Virginia Ruano Pascual

Z Wikipedii

Virginia Ruano Pascual (ur. 21 września 1973 r. w Madrycie) - hiszpańska tenisistka, specjalistka gry podwójnej.

W swojej karierze wygrała 3 turnieje gry pojedynczej, jednak dużo więcej sukcesów osiągnęła w deblu, triumfując w 34 turniejach, w tym ośmiu wielkoszlemowych (wszystkie w parze z Argentynką Paolą Suárez)

Spis treści 1 Kariera 2 Wygrane turnieje singla (3) 3 Wygrane turnieje debla (37) 4 Wygrane turnieje miksta (1)

[edytuj] Kariera

Status profesjonalny Hiszpanka otrzymała w styczniu 1992 roku. Po raz pierwszy zagrała w turnieju ITF w 1989 roku, dochodząc tam do półfinału. W tym sezonie jeszcze kilkakrotnie próbowała udziału w turniejach, kończąc je jednak w kwalifikacjach lub na pierwszej rundzie. W 1990 roku zadebiutowała na turnieju zawodowym w Estoril jako szczęśliwa przegrana. Grała jednak tylko w pierwszej rundzie. Wygrała pierwszy tytuł deblowy ITF w Cascais z Evą Bes, w finale pokonując najwyżej rozstawiony debel. W 1991 zagrała w trzech turniejach głównych; najlepszym rezultatem był ćwierćfinał w Sao Paulo.

W styczniu następnego roku została zawodową tenisistką. Wygrała swój pierwszy tytuł singlowy ITF. Zadebiutowała na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku, przegrywając w pierwszej rundzie w dwóch setach z Laurą Arrayą. Kolejne dwa ćwierćfinały uzyskała w 1993 roku na turnieju w belgijskim Liege (przegrała z Alexandrą Fusai) oraz w Kitzbuehel (porażka z najwyżej rozstawioną Anke Huber). Na turnieju w Curtibie po raz pierwszy spotkała się w meczu singlowym z Paolą Suarez, z którą kilka lat później zdobędzie największe laury deblowego tenisa. Co ciekawe, panie nigdy później nie spotkały się na korcie w meczu gry pojedynczej. Virginia przegrała ten mecz 4/6 1/6. W 1994 przegrała finał turnieju ITF w Valladolid. Zagrała w wielkoszlemowym Australian Open i Roland Garros.

1995 - to rok niespodziewanego sukcesu na kortach Rolanda Garros. Pokonała Ruxandrę Dragomir i Nathalie Tauziat, przegrała z [4] Conchitą Martinez. Pozostałe dwa występy wielkoszlemowe zakończyła na pierwszej rundzie. Po wygranym turnieju ITF w Saragossie awansowała na 98 miejsce w rankingu; po raz pierwszy w karierze znalazła się w czołowej setce rankingu kobiet.

Pokonała Amelie Mauresmo w finale turnieju ITF w Bronx w 1996 roku. Wcześniej wygrała m.in. z Sarah Pitkowski. Osiągnęła ćwierćfinał w Hobarcie i trzecią rundę w Amelia Island. Reprezentowała Hiszpanię na olimpiadzie w Atlancie, docierając do drugiej rundy gry pojedynczej.

Wypadła z czołowej setki rankingu w 1997 roku. Wygrała swój pierwszy zawodowy tytuł singlowy w Cardiff. Tydzień później pokonała 6/0 6/0 trzydziestą wówczas zawodniczkę świata, Amy Frazier, w drodze do ćwierćfinału w Madrycie. W trzeciej rundzie Roland Garros pokonała Angeles Montolio. Dotarła do ćwierćfinału w Palermo i półfinału w Warszawie.

1998 - Virginia sklasyfikowana po raz pierwszy wśród pięćdziesięciu najlepszych zawodniczek świata. Wygrała trzy turnieje gry podwójnej, wszystkie z Paolą Suarez: w Hobarcie, Budapeszcie i Rzymie. Znalazła się w czwartej rundzie Wimbledonu; w meczu trzeciej rundy grała z Sereną Williams. Hiszpanka przegrywała 5/7 1/4, ale Amerykanka musiała zejść z kortu z powodu kontuzji. Pokonała światową jedenastkę, Nathalie Tauziat, w drugiej rundzie Hilton Head. W 1999 roku wygrała kolejny tytuł deblowy z Suarez, miało to miejsce w Madrycie. W grze pojedynczej wzięła udział w ćwierćfinale w Hobarcie oraz w trzeciej rundzie Amelia Island i Miami.

2000 - dotarła do ćwierćfinału w Madrycie; zakwalifikowała się do turniejów w Hilton Head oraz Candian Open, ale już we wczesnych rundach trafiała na bardzo dobre zawodniczki i przegrywała z nimi (Jennifer Capriati i Lisa Raymond). Wygrała w Hilton Head i w Sopocie turnieje deblowe, w parze z Paolą Suarez.

W roku 2001 po raz pierwszy została mistrzynią turnieju wielkoszlemowego - w parze z Paolą Suarez zdobyła tytuł deblowy, a z Carbonellem wygrała grę mieszaną. W pierwszej rundzie Wimbledonu pokonała najwyżej rozstawioną Martinę Hingis (po raz trzeci w historii tego turnieju, od 1927 roku, odpadła najwyżej rozstawiona zawodniczka już w pierwszej rundzie; wcześniej ten los spotkał Steffi Graf w 1994 roku oraz Martinę Hingis w 1999; Margaret Smith Court odpadła w drugiej rundzie po wolnym losie w pierwszej w 1962 roku). Awans do trzeciej rundy US Open zapewnił jej powrót do czołowej pięćdziesiątki rankingu kobiet. Wygrała tytuły deblowe: w Antwerpii, Madrycie (z Suarez) i w Knokke-Heist (z Magui Serną). W parze z Suarez zakwalifikowała się do turnieju kończącego sezon. Para skreczowała w półfinale z powodu kontuzji Argentynki; miał to być mecz z najwyżej rozstawionymi Lisą Raymond i Rennae Stubbs.

Najlepszymi rezultatami singlowymi w 2002 roku były półfinał w Brukseli i trzy ćwierćfinały, między innymi w Rzymie, gdzie Virginia przebrnęła kwalifikacje. Wygrała osiem z dziesięciu finałów deblowych, w tym siedem z Paolą Suarez i jeden z Carą Black. 9 września 2002 Paola Suarez została pierwszą deblistką świata, a Virginia drugą (najwyższa pozycja Hiszpanki od czasów występów Arantxy Sanchez Vicario). Finalistki Wimbledonu, przegrały z siostrami Williams. Ponownie z Suarez wystąpiła w turnieju kończącym sezon, odpadła w pierwszej rundzie z japońską parą Fujiwara / Sugiyama.

2003 - po raz pierwszy od Roland Garros 1995 dotarła do wielkoszlemowego ćwierćfinału w Melburne Park (Australian Open), ale przegrała z Justine Henin-Hardenne. Wygrała kolejny tytuł singlowy w Taszkiencie. Zaliczyła z Paolą Suarez wszystkie deblowe finały wielkoszlemowe w tym roku. W Australian Open przegrały z siostrami Williams, podczas dwóch kolejnych turniejów uległy parze Clijsters / Sugiyama; wygrały dopiero US Open z Kuzniecową i Navratilovą. Wygrała pięć z dziesięciu finałów deblowych w sezonie. Przez tydzień razem z Suarez stanowiła najlepszy debel w kobiecym tenisie. Wygrała WTA Tour Championships w deblu, pokonując w finale Kim Clijsters i Ai Sugiyamę.

2004 - najlepsze wyniki to ćwierćfinał w Hasselt, trzecia runda Roland Garros i Wimbledonu (wygrana nad Mary Pierce), druga runda Australian Open i US Open. Wystąpiła w Pucharze Federacji. Po raz pierwszy w karierze wygrała deblowy Australian Open (z Suarez), Roland Garros oraz US Open. Wygrała trzy tytuły deblowe ponadto. Zdobyła srebrny medal na igrzyskach w Atenach, w parze z Conchitą Martinez. Z powodu kontuzji wycofała się z turnieju w Sopocie.

W 2005 roku doszła do półfinału singlowego Pattaya City. W trzech setach przegrała na Roland Garros z późniejszą mistrzynią, Justine Henin-Hardenne (druga runda). Przegrała w pierwszej rundzie Wimbledonu z Tatianą Golovin. W tym sezonie mniej występów zaliczyła u boku Paoli Suarez, która doznała kontuzji, częściej grała z Martinez. Wygrała kilka turniejów gry podwójnej.

2006 - po raz pierwszy od roku znów wystąpiła z parą Suarez, przegrały finał w Sydney. W Australian Open zaliczyła ćwierćfinał debla, a w singlu przegrała znów z Belgijką Henin-Hardenne, późniejszą finalistką. Z Meghann Shaughnessy przegrała finał w Indian Wells. Z tą samą tenisistką doszła do finału debla w Charleston. Zaliczyła deblowy finał na Wimbledonie, ale przegrała z parą Stubbs / Raymond. Osiągnęła trzecią rundę Los Angeles. W Pekinie wygrała kolejny tytuł deblowy, w parze z Suarez. Doszła do ćwierćfinału gry pojedynczej w Luksemburgu.

[edytuj] Wygrane turnieje singla (3)

• 1997 Cardiff
• 1998 Budapeszt
• 2003 Taszkient

[edytuj] Wygrane turnieje debla (37)

(w parze z Paolą Suárez, o ile nie zaznaczono inaczej)

• 1998 Hobart
• 1998 Budapeszt
• 1998 Rzym
• 1999 Madryt
• 2000 Hilton Head
• 2000 Sopot
• 2001 Antwerpia (z Callens)
• 2001 French Open
• 2001 Madryt
• 2001 Knokke-Heist (z Serną)
• 2002 Bogota
• 2002 Acapulco
• 2002 Rzym
• 2002 French Open
• 2002 Toronto
• 2002 Bahia
• 2002 Bali (z Black)
• 2002 US Open
• 2003 Charleston
• 2003 Berlin
• 2003 New Haven
• 2003 US Open
• 2003 WTA Tour Championships
• 2004 Australian Open
• 2004 Indian Wells
• 2004 Charleston
• 2004 French Open
• 2004 US Open
• 2005 Dubaj
• 2005 Indian Wells
• 2005 Charleston (z Martínez)
• 2005 French Open
• 2005 San Diego
• 2006 Los Angeles
• 2006 Pekin
• 2006 Seul

[edytuj] Wygrane turnieje miksta (1)

• 2001 Roland Garros (z Carbonell)