Guido van Arezzo
Guido van Arezzo (991 - 1050) (Italiaans: Guido d'Arezzo) wordt beschouwd als een van de belangrijkste grondleggers van de muzieknotatie.
Guido van Arezzo werd onderwezen in de benedictijnenabdij van Pomposa, nabij Ferrara. Omstreeks 1025 werd hij door bisschop Theobaldus van Arezzo aangesteld om muziekonderricht te geven in de kathedraal St. Donatus. Het bekendste geschrift van Guido van Arezzo is de Micrologus, daarnaast zijn overgeleverd de Aliae regulae, Regulae rhythmicae en Epistola de ignoto cantu.
[bewerk] Muzieknotatie
Vóór Guido's tijd kende men als notatie het systeem van de neumen en de notennamen A-B-C-D-E-F-G. Bij deze namen was het echter niet duidelijk of een secunde A-B nu groot of klein was, te meer omdat men een verscheidenheid van modi zong. De grote uitvinding van Guido is dat hij met behulp van de in zijn tijd overbekende hymne uit queant laxis een methode bedacht om de grootte van de secunde stap eenduidig te kunnen noteren. De hymne begint iedere regel een secunde hoger. Guido gebruikte de beginlettergrepen ut-re-mi-fa-sol-la als basis van zijn vastlegging. De enige halve stap in deze hexachorden-reeks is tussen de mi en de fa. Guido ontwikkelde een compleet toonsysteem gebaseerd op deze hexachorden.
Een kleine 900 jaar later pas, in de 19e eeuw, werden de beginletters van sancte Ioanne gebruikt om een zevende toon aan de reeks toe te voegen en in sommige landen werd de ut vervangen door een do (van domine), omdat ut niet goed geschikt is om te zingen. Bovendien werd de si toegevoegd, naarde initialen van Sancte Iohannes. Zo ontstond de overbekende reeks do-re-mi-fa-sol-la-si die dus niet geheel van Guido afkomstig is.
In het tweede deel van de twintigste eeuw werd sol vervangen door so vanwege de consequente vorm, en si door ti zodat alle beginletters verschillend waren.
