Internationaal recht
Internationaal recht (ook wel bekend als Volkenrecht) is een van de rechtsgebieden die op dit moment het meest in ontwikkeling is. Hoewel internationaal privaatrecht ook onderdeel uitmaakt van het internationaal recht, wordt meestal het internationaal publiekrecht bedoeld als over internationaal recht gesproken wordt.
Het internationaal privaatrecht omvat de regels die binnen een nationaal rechtsbestel moeten worden toegepast om te kunnen bepalen welk recht van toepassing is op een (privaatrechtelijke) gebeurtenis waarbij personen van meerdere nationaliteiten betrokken zijn.
In het volkenrecht ontbreekt in de meeste gevallen een orgaan dat de regels kan handhaven, en dus kan optreden tegen schending van de regels. Staten zullen het dan zelf moeten doen, door bijvoorbeeld het treffen van sancties, zoals handelsboycots. Die zijn echter zelden effectief. Is sprake van een (dreigende) schending van de internationale vrede en veiligheid, dan is er wel een internationaal orgaan bevoegd om op te treden: de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Dit orgaan kan dan dwangmaatregelen treffen. Die zijn bindend voor alle staten, en kunnen ook het inzetten van troepen inhouden.
Het internationaal publiekrecht kent de volgende rechtsbronnen:
- Verdragen
- Gewoonterecht
- Algemene rechtsbeginselen
- Rechterlijke beslissingen en doctrine
- Besluiten van internationale organisaties
- Eenzijdige handelingen en verklaringen
- Ius cogens (dwingend recht) en verplichtingen erga omnes
Van deze bronnen spelen verdragen de belangrijkste rol, omdat het staten (en internationale organisaties) de mogelijkheid geeft zo nauwkeurig mogelijk afspraken vast te leggen. In veel opzichten lijkt een verdrag dan ook op een contract in de nationale rechtsorde. In de meeste landen moet een internationaal verdrag door de volksvertegenwoordiging uitdrukkelijk of stilzwijgend worden bekrachtigd (ratificatie) . Daarna zijn de verdragsstaten zowel intern (tegenover de burgers) als extern (tegenover de andere verdragsstaten) gebonden.
Staten kunnen echter ook gebonden worden aan andere normen dan verdragen. De meest voorkomende is het gewoonterecht, een bron die in het Nederlands recht een veel geringere rol heeft.
Pas sinds het ontstaan van de moderne staat (Munster, 1648) wordt echt gesproken van internationaal recht omdat dan in Europa duidelijke grenzen en hierdoor nationale staten gaan ontstaan. Toch bestaan er al verdragen voor 1648, zoals de verdragen die zijn gesloten omtrent de Kaapvaart (tussen de Koning van Spanje en de Koning van Engeland in 1604). Zie ook: Lijst van verdragen
[bewerk] Gerelateerde onderwerpen
- Rechten_van_de_Mens
- Universele Verklaring van de Rechten van de Mens
- Internationaal privaatrecht
- Internationale rechtshulp
- Internationale gemeenschap
- Geschiedenis van het Volkenrecht
[bewerk] Literatuur
- Internationaal publiekrecht in vogelvlucht, prof. mr. P.H. Kooijmans, ISBN 90-271-5087-7
