Lev Kamenev
Lev Borisovitsj Kamenev (Лев Борисович Каменев) (Moskou, 30 juli 1883 — Moskou, 25 augustus 1936) was een Sovjet-Russisch politicus. Hij heette eigenlijk Rosenfeld. Kamenev was afkomstig uit een welvarende Joodse familie. Kamenev sloot zich als student aan bij de Russische Sociaal Democratische Arbeiderspartij (RSDAP). In 1903 werd hij lid van de bolsjewistische vleugel van de partij.
Kamenev werkte daarna als redacteur voor de Pravda en de Sotsial-demokrat. In 1914 werd Kamenev naar Siberië verbannen. Na de Februarirevolutie van 1917 kwam Kamenev vrij en werd hij lid van de sovjet van Sint Petersburg. Na de Oktoberrevolutie werd hij voorzitter van het al-Russische Centrale Uitvoerende Comité van de Sovjets (zie hierover: Sovjet-Unie) en werd daarmee het eerste staatshoofd van socialistisch Rusland. Hij trad echter spoedig terug ten gunste van Jakov Sverdlov.
In 1919 werd Kamenev één van de vijf leden van het politburo van de Russische Communistische Partij, zoals de bolsjewistische partij zich in 1918 noemde. Samen met Zinovjev en Stalin vormde hij een driemanschap gericht tegen Trotski. In 1925 sloot hij echter met Zinovjev een verbond met Trotski, de zgn. Verenigde Oppositie, deze was gericht tegen Stalin en de Rechtse Oppositie. In 1926 won Stalin echter de machtsstrijd binnen de partij en staat en werd Kamenev gedegradeerd tot kandidaat-lid van het politburo. Van 1926 tot 1927 was Kamenev ambassadeur in Italië. Na de moord op Sergej Kirov, in 1934 werden zowel Kamenev als Zinovjev beschuldigd van betrokkenheid bij de moord. Beide heren werden veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. In 1936 werd Kamenev ter dood veroordeeld omdat hij lid zou zijn geweest van een trotskistisch-zinovjevistisch centrum (daarmee wordt bedoeld dat Kamenev betrokken zou zijn geweest bij de één of andere samenzwering tegen Stalin; hetgeen echter -achteraf gezien- onzin was)..
