Chris Evert

Z Wikipedii

Christine Marie Evert-Lloyd (ur. 21 grudnia 1954 w Fort Lauderdale, Florydzie), słynna amerykańska tenisistka, 18-krotna zwyciężczyni turniejów wielkoszlemowych, była numer 1 światowego rankingu, posiadaczka najwyższego w historii procentu wygranych oficjalnych spotkań (90%).

Jest uważana za prekursorkę oburęcznego bekhendu kobiecego. Przez wielu znawców nazywana "Borgiem w spódnicy", podobnie jak słynny Szwed swoją grę opierała na doskonałej grze z głębi kortu, regularności uderzeń, precyzji minięć. Ze względu na to, że w początkach jej kariery, a także nieco później popularna była raczej gra ofensywna, pełna ataków wolejowych, na temat stylu gry Evert żartowano "Czy w Fort Lauderdale rajcowie miejscy wydali rozporządzenie, zabraniające pod surową karą chodzić do siatki?"; odpowiadając na tego typu zarzuty ojciec (zarazem trener) odpowiadał, że wprawdzie Chris "gra na przerzut, ale w sposób doskonały".

Trudno się nie zgodzić z tą opinią. Kariera Evert rozwijała się od wczesnych lat, po udanych występach wśród juniorek (kilka tytułów mistrzyni USA, zwycięstwo w Orange Bowl) już we wrześniu 1970 na turnieju w Charlotte pokonała czołową tenisistkę francuską Durr (tracąc zaledwie jednego gema), a później w półfinale Smith-Court, która dopiero co świętowała wygranie Wielkiego Szlema. Rok później Evert była najmłodszą półfinalistką US Open (wynik ten później poprawiały Pam Shriver, Tracy Austin i Andrea Jaeger) i awansowała do czołowej dziesiątki na świecie. Debiutowała w reprezentacji w Pucharze Wightman. W 1974 odniosła pierwsze zwycięstwo turniejowe; przegrała z finale Australian Open z Evonne Goolagong, ale wiosną t.r. wygrała prestiżowe mistrzostwa Włoch w Rzymie, a później wielkoszlemowe French Open. Wygrała także po raz pierwszy Wimbledon.

Od 1974 była klasyfikowana na pierwszym miejscu na świecie, nieprzerwanie do 1977, ponownie w 1980. W kolejnych latach zdobywała kolejne tytuły wielkoszlemowe (łącznie 18, w tym rekordowe siedem triumfów na kortach Rolanda Garrosa), 17-krotnie przegrywała w finałach. Wliczając również turnieje niższej rangi odniosła 154 zwycięstwa turniejowe w grze pojedynczej (więcej ma jedynie Navratilova). Ze względu na defensywny styl gry rzadziej udzielała się w deblu, ale także w grze podwójnej może pochwalić się ośmioma wygranymi turniejami, w tym trzema wielkoszlemowymi (w parze z Morozową i Navrátilovą). Przyczyniła się ośmiokrotnie do zdobycia przez Amerykanki Pucharu Federacji, m.in. w 1989.

Na korcie uważana za perfekcjonistkę, w przypadku niepowodzeń potrafiła zrobić kilkumiesięczną przerwę w startach, by powrócić na szczyt. Miało to miejsce w 1980, kiedy przegrywała regularnie z młodą Tracy Austin; po przerwie wygrała m.in. French Open, US Open, zdobyła Puchar Federacji oraz była w finale Wimbledonu, a także odzyskała czołowe miejsce w rankingu.

Karierę kontynuowała do września 1989. Pod koniec kariery wystąpiła na olimpiadzie w Seulu (1988), ale medalu tam nie zdobyła. Starty na światowych kortach zakończyła porażką w ćwierćfinale US Open z rodaczką Ziną Garrison.

Jej pierwszym mężem był brytyjski tenisista John Lloyd. Małżeństwo zakończyło się rozwodem, ale w czasie kariery przyniosło Chris Evert sporo popularności na Wimbledonie - widownia traktowała ją niemal jak rodaczkę. O ile ślub nie przeszkodził karierze Amerykanki, to dla LLoyda okazał się niemal końcem kariery sportowej; jako "mąż słynnej Evert" przestał odnosić dobre rezultaty. Po rozwodzie Chris Evert wyszła za mąż za dwukrotnego olimpijczyka, narciarza alpejczyka Andy Millsa (1988), z którym ma troje dzieci. Na sportowej emeryturze zajmuje się m.in. komentowaniem tenisa w telewizji. Z dużo mniejszymi sukcesami w tenisa grała również jej młodsza siostra Jeanne.

W 1995 uhonorowana miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame. Otrzymała również szereg tytułów "sportowca roku".

• Statystyki:
  • rok rozpoczęcia profesjonalnych startów - 1972;
  • łączna liczba zwycięstw w singlu - 1304;
  • łączna liczba porażek w singlu - 144;
  • liczba zdobytych tytułów w singlu - 154 (w tym 18 wielkoszlemowych);
  • liczba zdobytych tytułów w deblu - 8;
  • łączna suma zarobionych na korcie pieniędzy - 8 895 195 dolarów.

• Poszczególne zwycięstwa w turniejach Wielkiego Szlema:
  • 1974 - French Open, przeciwnicza w finale: Olga Morozowa, wynik meczu: 6-1, 6-2;
  • 1974 - Wimbledon, przeciwniczka w finale: Olga Morozowa, wynik meczu: 6-0, 6-4;
  • 1975 - French Open, przeciwniczka w finale: Martina Navrátilová, wynik meczu: 2-6, 6-2, 6-1;
  • 1975 - US Open, przeciwniczka w finale: Evonne Goolagong, wynik meczu: 5-7, 6-4, 6-2;
  • 1976 - Wimbledon, przeciwniczka w finale: Evonne Goolagong, wynik meczu: 6-3, 4-6, 8-6;
  • 1976 - US Open, przeciwniczka w finale: Evonne Goolagong, wynik meczu: 6-3, 6-0;
  • 1977 - US Open, przeciwniczka w finale: Wendy Turnbull, wynik meczu: 7-6, 6-2;
  • 1978 - US Open, przeciwniczka w finale: Pam Shriver, wynik meczu: 7-5, 6-4;
  • 1979 - French Open, przeciwniczka w finale: Wendy Turnbull, wynik meczu: 6-2, 6-0;
  • 1980 - French Open, przeciwniczka w finale: Virginia Ruzici, wynik meczu: 6-0, 6-3;
  • 1980 - US Open, przeciwniczka w finale: Hana Mandlikova, wynik meczu: 5-7, 6-1, 6-1;
  • 1981 - Wimbledon, przeciwniczka w finale: Hana Mandlikova, wynik meczu: 6-2, 6-2;
  • 1982 - Australian Open, przeciwniczka w finale: Martina Navrátilová, wynik meczu: 6-3, 2-6, 6-3;
  • 1982 - US Open, przeciwniczka w finale: Hana Mandlikova, wynik meczu: 6-3, 6-1;
  • 1983 - French Open, przeciwniczka w finale: Mima Jaušovec, wynik meczu: 6-1, 6-2;
  • 1984 - Australian Open, przeciwniczka w finale: Helena Sukova, wynik meczu: 6-7, 6-1, 6-3;
  • 1985 - French Open, przeciwniczka w finale: Martina Navrátilová, wynik meczu: 6-3, 6-7, 7-5;
  • 1986 - French Open, przeciwniczka w finale: Martina Navrátilová, wynik meczu: 2-6, 6-3, 6-3;