Hans Urs von Balthasar
Hans Urs von Balthasar (Luzern, 12 augustus 1905 – 26 juni 1988) was een van de meest vooraanstaande katholieke theologen van de twintigste eeuw.
Hij groeide op in een katholiek gezin in Zwitserland en bezocht in zijn kinderjaren veelvuldig de kerk van de Franciscanen in Luzern.
Zijn humaniora volgde hij bij de Benedictijnen van Engelburg en de Jezuïeten in het Oostenrijkse Feldkirch. Daarna ging hij germanistiek en filosofie studeren in Wenen, Berlijn en Zürich en doctoreerde in de literatuurwetenschap op 27 oktober 1928 summa cum laude aan de protestantse Universiteit van Zürich op een proefschrift over eindtijdverwachtingen in de moderne Duitse letterkunde.
Op 18 november 1928 trad hij in als novice bij de Jezuieten. Na studies filosofie en theologie werd hij op 26 juli 1936 tot priester gewijd. Hij vertaalde werken van Augustinus en Origenes en moderne, vooral Franse schrijvers als Paul Claudel. In 1940 werd hij studentenpastor te Bazel. Vanwege problemen met zijn lidmaatschap van een seculier instituut, de Johannesgemeinschaft, verliet hij in 1946 de orde van de Jezuieten. Zijn betrokkenheid bij de Nouvelle Théologie maakt hem tijdens het Pontificaat van Pius XII in Romeinse ogen lange tijd verdacht van (Neo-)Modernisme. Hij nam niet deel aan het Tweede Vaticaans Concilie. In 1969 werd hij lid van de pauselijke Internationale Theologencommissie. Hij richtte in 1972 het tijdschrift Communio op als een gematigder tegenhanger van het in 1965 gestarte Concilium, waarvoor hij eerder schreef.
Het meest opzienbarende aan Urs von Balthasars moderne theologie was, dat hij meermaals verklaarde, dat de Hel absoluut leeg zou zijn. Desondanks werd hij door Paus Johannes-Paulus II tot kardinaal benoemd, maar tot de investituur van dit ambt zou het niet meer komen. Hij stierf kort ervoor in 1988.
Von Balthasar heeft een uitgebreid oeuvre nagelaten, dat uit meer dan duizend boeken en artikelen bestaat.
