Wafelijzerpolitiek
Wafelijzerpolitiek was een budgetteringsmethode in België tot ongeveer 1988 voor het toewijzen van gelden voor grote projecten. Om geen van beide groepen (de Walen en de Vlamingen) aan weerszijden van de taalgrens te kort te komen werd het geld van de openbare werken in een 50-50 verhouding verdeeld. Als geld beschikbaar werd gesteld voor een Waals project, dan moest er evenveel geld uitgegeven worden aan een vergelijkbaar Vlaams project en andersom.
Door deze politiek kreeg één van beide zijden van de taalgrens vaak meer dan daadwerkelijk noodzakelijk was. Daarom wordt de wafelijzerpolitiek door velen gezien als de oorzaak van de grote Belgische staatsschuld (105% van het Bruto Nationaal Product, ter vergelijking: Nederland heeft een staatsschuld 52% van het BNP)
Na de derde staatshervorming in 1988, toen de gewesten zelf verantwoordelijk werden voor hun uitgaven, is de wafelijzerpolitiek grotendeels verdwenen. Voor zaken die onder de federale regering vallen zoals het spoor wordt nog steeds de wafelijzerpolitiek gehanteerd. De investeringen in het Belgische spoor worden verdeeld in een verhouding van 60-40 (60% Vlaanderen - 40% Wallonië).
De wafelijzerpolitiek kan ook de vorming van Grands travaux inutiles in de hand werken: zo kreeg Wallonië een ietwat nutteloos omleidingskanaal met scheepslift voor het Canal du Centre omdat Vlaanderen een uitbreiding kreeg van de haven van Zeebrugge.
Een ander bekend voorbeeld van wafelijzerpolitiek was de bestelling van 100 streektrams bij Belgische tramfabriek BN in Brugge. 50 daarvan zouden naar Charleroi gaan en 50 naar de Vlaamse kusttram. Voor de Vlaamse kust was dat meer dan voldoende om een gewone dienstregeling uit te voeren: voor een 10-minutendienst in de zomer zijn maar maximaal 30 trams nodig, voor Charleroi waren 15 ruim voldoende.
[bewerk] Nederlandse situatie
Nederland kende een beperkte vorm van deze gelijkheidspolitiek tussen het openbaar onderwijs en bijzonder onderwijs. Door de financiële gelijkstelling (art. 23 van de grondwet) dient aan beide schoolsoorten evenveel geld te worden gegeven. Als een raam van een openbare school gebroken zou zijn, dan moest de gemeente geld geven voor een nieuwe ruit voor zowel de openbare school als de bijzondere school.
