Spitssnuitdolfijnen
| Spitssnuitdolfijnen | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Taxonomische indeling | ||||||||
|
||||||||
| Familie | ||||||||
| Ziphiidae Gray, 1850 |
De spitssnuitdolfijnen (Ziphiidae) vormen een familie uit de onderorde der tandwalvissen (Odontoceti). Er leven tegenwoordig minstens 20 soorten in 6 geslachten.
De spitssnuitdolfijnen zijn middelgrote walvisachtigen. Ze verschillen in grootte van de Humboldtspitssnuitdolfijn, die minder dan 4 meter lang wordt, tot de zwarte dolfijn, die meer dan 12 meter lang kan worden.
Alle soorten hebben een lange snuit. De spitssnuitdolfijnen hebben over het algemeen vrij weinig tanden. Bij de meeste soorten hebben alleen de volwassen mannetjes tanden. Dit zijn slechts twee kleine slagtanden in de onderkaak, die naar buiten steken als de bek gesloten is. De enige uitzonderingen zijn soorten uit de geslachten Berardius (waarbij ook de vrouwtjes deze tanden hebben) en Tasmacetus (die ook andere tanden heeft). Het kleine aantal tanden is een aanpassing aan het zachte voedsel: spitssnuitdolfijnen leven voornamelijk van inktvissen. De tandjes van de mannetjes worden gebruikt als wapens bij gevechten met andere mannetjes. De meeste mannetjesspitssnuitdolfijnen hebben littekens verspreid over hun lichaam.
De borstvinnen zijn klein in verhouding tot de rest van het lichaam. Ook de rugvin is klein, en bevindt zich op tweederde van het lichaam. Op de keel bevinden zich twee groeven, die in een V-vorm lopen. De twee groeven raken elkaar niet.
De spitssnuitdolfijnen jagen door hun voedsel naar binnen te zuigen. Ze jagen voornamelijk in de diepzee op koppotigen als inktvis en pijlinktvis, diepzeevissen en soms ook schaaldieren. Ze leven op volle zee, meestal ver van het continentaal plat of rondom de grens van het continentaal plat. zijn vooral algemeen rond oceanische eilanden als de Azoren en de Canarische eilanden, bij zeebergen en in troggen.
Slechts drie à vier soorten zijn redelijk bekend, de zwarte dolfijn, de spitssnuitdolfijn van Blainville, de dolfijn van Cuvier en vooral de noordelijke butskop. De laatste drie zijn in het wild bestudeerd, zij het op slechts enkele locaties. Op de butskop werd vroeger ook veel gejaagd. De meeste soorten leven in de diepzee en laten zich zelden aan de kust zien. Daardoor is er over veel soorten vrij weinig bekend. Veel soorten zijn zelfs pas in de laatste decennia ontdekt, en het wordt niet uitgesloten dat er nog meer onontdekte soorten leven. Sommige soorten zijn zelfs alleen bekend van aangespoelde kadavers en dus nooit levend waargenomen.
[bewerk] Soorten
- Familie Ziphiidae
- Geslacht Berardius
- Zuidelijke zwarte dolfijn (Berardius arnuxii)
- Zwarte dolfijn (Berardius bairdii)
- Geslacht Hyperoodon (Butskoppen)
- Noordelijke butskop (Hyperoodon ampullatus)
- Zuidelijke butskop (Hyperoodon planifrons)
- Geslacht Indopacetus
- Spitssnuitdolfijn van Longman (Indopacetus pacificus)
- Geslacht Mesoplodon
- Spitssnuitdolfijn van Gray (Mesoplodon grayi)
- Japanse spitssnuitdolfijn (Mesoplodon ginkgodens)
- Spitssnuitdolfijn van Gervais (Mesoplodon europaeus)
- Spitssnuitdolfijn van de Blainville (Mesoplodon densirostris)
- Gewone spitssnuitdolfijn (Mesoplodon bidens)
- Spitssnuitdolfijn van Hubbs (Mesoplodon carlhubbsi)
- Spitssnuitdolfijn van Bowdoin (Mesoplodon bowdoini)
- Spitssnuitdolfijn van Hector (Mesoplodon hectori)
- Spitssnuitdolfijn van Layard (Mesoplodon layardii)
- Spitssnuitdolfijn van True (Mesoplodon mirus)
- Spitssnuitdolfijn van Perrin (Mesoplodon perrini)
- Humboldtspitssnuitdolfijn (Mesoplodon peruvianus)
- Spitssnuitdolfijn van Stejneger (Mesoplodon stejnegeri)
- Spadetandspitssnuitdolfijn (Mesoplodon traversii) (synoniem van M. bahamondi)
- Geslacht Tasmacetus
- Shepherddolfijn (Tasmacetus shepherdi)
- Geslacht Ziphius
- Dolfijn van Cuvier (Ziphius cavirostris)
- Geslacht Berardius
