David Irving
David John Cawdell Irving (Brentwood (Essex), 24 maart 1938) is een Brits autodidactisch schrijver die van eind jaren 1960 tot midden jaren 1980 een vooraanstaand auteur was over de Tweede Wereldoorlog. Hij wordt vaak gesitueerd in kringen van holocaustontkenners.
Momenteel is Irving bezig met het derde deel van zijn "Churchill's War" trilogie en met een biografie van Heinrich Himmler.
Inhoud |
[bewerk] Hitler's War
Irving publiceerde zijn eerste boek over het bombardement op Dresden in (1964). Hij werd een bekend en succesvol schrijver, maar vanaf de publicatie van Hitler's War in 1977 is hij erg controversieel. In dat boek schilderde hij een beeld van Hitler, als een rationeel, intelligent dictator, wiens enige doel was de Duitse welvaart en invloed op het Europese continent te vergroten. Irving beschuldigde ook de geallieerde leiders, vooral Churchill, van de escalatie naar en in de oorlog. Meest omstreden is zijn stelling dat Hitler geen kennis van de holocaust zou gehad hebben. Alhoewel hij het bestaan ervan niet betwist, beweert Irving dat Himmler en Heydrich de initiatiefnemers en architecten waren, zonder medeweten van Hitler. In 1991 kwam er een gereviseerde editie van Hitler's War uit, waaruit alle referenties aan de Holocaust en vernietigingskampen waren verdwenen.
Een jaar na Hitler's War, in 1978, verscheen The War Path, een volume bij Hitler's War, waarin de gebeurtenissen tot aan de oorlog uit eenzelfde gezichtspunt beschreven werden. Andere historici lieten weinig van het boek over, toen ze veel onnauwkeurigheden en onjuiste voorstellingen aan het licht brachten. Toch verkocht het boek goed. Het beeld van Irving veranderde evenwel van een controversieel geschiedschrijver in een Nazi-sympathisant en propagandist van extreemrechts, ook vanwege zijn aanvallen op joden, die hem ook aanvielen, en zijn sympathie voor het apartheidsregime in Zuid-Afrika.
[bewerk] Proces voor smaad
Hijzelf betwist deze aantijgingen, soms tot voor de rechtbank. Hij stelt dat hij niet anders deed dan een minder eenzijdig beeld van de interne keuken van het regime schetsen. Een erg betwiste uitspraak van hem, namelijk dat de gaskamer in Auschwitz een reconstructie is en niet het origineel, is op een internet circulerende video opname van David Coleat door de directie van Auschwitz bevestigd. [1] Op 11 april 2000 vonniste een Britse rechtbank echter —in een door Irving zelf aangespannen proces voor smaad tegen een journaliste— dat
- Irving vanwege zijn eigen ideologische redenen voortdurend en doelbewust bewijsmateriaal verkeerd heeft gepresenteerd en heeft gemanipuleerd; dat hij om dezelfde redenen Hitler in een ongerechtvaardigd gunstig licht zet, hoofdzakelijk met betrekking tot zijn afbeelding van Hitlers houding ten aanzien van zijn verantwoordelijkheid voor de behandeling van de Joden; dat hij een actieve ontkenner van de Holocaust is; dat hij antisemitisch is en een racist en dat hij zich met rechtse extremisten associeert die het neo-nazisme bevorderen.
Zijn "extreemrechtse" visies, antisemitische opmerkingen, controversiële beweringen en andere onnauwkeurigheden hebben de reputatie van Irving bij historici zoals Joachim Fest, Martin Gilbert, Ian Kershaw, bij uitgeverijen en bij een groot deel van het lezerspubliek zware schade toegebracht, waardoor hij vanaf de jaren 90 van de vorige eeuw zijn boeken in eigen beheer (Focal Point Publications) uitgeeft. In veel landen is hij inmiddels persona non-grata, wat hij dan weer toeschrijft aan een hetze tegen zijn persoon. Daarom biedt hij meerdere boeken gratis aan via zijn website (zie link hieronder).
[bewerk] Rechtszaak in Oostenrijk
Op 11 november 2005 werd Irving aangehouden in Oostenrijk en op 20 februari 2006 werd hij tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld. Hij had tien jaar kunnen krijgen. Volgens de rechtbank in Wenen is hij schuldig aan het ontkennen van de holocaust. Tijdens de rechtszaak verklaarde hij voor het eerst dat zijn visie was veranderd, en dat de Holocaust echt bestaan moet hebben. Hij zei dat hij nieuw onderzoeksmateriaal had bestudeerd, waaruit zou blijken dat de gaskamers echt bestaan hebben. Later verklaarde hij dat hij wel schuldig bevonden had moeten worden, maar dat hij slechts publiceert wat hij in archieven vindt en dat niet verboden zou moeten zijn. Hij gaat tegen de uitspraak in beroep. Na één jaar gevangenisstraf komt de historicus vervroegd vrij. Hij zegt nu dat de moord op zes miljoen joden wel degelijk heeft plaatsgevonden.
