Neorenesans
Z Wikipedii
Historia architektury: |
< Architektura klasycystyczna |
Historyzm |
Czas trwania: XIX w., 1. poł. XX w. Zasięg: Europa, Ameryka |
... we Francji ... w Niemczech ... w Polsce ... w Rosji ... w Stanach Zjednoczonych ... w Wielkiej Brytanii ... we Włoszech ... w Europie Śr.-Wsch. |
Neoromanizm Neogotyk Neorenesans Neobarok Eklektyzm |
Architektura secesji > |
Neorenesans - nurt w architekturze XIX-wiecznego historyzmu, nawiązujący formalnie do architektury renesansowej. W krajach Europy Środkowej nawiązywano przede wszystkim do tzw. renesansu północnego.
Neorenesans osiągnął największe znaczenie między 1870 i 1890. Formy neorenesansowe były uważane przez architektów ścisłego historyzmu za wiążące, w odróżnieniu od historyzmu romantycznego, który dopuszczaj swobodną interpretację. Odwołanie do stylu historycznego odnosiło się jednak najczęściej jedynie do elewacji. Neorenesans był propagowany m.in. przez niemieckiego architekta Gottfrieda Sempera.
W stylu neorenesansowym wznoszono przede wszystkim obiekty użyteczności publicznej, takie jak banki, ratusze czy szkoły, jak również wiele kamienic czynszowych. Styl dotyczył także urządzania wnetrz. Największy zespół architektury neorenesansowej znajduje się w Wiedniu, m.in. większa część budowli Ringu.
Równolegle z neorenesansem rozwijał się neobarok, który około 1885 osiągnął równe mu znaczenie. Około 1900 neorenesans wychodzi ostatecznie z mody.