Karta Atlantycka
Z Wikipedii
Karta Atlantycka (ang. Atlantic Charter) - ośmiopunktowa deklaracja podpisana 14 sierpnia 1941 roku przez Winstona Churchilla i Franklina Delano Roosevelta na pokładzie statku Prince of Wales kotwiczącego u wybrzeży Nowej Fundlandii na Oceanie Atlantyckim (stąd nazwa). Określała cele polityki Wielkiej Brytanii i USA w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu oraz zasady powojennych stosunków międzynarodowych. Za jej najważniejsze cele uznano prawo wszystkich narodów do posiadania własnych rządów i własnego niepodległego państwa, do rozwoju gospodarczego i życia w pokoju po pokonaniu tyranii faszystowskiej. 24 października 1941 roku na konferencji międzynarodowej w Londynie podpisana przez 13 członków koalicji antyhitlerowskiej (m.in. kraje takie jak Polska i ZSRR - z zastrzeżeniem uznania przez Sprzymierzonych granic istniejących w czerwcu 1941 r., Wielka Brytania, Australia, Belgia, Czechosłowacja, Grecja, Holandia, Indie, Jugosławia, Kanada, Norwegia, Unia Południowo-Afrykańska). Do Karty odwoływała się Deklaracja Narodów Zjednoczonych. Niektóre zapisy Karty (drugi i trzeci) nigdy nie zostały przez sprzymierzonych zrealizowane. Do koalicji formalnie nie przyłączyły się Stany Zjednoczone, zachowując status państwa neutralnego.
[edytuj] Postanowienia Karty Atlantyckiej
- sygnatariusze nie będą dążyli do ekspansji terytorialnej i jakiejkolwiek innej,
- sygnatariusze nie godzą się na zmiany terytorialne państw bez ich zgody,
- uznaje się wolny dostęp do surowców i wolność handlu,
- wzywa się do przywrócenia autonomii państw, którym zabrano ją siłą,
- deklaracja dążenia do współpracy gospodarczej,
- zapowiedź ustanowienia pokoju dającego bezpieczeństwo narodom,
- deklaruje się wolność mórz i oceanów,
- wyraża się nadzieję, że narody nie będą stosować przemocy (w związku z czym należy wprowadzić system bezpieczeństwa na szeroką skalę i rozbroić narody które zagrażają pokojowi).
