Gérard Romsée

Gérard Romsée, Vlaams politicus (1901-1976), werd in 1901 in een welstellende herenboerenfamilie geboren in het Zuid-Limburgse Guigoven.

Aanvankelijk was Romseé belgicist en francofiel: zijn familie langs vaderskant was afkomstig van Luik, terwijl zijn moeder stamde uit een rijke familie van grootgrondbezitters. Zoals in veel rijke families in die tijd was de voertaal thuis frans en de familie was uitgesproken belgicistisch en koningsgezind. Hij en zijn broers zouden voor hun twaalfde ook nooit een klaslokaal van binnen zien. Ze werden namelijk door een huisleraar onderricht.

Op het O.L.V.-college van Tongeren was Romsée ook een van de mede-oprichters van het rabiaat begicistische jongensclubje "De zwarte hand". Het is pas op vijftienjarige leeftijd dat hij zich bekeerde tot het flamingantisme, onder invloed van vlaamgezinde priester-leraars. In 1920 begon hij zijn studies rechten en Thomistische wijsbegeerte aan de Katholieke Universiteit Leuven en voegde hij zich bij enkele Vlaamsgezinde studentenverenigingen, waaronder het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond. In 1923 was Romsée de leider van een vlaamsgezinde studentengroepering die ijverde voor het recht op onderwijs in het Nederlands. Confrontaties met Walen en belgicisten liepen uit op vechtpartijen en Romsée werd van de universiteit gesmeten door Mgr. Ladeuze, de toenmalige rector. Dit was ook de breuk met het thuisfront. Via de centrale examencommissie kon Romsée toch afstuderen, weliswaar met de financiële steun van gelijkgestemde geestelijken. Hij behaalde een doctorstitel in de rechten en een licentie in de wijsbegeerte.

Op 26 mei 1929 werd hij verkozen voor de Katholieke Vlaamsche Volkspartij in Limburg. Het is in deze periode dat hij een van de toplui van de Vlaams-Nationale beweging werd. De Katholieke Vlaamsche Volkspartij werd eind de jaren dertig opgeslorpt door het VNV van Staf de Clercq, waarin Romsée later deel uitmaakte van de Raad van Leiding. Hij schopte het na de Achttiendaagse Veldtocht tot gouverneur van Limburg en later, in 1941, tot Secretaris-generaal van Binnenlandse Zaken en Volksgezondheid.

Na de oorlog werd Romsée veroordeeld tot de doodstraf, doch dit werd omgezet in levenslange opsluiting. Uiteindelijk zit hij 6 jaren van zijn straf uit.

Zijn broer, Paul, had echter niet zoveel geluk. Deze werd tijdens de bevrijdingsdagen van september 1944 zonder enig vorm van proces, samen met 4 andere collaborateurs voor het vuurpeloton gebracht en neergeschoten op het binnenplein van de gevangenis van Tongeren. De verantwoordelijken voor deze daad, Belgische Gewapende Partizanen (PA), wilden onder leiding van partizanenleider "Georges" aanvankelijk 20 man fusilleren om hun wraak te stillen. Hun bloeddorst kon echter maar met vijf doden bevredigd worden, na een tijdlang afpingelen met het voorlopige bestuur van schepenen en burgemeester.

Na de oorlog speelde Romsée geen rol meer in de politiek of de Vlaamse beweging.