Rode Boekje voor scholieren

Het Rode Boekje voor scholieren was een westerse variant op het Rode Boekje met citaten van Mao Zedong. Het was in 1969 geschreven door een groep kritische Nederlandse leraren, die het schoolleven van binnenuit wilden veranderen door leerlingen autonomie in denken en handelen bij te brengen. Ze keerden zich tegen 'zo hoort het', 'zo zijn de regels' en het negeren van in hun ogen belangrijke maatschappelijke onderwerpen.

Het 'Rode Boekje voor scholieren' was in feite een verzet tegen de heersende normen op allerlei gebied, geheel in lijn met de tijdgeest. In 1968 was een omslag in de jeugdcultuur begonnen met grote studentendemonstraties in Parijs; de hang naar bevrijding van de heersende normen en gezagsstructuren vond al gauw op allerlei manieren een uitweg: in de muziek, de seksualiteit, druggebruik, literatuur en andere kunstvormen. In Nederland werd in mei 1969 het Maagdenhuis door studenten bezet, en kwamen nieuwe politiek bewegingen op als de Kabouterpartij van Roel van Duijn. Teach-ins, sit-ins, protestdemonstraties en relletjes waren bijna dagelijks nieuws. Het Boekje sloot bij deze omslag aan en stimuleerde jongeren zich een nieuwe moraal eigen te maken; masturbatie, vrije seks en homoseksualiteit werden bijvoorbeeld uit het 'verdoemhoekje' gehaald. Maar ook over softdruggebruik (hoe rol je een joint?), de relatie met leraren en ouders, spijbelen, spieken en zitten-blijven werd leerlingen een nieuwe manier van denken bijgebracht. Talloze scholieren hadden het boekje in hun schooltas of 'pukkel' en het beleefde vele herdrukken.

Er kwamen tegenreacties in de vorm van het Groene Boekje voor scholieren (niet te verwarren met het Groene Boekje van het Genootschap voor Nederlandse Taal- en Letterkunde). Dit boekje was geschreven door een groep van 'nuchtere' leraren, die genoemde zaken in een minder revolutionair perspectief plaatsten.

Ook kwam al gauw het Rood-wit-blauwe boekje uit, geschreven door een leraar die zich daarmee verzette tegen de inhoud van het Rode Boekje en een alternatief wilde bieden.

In dezelfde tijdsgeest werd ook "het oranje boekje voor gebruikers" uitgegeven, waarin doorgegaan werd op het rode boekje, qua softdrugsgebruik.