Henryk Marconi
Z Wikipedii
Henryk Marconi (ur. 7 stycznia 1792 w Rzymie, zm. 21 lutego 1863 w Warszawie) - architekt pochodzenia włoskiego, od 1822 w Polsce, jeden z najwybitniejszych i najbardziej płodnych polskich architektów 2. i 3. ćwierci XIX wieku. Przyjechał do Polski w 1822 r. jako architekt generała Ludwika Michała Paca. W latach 1851-1858 profesor w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Ojciec Władysława i Leandra Marconiego, dziadek Bohdana Marconiego.
Najbardziej znany jest ze swych budowli neorenesansowych:
- kościół św. Karola Boromeusza
- gmach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie
- kościół w Wilanowie
- zakład zdrojowy z łazienkami w Busku
oraz neoklasycystycznych:
- dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Warszawie,
- Hotel Europejski,
- kościół Wszystkich Świętych na Grzybowie w Warszawie,
- zespół budynków wodociągów, w tym Wodozbiór w Ogrodzie Saskim w Warszawie,
- pałac w Jabłonnie,
- pałac Paca w Warszawie,
- reprezentacyjny dworzec kolejowy Sosnowiec Maczki.
- poczta w Augustowie (1828)
- ratusz w Augustowie (1835-36) (zniszczony w czasie II wojny światowej)
- ratusz w Kole
Równie ważny był jednak nurt neogotycki w jego twórczości, który reprezentuje m.in. jego najwcześniejsza realizacja na ziemiach polskich, którym był:
- pałac Paca w Dowspudzie (1820-22, niezachowany, inspirowany gotykiem angielskim),
a także liczne projekty budowli w tym stylu (projekt przebudowy zamku Illien wzorowanego na zamku malborskim, 1838-43, projekt pałacu w Zbójnie, 1833).
