Martina Hingis

Z Wikipedii

Martina Hingis
Miejsce urodzenia	Koszyce
Państwo	Szwajcaria
Data urodzenia	30 września 1980
Wzrost	170 cm
Waga	59 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	14 października 1994
Trener	Melanie Molitor
Miejsca w listach rankingowych
Najwyższe miejsce w rankingu WTA	1 (31 marca 1997)
Najwyższe miejsce w rankingu debla WTA	1 (8 czerwca 1998)
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Australian Open	1997, 1998, 1999 (singel i debel), 2002 (debel), 2006 (mikst)
Roland Garros	1998, 2000 (debel)
Wimbledon	1997 (singiel), 1996, 1998 (debel)
US Open	1997 (singiel), 1998 (debel)
Masters	1998, 2000 (singiel), 2000 (debel)
Zwycięstwa w turniejach singlowych i deblowych
Turnieje singlowe	42 (Kalkuta 2006)
Turnieje deblowe	36 (Australian Open 2006 /mikst/)

Martina Hingis (ur. 30 września 1980 w Koszycach, Czechosłowacja, obecnie Słowacja), tenisistka szwajcarska, zwyciężczyni pięciu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej. Była liderka rankingu tenisistek.

Trenowała tenis od wczesnego dzieciństwa pod okiem matki, Melanie Molitor. Zdobywała seryjnie tytuły w gronie juniorów (także wielkoszlemowe) i zadebiutowała w dorosłym tenisie już jako 14-latka w październiku 1994. Na turnieju w Zurychu w swoim pierwszym zawodowym meczu pokonała znaną Amerykankę Patty Fendick (m.in. triumfatorkę w deblu Australian Open), w drugiej rundzie uległa Francuzce Mary Pierce. Tylko do końca 1994, startując jeszcze w dwóch turniejach (Filderstadt i Essen, w obu dotarła do ćwierćfinałów), pokonała znane zawodniczki z czołowej trzydziestki na świecie, Sukovą i Hack.

W 1995 osiągnęła finał w Hamburgu, pokonując po drodze Novotną i Huber; uległa w decydującym meczu Hiszpance Martinez. Zakończyła rok na 16. miejscu na świecie. W kolejnym sezonie nastąpił jeszcze szybszy rozwój kariery - wygrała pierwszy turniej (Filderstadt i Oakland) oraz dotarła do półfinału US Open (trzecia najmłodsza półfinalistka w historii tego turnieju po Jaeger i Capriati), a także zakwalifikowała się do turnieju Masters, w którym osiągnęła finał, przegrany do Graf w pięciu setach. W parze z Sukovą wygrała wielkoszlemowy Wimbledon w deblu, stając się najmłodszą wimbledońską triumfatorką (15 lat i 282 dni). W grze pojedynczej była także w ćwierćfinale Australian Open (przegrała z Coetzer). Rok 1996 zakończyła na miejscu nr 4.

Rok 1997 był najlepszym w karierze Hingis. Wygrała trzy turnieje wielkoszlemowe - Australian Open (w finale pokonała Pierce), Wimbledon (w finale pokonała Novotną) i US Open (w finale pokonała Venus Williams). W czwartym turnieju Wielkiego Szlema - French Open - także dotarła do finału, ale niespodziewanie uległa Chorwatce Majoli. Była to jej pierwsza porażka w sezonie (pozostawała niepokonana od stycznia do maja), w ciągu roku wygrała 12 turniejów i zakończyła sezon bilansem 75 wygranych - 5 porażek. 31 marca 1997 została po raz pierwszy liderką rankingu światowego w grze pojedynczej, pozycję na czele rankingu światowego zajmowała łącznie przez 209 tygodni (z przerwami do 2001).

W 1998 wygrała ponownie Australian Open w grze pojedynczej, na US Open dotarła do finału, na kortach Rolanda Garrosa i trawnikach Wimbledonu przegrywała w półfinałach. Wygrała natomiast wszystkie turnieje Wielkiego Szlema w deblu (Australian Open z Lucić, French Open, Wimbledon i US Open z Novotną) i została liderką rankingu deblistek 8 czerwca 1998. Do marca 2000 łączyła liderowanie w klasyfikacjach singla i debla (przed nią udało się to tylko Navratilovej i Sanchez-Vicario, a później także Davenport i Clijsters). W styczniu 1999 wygrała po raz ostatni grę pojedynczą w turnieju wielkoszlemowym Australian Open. Kilkakrotnie docierała jeszcze do finału - finał French Open 1999, przegrany z Graf po dramatycznym meczu, został uznany w głosowaniu kibiców za najlepszy mecz w trzydziestoleciu istnienia organizacji tenisistek zawodowych WTA. Mecz ten, w którym Hingis serwowała na wygranie turnieju przy 5:4 w drugim secie, załamał ją psychicznie - złościła się na korcie, próbowała serwować od dołu (co jest bardzo źle przyjmowane przez widzów), wreszcie popłakała się - popadła w konflikt z matką-trenerką i dwa tygonie potem odpadła z Wimbledonu już w pierwszej rundzie. Dotarła jednak do finału US Open we wrześniu, gdzie uległa Serenie Williams, dla której był to pierwszy tytuł wielkoszlemowy.

Była jeszcze finalistką Australian Open w 2000, 2001 i 2002, półfinalistką French Open 2000 i 2001 oraz US Open 2000 i 2001, a także zwyciężczynią innych turniejów. Ostatni mecz w Wielkim Szlemie rozegrała na US Open 2002, gdzie przegrała w 1/8 finału. Po porażce w II rundzie w Filderstadt z Dementiewą jesienią 2002 przerwała występy z powodu kontuzji lewej kostki. Nie doszło do planowanego powrotu na wiosnę 2003 i podjęła ostatecznie decyzję o zakończeniu kariery zawodniczej.

Tenis Martiny Hingis znacznie odróżniał ją od rywalek. Jej atutem była umiejętność przewidywania, znakomicie ustawiała się na korcie, dysponowała precyzją zagrań i dobrym wolejem. Brakowało jej jednak siły fizycznej, która wkrótce stała się decydującym argumentem w tenisie kobiecym, wprowadzonym przez siostry Williams i Lindsay Davenport, przejętym także przez Belgijkę Clijsters i szeroką falę młodych zawodniczke rosyjskich. Brak możliwości przeciwstawienia się sile rywalek prawdopodobnie przyspieszył decyzję Szwajcarki o zakończeniu kariery. W grudniu 2004 zapowiedziała jednorazowy start w turnieju w Pattaya (Tajlandia), ale miał on na celu jedynie charytatywną zbiórkę pieniędzy. Działalności charytatywnej, a także jeździe konnej oraz okazjonalnemu komentowaniu tenisa w telewizji poświęcała się Hingis na sportowej emeryturze.

Mimo niepowodzenia występu w styczniu 2005 w Pattaya Hingis podjęła decyzję o powrocie do zawodowego cyklu rozgrywek w sezonie 2006. Pierwszy start w styczniu 2006 w Gold Coast zakończyła na półfinale (porażka z Włoszką Flavią Pennettą), dzięki "dzikiej karcie" wzięła również udział w Australian Open, gdzie dotarła do ćwierćfinału (przegrała z Kim Clijsters). W parze z Hindusem Maheshem Bhupathim odniosła w Australian Open 2006 swoje pierwsze zwycięstwo wielkoszlemowe w grze mieszanej. 21 maja wygrała w Rzymie pierwszy po powrocie turniej singlowy. Na przełomie maja i czerwca, w jedynym turnieju wielkoszlemowym, którego do tej pory nie wygrała, we French Open, dotarła do ćwierćfinału. Uległa w nim, podobnie jak w Melbourne, Kim Clijsters. Zwyciężyła również w Kalkucie.

W ciągu dotychczasowej kariery wygrała 42 turnieje w grze pojedynczej i 36 w grze podwójnej. Zarobiła na korcie ponad 19 milionów dolarów.

[edytuj] Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1996 Fildestadt, Oakland
  • 1997 Australian Open, Wimbledon, US Open, Sydney, Tokio (Pan Pacific Open), Paryż (hala), Miami, Hilton Head, Stanford, San Diego, Fildestadt, Filadelfia
  • 1998 Australian Open, Masters, Indian Wells, Hamburg, Rzym (otwarte mistrzostwa Włoch)
  • 1999 Australian Open, Tokio (Pan Pacific Open), Hilton Head, Berlin, San Diego, otwarte mistrzostwa Kanady, Filderstadt
  • 2000 Masters, Tokio (Pan Pacific Open), Miami, Hamburg, Hertogenbosch, otwarte mistrzostwa Kanady, Filderstast, Zurych, Moskwa
  • 2001 Sydney, Ad-Dauha, Dubaj
  • 2002 Sydney, Tokio (Pan Pacific Open)
  • 2006 Rzym, Kalkuta
• gra podwójna
  • 1995 Hamburg (z Gigi Fernandez)
  • 1996 Wimbledon, Zurych (z Sukovą)
  • 1997 Australian Open (z Zwieriewą), Paryż (hala), Lipsk (z Novotną), Hilton Head (z Mary Joe Fernandez), Stanford (z Davenport), San Diego, Filderstadt i Zurych (z Sanchez-Vicario)
  • 1998 Australian Open, Tokio (Pan Pacific Open, z Lucić), French Open, Wimbledon, US Open, Miami, otwarte mistrzostwa Kanady (z Novotną), Sydney (z Sukovą), Los Angeles (ze Zwieriewą)
  • 1999 Australian Open, Masters, Indian Wells, Rzym, Eastbourne (z Kurnikową), Miami (z Novotną)
  • 2000 French Open, Tokio (Pan Pacific Open, z Pierce), Masters, Filderstadt, Zurych, Filadelfia (z Kurnikową), otwarte mistrzostwa Kanady (z Tauziat)
  • 2001 Moskwa (z Kurnikową)
  • 2002 Australian Open (z Kurnikową), Hamburg (z Schett)
• gra mieszana
  • 2006 Australian Open (z Maheshem Bhupathim)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• sylwetka na stronie WTA Tour