Sociaal-darwinisme
Het sociaal-darwinisme past de leer en de evolutietheorie van Charles Darwin toe op staten en volken. De theorie kwam in de 19e eeuw in de Verenigde Staten en Europa op. In feite baseerde deze visie zich niet zozeer op Darwin, maar meer op het gedachtegoed van bepaalde darwinisten zoals de Engelse filosoof Herbert Spencer en de Duitse bioloog Ernst Haeckel.
Het idee van het sociaal-darwinisme is dat mensen onderhevig zijn aan selectieprocessen. Individuen, groepen mensen (zoals sociale klassen) en rassen hebben te maken met natuurlijke selectie zoals Darwin dat heeft beschreven voor planten en dieren. Bijgevolg meenden sociaal-darwinisten dat het goed was om de zwakken in de samenleving aan hun lot over te laten. Ook is volgens sommige volgers van deze theorie de ene cultuur superieur aan de andere. Bij een botsing tussen culturen zal de superieure cultuur overwinnen, en het recht hebben de zwakkere te vernietigen. Op deze manier zou "dood hout" weggesneden worden en zal het menselijk ras er als geheel op vooruit gaan.
Darwin zelf wees dergelijke ideeën resoluut van de hand: hulp aan zwakkere soortgenoten was volgens hem juist een van de meest hoogstaande menselijke impulsen. Altruïstisch gedrag zou een belangrijke rol hebben gespeeld in de menselijke evolutie, en komt bij zeer veel diersoorten voor.
Vele politici hebben de opvattingen van de sociaal-darwinisten ge- of zelfs misbruikt. In de 19e eeuw plaatste men de Europese Westerse cultuur boven de islamitische, Afrikaanse, Indiaanse en Aziatische culturen, die men primitief of decadent vond. Dit gaf Europese landen het natuurlijk recht om de wereld te overheersen. Duitse eenheidsbewegingen en later Hitler en de nazi's stelden de Arische Germaanse cultuur boven de Slaven en de joden, waarbij Hitler het "vernietigen" zelfs zeer letterlijk nam.
