No wave
No wave was een kortstondige maar zeer invloedrijke variant van punk in de late jaren 1970 en vroege jaren 1980. De belangrijkste no wave-artiesten kwamen uit de Lower East Side in New York.
De term no wave heeft twee betekenissen: enerzijds verwijst het naar de experimentaliteit van het genre (no wave behoorde tot geen enkele andere stijl), anderzijds is het een woordspelletje waarmee de commercialiteit van het populaire new wave genre werd verworpen.
Zoals zoveel muziekgenres is no wave moeilijk definieerbaar, al zijn er een aantal elementen die terugkeren bij alle no wave bands: improvisatie, snedig, atonaal gitaarwerk en een nadruk op repetitieve ritmes en textuur, eerder dan op een conventionele melodie. De teksten zijn vaak nihilistisch en gesloten. Invloeden konden van band tot band verschillen. James Chance bijvoorbeeld haalde de mosterd duidelijk bij de funk en de jazz, terwijl anderen aanleunden bij punk en blues. Groepen als Mars en Swans experimenteerden dan weer met luide drone-muziek.
No wave kwam deels ook voort uit de performance kunst van de jaren '70 - veel no wave groepen speelden zelfs vaak in New Yorkse kunstgalerieën. De groep DNA bijvoorbeeld bestond uit drie niet-muzikanten die door hun naïviteit en onkunde unieke geluiden uit hun instrumenten haalden.
De ideale inleiding tot het genre is de door Brian Eno geproduceerde plaat No New York waarop liedjes staan van Mars, Teenage Jesus & the Jerks, DNA en James Chance.
De no wave inspireerde tal van latere artiesten, zoals Sonic Youth, The Birthday Party (met Nick Cave), Blonde Redhead en Erase Errata.
[bewerk] De belangrijkste no wave artiesten
- The Contortions
- DNA
- James Chance
- Lydia Lunch
- Mars
- Teenage Jesus & the Jerks
