ostatni Sojusz – fikcyjne przymierze wojskowe ze stworzonego przez J. R. R. Tolkiena literackiego świata Śródziemia.
Informacje na jego temat znajdują się w powieściach Władca Pierścieni, Silmarillion oraz Niedokończone opowieści.
- W angielskim oryginale – Last Alliance of Elves and Men / Last Alliance
- Przekład Marii Skibniewskiej – Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi / Ostatni Sojusz, Ostatnie Przymierze
- Przekład Jerzego Łozińskiego – Ostatnie Przymierze Elfów i Ludzi / Ostanie Przymierze
- Przekład Marii i Cezarego Frąców – Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi / Ostatni Sojusz, Ostatnie Przymierze
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Ostatni Sojusz – przymierze zawarte w 3430 roku Drugiej Ery pomiędzy Elendilem, najwyższym królem Arnoru i Gondoru, a Gil-galadem, najwyższym królem Noldorów w Śródziemiu. Skierowane było przeciw Sauronowi, Władcy Ciemności, który rok wcześniej (3429) zaatakował Gondor. Naczelnymi wodzami Sojuszu byli Elendil i Gil-galad. Do nich to przyłączyli się również inni władcy oraz plemiona m. in. Amdír z Lórien, Oropher z Wielkiego Zielonego Lasu, plemię Durina z Khazad-dûm, ludzie z doliny Anduiny. Wśród innych uczestników tego przymierza można też wymienić: Isildura, Anáriona, Elronda, Círdana, Thranduila, Elendura, Aratana, Ciryona.
Po zaprzysiężeniu sojuszu Elendil i Gil-galad na czele swych wojsk pomaszerowali do Imladris. Tam przez następne 3 lata (3431 –3434) gromadzili to coraz nowe oddziały. Powiadają, że zebrane tam zastępy pięknością i wspaniałością przewyższały wszystkie wojska, jakie kiedykolwiek potem widziano w Śródziemiu, i że tak wielkiej armii nikt nie zgromadził od czasów, gdy wojska Valarów nacierały na Thangorodrim[1]
Siły Ostatniego Sojuszu przeprawiły się następnie przez Góry Mgliste i pomaszerowały wzdłuż Anduiny ku Mordorowi (po drodze dołączały do nich nowe oddziały). W wielkiej bitwie na Dagorlad (3434) Elendil i Gil-galad pokonali wojska Saurona i rozpoczęli oblężenie Barad-dûr, które trwało 7 lat (3434 – 3441). W końcu zmusili Władcę Ciemności do stoczenia ostatniej walki na stokach Orodruiny (3441). Tam obaj monarchowie polegli w pojedynku z nim, lecz Isildur pokonał Saurona, odcinając mu z palca złomkiem Narsila, Jedyny Pierścień. Władca Ciemności pozbawiony cielesnej powłoki musiał ukryć się na wschodzie, a jego wojska zostały ostatecznie rozgromione.
Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi odniósł wielkie zwycięstwo, choć pełen cel (całkowite unicestwienie Saurona) nie został osiągnięty, bowiem nie został zniszczony Jedyny Pierścień. Przyniósł jednak Śródziemiu pokój na blisko 1000 lat.
Przymierze to nazwano Ostatnim Sojuszem, ponieważ nigdy już potem nie zgromadzono tak ogromnej armii i nie związano tak ścisłego sojuszu między elfami i ludźmi, bo po śmierci Elendila dwa te plemiona oddaliły się od siebie[1].
[edytuj] Ekranizacja
W ekranizacji Władcy Pierścieni (reżyseria Peter Jackson) w filmie Drużyna Pierścienia pojawiają się na samym początku sceny związane z dziejami Ostatniego Sojuszu (ostatnia walka na stokach Orodruiny, zdobycie przez Isildura Jedynego Pierścienia).
