Tristan da Cunha
|
| Tristan da Cunha | |
 |
|
| Basisgegevens | |
| Locatie | Atlantische Oceaan |
| Eilandengroep | |
| Coördinaten | 37° ZB, 12° WL |
| Land | Sint-Helena, Brits |
| Hoofdplaats | Edinburgh-of-the-Seven-Seas |
| Oppervlakte | 104 km² |
| Omtrek | |
| Inwonertal | ca. 300 |
| Landgebruik | |
| Overig | |
 Vlag van Tristan da Cunha  Grondgebied van Sint-Helena |
|
Tristan da Cunha is een afgelegen eiland in het zuiden van de Atlantische Oceaan . Het behoort bestuurlijk tot Sint-Helena, dat Brits grondgebied is. Het vulkaaneiland heeft ongeveer 300 inwoners en is moeilijk toegankelijk. Dit komt door de afgelegen ligging (het is het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld) en het feit dat het eiland een steile rotskust heeft van 600 meter hoog.
Het eiland is vrij bergachtig en op het enige vlakke gebied is de hoofdstad Edinburgh-of-the-Seven-Seas gelegen. Er is geen luchthaven, enkel een kleine vissershaven.
De driehonderd inwoners bestaan uit zeven families, dus je komt er ook maar zeven familienamen tegen. Elk gezin op het eiland heeft evenveel grond en evenveel vee in de vorm van koeien en schapen. Ook de inkomsten zijn voor een ieder gelijk. Er is één politieagent als ordehandhaver, maar die doet dagelijks andere klussen.
Inhoud |
[bewerk] Archipel
Tristan da Cunha is ook de naam van de archipel waartoe het eiland behoort.
Eilanden in de 'Tristan da Cunha'-archipel (oppervlakte in km²):
- Tristan da Cunha (98)
- Inaccessible Island (10)
- Nightingale Islands (2)
- Nightingale Island (1,8)
- Middle Island (0,1)
- Stoltenhoff (0,1)
- Gough Island (Diego Alvarez) (91)
[bewerk] Geschiedenis
Het eiland is in 1506 ontdekt door de Portugese zeevaarder Tristão da Cunha, die het eiland naar zichzelf noemde. Hij slaagde er niet in voet aan wal te zetten op het eiland.
De eerste bewoners van Tristan da Cunha waren een stel walvisvaarders uit de VS in 1811. Daarvoor waren Tristan en Inaccesible Island en de andere eilanden al regelmatig bezocht geweest door robbenjagers en walvisvaarders. Echte bewoning had echter nooit plaats gevonden en het eiland was ook nooit echt geclaimd omdat het eiland geen geschikte landingsplaats bezat. Een van de walvisvaarders, Jonathan Lambert, riep zichzelf meteen maar uit tot keizer van het eiland. Hij verdween later onder mysterieuze omstandigheden. Een van hen was nog aanwezig op het eiland toen in 1816 een garnizoen Britse troepen vanaf Kaapstad naar het eiland kwam om het te bezetten om eventuele reddingspogingen van Napoleon, die gevangen zat op Sint Helena, door de Fransen vanaf Tristan te verhinderen. De laatste overgebleven bewoner, Thomas Curry vertelde de Britten over een schat die zich op het eiland zou bevinden. Hij zei echter nooit waar deze zich zou moeten bevinden en stierf uiteindelijk aan een drank, die aan hem was gegeven door de Britten, die naar de schat zochten.
Toen in 1817 het garnizoen werd teruggetrokken van het eiland, bleef een korporaal op eigen verzoek achter met zijn familie. Al snel kwamen meer mensen naar het eiland om er te gaan wonen. In 1856 woonden er al 97 mensen. Echter na de opening van het Suez-kanaal, de verminderde walvisvaart en de introductie van stoomschepen verminderde het aantal schepen dat het eiland aandeed en ook een groot deel van de bewoners vertrokken naar andere gebieden. Het eiland werd min of meer vergeten en kwam alleen nog in het nieuws als er weer eens een aantal schipbreukelingen was gered door de bevolking. Dit is waarschijnlijk ook een van de redenen geweest, naast de missionarissen die er regelmatig kwamen, dat de Britse regering het eiland in 1876 claimde voor het Britse Rijk.
In 1938 werd het eiland verklaard tot onderdeel van Sint-Helena, al zijn de eilandbewoners het daar tot op heden niet mee eens. In 1950 startte een rivierkreeftverwerkingsbedrijf in de plaats, waardoor de eilandbevolking voor het eerst met geld in aanraking kwam op het eiland.
Op 12 augustus 1961 barstte de vulkaan op het eiland uit en de bevolking werd in zijn geheel geëvacueerd naar het Verenigd Koninkrijk. Pas in 1963 konden ze terugkeren. De compleet andere samenleving aldaar had hen echter wel veranderd en de samenleving op het eiland is sindsdien anders dan daarvoor.
Het is voor buitenlanders nu niet meer toegestaan om zich permanent op het eiland te vestigen.
[bewerk] Economie
Tristan da Cunha is grotendeels zelfvoorzienend. Rondom Edinburgh liggen graslanden, waarop de beesten van de eilandbewoners grazen. Men verkoopt verder rivierkreeft en postzegels. Het eiland heeft geen luchthaven, maar wel een vishaven. Door het instorten van de belangrijkste markt voor rivierkreeft in het Verre Oosten, is het eiland aangewezen op financiële steun.
[bewerk] Politiek
In Edinburgh is een lokale bestuurder gevestigd die aangesteld wordt door de gouverneur in Sint-Helena. Ook is er een eilandraad van elf leden waaraan deze bestuurder verantwoording moet afleggen.
[bewerk] Externe link
|
|
 |
|---|---|
|
Alderney | Anguilla | Ascension | Bermuda | Brits Antarctisch Territorium | Britse Maagdeneilanden | Brits Territorium in de Indische Oceaan | Caymaneilanden | Falklandeilanden | Gibraltar | Guernsey | Jersey | Man | Montserrat | Pitcairneilanden | Sark | Sint-Helena | Tristan da Cunha | Turks- en Caicoseilanden | Zuid–Georgië en de Zuidelijke Sandwicheilanden |
|
