Niemieccy Chrześcijanie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Niemieccy Chrześcijanie (niem. Deutsche Christen) – pronazistowski ruch religijny w niemieckim protestantyzmie, istniejący w latach 1932-1945.

Spis treści

1 Historia
- 1.1 Początki
- 1.2 Opozycja i rozpad ruchu
2 Bibliografia

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki

Ruch został oficjalnie założony 9 września 1932 przez berlińskiego pastora Joachima Hossenfeldera, jako organizacja ogólnoniemiecka. W programie ruchu podkreślono nadrzędność niemieckiego nacjonalizmu i rasizmu nad tradycją chrześcijańską. Ruch nakreślił następujące cele: zakaz prokreacji z "obcymi rasami" (chodziło głównie o Żydów), wykluczenie osób pochodzenia żydowskiego z Kościoła, stworzenie jednolitego "Kościoła Rzeszy" (zamiast dotychczasowych 29 Kościołów w danych krajach związkowych), odrzucenie Starego Testamentu i weryfikacja Nowego Testamentu w celu usunięcia z niego elementów tradycji i kultury żydowskiej, ochrona "czystości rasy niemieckiej" przez odrzucenie "niedotykalnych" i "niepełnowartościowych" (czyli osób narodowości innych, niż niemiecka, chorych i upośledzonych) oraz zniszczenie marksizmu. Członkowie ruchu w latach 30. aktywnie propagowali antysemityzm i faszyzm w ścisłej współpracy z NSDAP. Stworzyli własną literaturę religijną i własne nabożeństwa. Najwięcej zwolenników zdobyli w Prusach, gdzie poparła ich 1/3 protestantów. Znacznie mniejszym poparciem cieszyli się w pozostałych krajach związkowych.

[edytuj] Opozycja i rozpad ruchu

Wyraźnie anty-chrześcijański charakter ruchu od początku wywołał sprzeciw pozostałych protestantów, którzy powołali w 1932 opozycyjny wobec faszyzmu Ruch Młodoreformacyjny, a następnie Kościół Wyznający. Nie mogli jednak odnieść sukcesu w walce przeciwko ruchowi, popieranemu przez totalitarny reżim Adolfa Hitlera. W lipcu 1933 Niemieccy Chrześcijanie uzyskali większość głosów we władzach kościelnych; podporządkowała im się 1/3 pastorów.

Wkrótce ruch zaczął ulegać wewnętrznemu rozpadowi: pojawiły się w nim tendencje do stworzenia "ponadwyznaniowego" (katolicko-protestanckiego) Kościoła dla "wszystkich Niemców" oraz dążenie do zerwania z chrześcijaństwem i powrotu do dawnej religii pogańskiej. Już w 1934 wszystkie pozostałe organizacje religijne zaczęły wycofywać się ze współpracy z "Niemieckimi Chrześcijanami", którzy masowo tracili też zwolenników. Ruch rozpadł się na 32 rywalizujące frakcje. W obliczu klęski ruchu w 1937 musiał zdymisjonować jego założyciel i przywódca Hossenfelder.

Po klęsce faszyzmu w 1945 Niemieccy Chrześcijanie dalej usiłowali przetrwać pod zmienionymi nazwami na terenie RFN (w NRD ich działalność była uznana za przestępstwo). Członkowie ruchu próbowali wpływać na zmianę wizerunku ruchu w opracowaniach historycznych, ale bez większego powodzenia. Działalność "faszyzujących" grup tego typu zakończyła się w latach 70.