Kleitablet
Een kleitablet is een tablet gemaakt uit klei dat als een veel voorkomend informatiemedium gebruikt werd bij de Sumeriërs, Akkadiërs, Assyriërs, Babyloniërs, Eblaïeten, Elamieten, Hettieten en o.a de Minoïsche- en Myceense beschaving eind 4e millennium v. Chr.
De Sumerische wigvormige karakters werden gegraveerd op de tabletten met het gebruik van een naald. Later werden deze tabletten verlaten om te verdrogen of in een oven in brand gestoken.
Verzamelwerken van deze kleidocumenten worden gezien als de allereerste archieven. Ze vormden ook het begin van de allereerste bibliotheken.
In de Minoïsche- en Myceense beschavingen was het schrift niet veel meer dan boekhouding. Tabletten die als etiketten dienden, met een indruk van een rieten mand aan de achterkant en tabletten die jaarlijkse samenvattingen tonen, sugerreren op een verfijnd boekhoudingssysteem. In deze culturele regio werden de tabletten werden nooit doelbewust in brand gestoken en werden gerecycleerd voor nieuwe doeleinden. Hoewel, sommige kleitabletten vergingen door plotselinge branduitbraak in de gebouwen waar ze lagen opgeslagen. De rest zijn steeds tabletten van ongebrande klei en dus uiterst breekbaar. Moderne geleerden zijn nu de mogelijkheid ze alsnog te branden aan het onderzoeken, als mogelijke conservatiemethode ervan.
