Mithraïsme
Het Mithraïsme was een officiële godsdienst in het Romeinse Rijk, vooral populair bij Romeinse soldaten.
Aanhangers van het mithraïsme vereerden de god Mithras, mogelijk gebaseerd op de Oud-Perzische god Mithra die ook een belangrijke rol speelde als goddelijk wezen in het Zoroastrisme. De Romeinen namen het mithraïsme als een van de twee officiële godsdiensten aan tot ca. 300 n. Chr., toen de opkomst van het christendom in Rome het mitraïsme afzwakte. Het bleef een belangrijke godsdienst in het West- en Oost-Romeinse Rijk.
Het was een geheimzinnige, geritualiseerde cultus die niet gebaseerd was op heilige geschriften (zoals het jodendom en christendom wel waren), zodat er weinig bekend is over deze godsdienst. Het kwam op in de 1e eeuw v. Chr. in de Hellenistische cultuur van het oostelijke Middelandse Zee-gebied en was populair in het Romeinse Rijk vanaf de 1e eeuw n. Chr tot de 5e eeuw n. Chr.
Alleen mannen mochten lid worden. Na een initatierite werden ze ingewijd in de geheimen van het geloof. De cultus vond plaats in tempels, mithraeum genoemd. In deze tempels werd een centrale plaats ingenomen door een afbeelding van Mithras die een heilige os ritueel slacht. De betekenis van deze slachtscène is onduidelijk; een gangbare theorie is dat de os een sterrenbeeld voorstelt.
Het mithraïsme is vandaag de dag vooral bekend omdat - volgens sommige theorieën - het christendom veel van deze godsdienst zou hebben overgenomen in haar eigen cultus. Zo wordt door sommigen beweerd dat de figuur Jezus op Mithras gebaseerd zou zijn. Volgens The Christ Conspiracy van Acharya S, bijvoorbeeld, werd Mithras net als Jezus op 25 december geboren van een maagdelijke moeder, was hij de zoon van god, had hij 12 discipelen en een laatste avondmaal, en herrees hij na drie dagen uit de dood.[1]
[bewerk] Referentie
- ↑ Acharya S, The Christ Conspiracy: The Greatest Story Ever Sold, Kempton, 1999. ISBN 0932813747
[bewerk] Verder lezen
- R. Beck, art. Mithraism, Iranica.com (2003).
- F. Cumont - trad. T.J. McCormack, The Mysteries Of Mithra, Chicago, 1903.
- David Fingrut, Mithraism. The Legacy of the Roman Empire's Final Pagan State Religion, in LacusCurtius (1993).
- A.B. Griffith, art. Mithraism, in The Ecole Initiative (1995).
- J. Parsay, Mithrakult (Mehrayini) in Iran und in Europa, in FACTORY (2004).
- D. Ulansey, Mithraism. The Cosmic Mysteries of Mithras, in Biblical Archaeology Review 20 (1994), pp. 40-53.
- M. Weiß, Mithras-kult.de
[bewerk] Externe links
- P. Devlaminck, De Cultus van Sol Invictus. Een vergelijkende studie tussen keizer Elagabal(218-222) en keizer Aurelianus (270-275), diss. Universiteit Gent, 2003-2004.
- S. Roselaar, De ijver van de duivel. De Isis- en Mithrascultus door de ogen van christelijke en heidense auteurs, diss. Universiteit Utrecht, 2003-2004.
- Mithra et le mithraïsme, ClioLaMuse.com (2006).
