Bolt Thrower
Bolt Thrower is een death metalband uit de omgeving van Birmingham in de UK. De band is in 1986 opgericht door Gavin Ward en Barry Thompson.
De bandnaam is afgeleid van een wapen uit het spel Warhammer van Games Workshop.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
[bewerk] Het begin: 1986-1988
Bolt Thrower is opgericht in september 1986 als een hardcore en thrash metalband, beïnvloed door voornamelijk thrashbands zoals Slayer en hardcore punkbands zoals Crass en Discharge. De band is opgericht door bassist Gavin Ward en gitarist Barry Thompson, aangevuld met Andrew Whale en Alan West op drums en zang respectievelijk. In april 1987 namen ze de demo In Battle There Is No Law op in deze bezetting.
Vervolgens namen ze hun tweede demo Concession of Pain op in september 1987. Gavin verwisselde zijn basgitaar voor een gitaar en Alex Tweedy werd aangetrokken als bassist. Echter, Alex kwam niet opdagen voor de opnames en dus speelde Gavin zowel gitaar als bas op de demo. Twee weken na de opnames werd Jo Bench gevonden als zijn vervanger voor Alex Tweedy.
In deze samenstelling deden ze hun eerste "Peelsession" op 3 januari 1988, met John Peel, de alternatieve diskjockey van BBC Radio One. Hij had een demo ontvangen en was terstond enthousiast geworden. Voor deze sessie nam de band 4 nummers op, hetgeen uiteindelijk resulteerde in het uitbrengen van een album voor Vinyl Solution. Vlak voor de opnames van het debuutalbum vervingen ze hun zanger door hun bestuurder, Karl Willetts. Hun debuut-lp, In Battle There Is No Law, duurt slechts een half uur en klinkt nog erg rauw en primitief.
[bewerk] 1989-1994
Bolt Thrower was niet tevreden met de deal met Vinyl Solution als zijnde destijds een puur hardcore punklabel. Het label deed erg weinig aan promotie voor Bolt Thrower en hun mix van death metal en hardcore punk, en dus na één album verliet Bolt Thrower het label. Kort daarna werden ze onder contract genomen door Earache Records. Earache Records had meerdere death metalbands onder contract, zoals Carcass en Napalm Death. De band werkte enigszins aan hun stijl en begon sneller te spelen, hetgeen resulteerde in agressievere en krachtigere songs op hun tweede album. Hierna stonden ze te boek als een grindcore death metalband. De productie was niet erg goed, maar een vooruitgang ten opzichte van hun debuut. De hoes was verzorgd door Games Workshop (dat spellen maakt zoals Warhammer), aangezien zij een spel produceerden dat dezelfde naam had als het album dat Bolt Thrower wilde gaan uitgeven. Dit vond plaats naar aanleiding van de opnames voor de tweede Peelsession die Bolt Thrower deed en die was opgenomen op 6 november 1988. Hierna boden ze Bolt Thrower aan het dure artwork voor het album te maken. De band accepteerde dit aanbod. Het album werd uitgebracht in 1989 met als titel Realm Of Chaos met als subtitel Slaves To Darkness. De meeste teksten op het album waren geïnspireerd door het spel, niet alleen door de deal met Games Workshop. Karl, Andy en Gavin waren fanatieke spelers van de spellen die Games Workshop produceerde en schreven er een aantal nummers over. Enige voorbeelden zijn "Plague Bearer" en "World Eater". De meeste teksten kunnen echter prima op het algemene thema van Bolt Thrower worden geprojecteerd, namelijk oorlog. Na de opnames van Realm of Chaos tourden ze met Napalm Death, Carcass en Morbid Angel op de Grindcrushertour. Op de EP Cenotaph staat een nummer dat live is opgenomen tijden deze tour ("Realm Of Chaos"). Daarnaast staan er twee bonusnummers op van Realm of Chaos en de opvolger War Master, en "Cenotaph" zelf.
Op 22 juli 1990 deden ze hun derde en laatste Peelsession. Drie nummers van het volgende album staan hier op, zij het in een ruwe versie, en "Lost Souls Domain" van Realm Of Chaos. Vervolgens brachten ze het album War Master uit. De nummers zijn niet erg anders dan op de voorganger, maar wel ingenieuzer gecomponeerd. Ook werd het duidelijk dat de speelcapaciteiten waren toegenomen, hoewel ze hun grindcorewortels niet loslieten, hetgeen resulteerde in een verfijnder geluid. Ditmaal was de productie wel vakkundig uitgevoerd. Opnieuw werd het album opgenomen in de Slaughterhousestudio's, dat twee weken na de opnames afbrandde. Games Workshop bood aan om wederom het artwork te verzorgen. Maar omdat het te duur werd bevonden, legde Bolt Thrower het aanbod naast zich neer. Daarop huurden ze een free-lancer in die ook veel werk voor Games Workshop had gedaan. Derhalve was het ontwerp behoorlijk gelijkend op dat van Realm of Chaos. Voor de Amerikaanse tour kochten ze een oude schoolbus die ze vulden met computergames. In 1991 werden alle drie de Peelsessions op een cd uitgebracht.
De volgende stap was the The IVth Crusade, zogenoemd omdat het hun vierde album was. De meeste grindcore-invloeden waren verdwenen en de gitaren werden lager gestemd. Eveneens werden de nummers langzamer, bombastischer en zwaarder, beïnvloed door doom metal van onder andere Candlemass. Een wereldtournee volgde met de Poolse band Vader en de Zweden van Grave in Europa, maar ook de Verenigde Staten en Australië werden aangedaan. Daarnaast werd een single gemaakt, genaamd Spearhead. Hierop staan een extended remix van de track "Spearhead" en twee nieuwe tracks alsmede een track van het album.
De klassieke line-up (van 1988 tot 1994):
- Karl Willetts : Zang
- Gavin Ward : Gitaar
- Barry Thompson : Gitaar
- Jo Bench : Basgitaar
- Andy Whale : Drums
Hun volgende album is ...For Victory en was het laatste album met Karl Willetts en Andrew Whale. Beiden verlieten de band omdat ze iets anders in het leven wilden doen. Bovendien ging de Amerikaanse tour niet al te best en keerden ze voortijdig terug naar huis. Ze hadden voorlopig genoeg van het toeren. Op het nieuwe album, werd er enigszins teruggegrepen naar hun grindcore oorspong, zonder daarbij hun doom invloeden te vergeten. Ook de zang klonk anders, minder 'grunten' en meer hardcore punk invloeden. Typische voorbeelden hiervan zijn "When Glory Beckons" en "Armageddon Bound". Na de opnames werd Karl vervangend door Martin van Drunen en Martin Kearns name het drumstel over.
[bewerk] 1995-nu
In 1997, na een tweetal Europese tours in 1995 en 1996, nam Martin van Drunen de beslissing om de band te verlaten, aangezien hij het gevoel had nooit een volwaardig lid van de band te zijn geweest. Ook kreeg hij last van een haarziekte die zijn haar deed uitvallen. Hierdoor voelde hij zich onzeker op het podium. Tijdens een optreden vlak na het vertrek van Martin, nam Dave Ingram de microfoon over. Hij was al een goede vriend van de band. Ook Martin Kearns vertrok, diens positie werd overgenomen door Alex Thomas. Voor de opnames van het zesde album werd de zang door Karl Willetts opgenomen, maar dat was slechts een tijdelijke terugkeer. Eveneens veranderde de band van label, van Earache naar Metal Blade. Zowel Earache als Bolt Thrower wilden niet meer verder met elkaar terwijl het contract afgelopen was.
Het album met de titel Mercenary is uitgebracht op 8 september 1998 in Europa en 10 november 1998 in de VS. Er staan 9 nummers op die in het algemeen wat langzamer zijn dan op de voorgaande albums. Desalniettemin is het duidelijk het logge Bolt Throwergeluid. De zang is weer als vanouds de diepe grunts van Karl - de hardcore-invloeden zijn verdwenen. Na de opnames vertrok Karl opnieuw en werd nu permanent door Dave Ingram vervangen nadat hij Benediction had verlaten.
Eveneens uitgebracht in 1998 (november) is een compilatiealbum door Earache Who Dares Wins, waarop de nummers van de twee ep's staan alsmede twee bonustracks van de Japanse release van ...For Victory. De band zelf is het echter niet eens met de uitgave en noemt het oplichting door Earache en raadt aan dit album niet aan te schaffen. De oorspronkelijke titel was No Guts - No Glory, maar aangezien dat de titel van een nummer op de lp Mercenary is, werd het op aandringen van Metal Blade veranderd. Na de release van Mercenary werd een Europese tour gedaan die "Into The killing Zone" heet. Dave Ingram deed hiervoor de zang.
Twee jaar later werd opnieuw een Europese tour gedaan, maar ditmaal slechts vijf data, in Duitsland en Nederland. Daarna ging de band aan het werk met het nieuwe album. Dat werd Honour-Valour-Pride. Het album werd eind 2001 uitgebracht, wederom op Metal Blade. Martin Kearns is weer teruggekeerd achter het drumstel aangezien Alex Thomas weinig interesse meer had in de muzikale ontwikkeling van Bolt Thrower.
In 2004 is de band begonnen met werken aan nieuw materiaal voor een nog ongetiteld album. Het was gepland om de opnames in mei 2004 te doen, waarna het album kon verschijnen eind 2004. Echter vlak voor de opnames maakte Dave Ingram bekend dat hij wegens gezondheidsproblemen de band wilde verlaten. Daarom zijn de geplande opnames en tours tijdelijk stopgezet en werd op zoek gegaan naar een nieuwe zanger. Deze werd op 18 november 2004 gevonden in Karl Willetts. Het nieuwe album Those Once Loyal is op 14 november 2005 uitgebracht door Metal Blade. In begin 2006 werd een Europese tour gedaan met Malevolent Creation, Necrophagist en Nightrage.
[bewerk] Bandleden
[bewerk] Huidige bezetting
- Karl Willetts - Zang
- Barry (Baz) Thomson - Slag- en sologitaar
- Gavin Ward - slaggitaar (en basgitaar op de demo's)
- Jo-Anne (Jo) Bench - Basgitaar
- Martin (Kiddie) Kearns - Drums
[bewerk] Voormalige bandleden
- Alex Tweedy - Basgitaar
- Alan West - Zang
- Dave Ingram - Zang (Benediction)
- Martin van Drunen - Zang (Pestilence, Submission, Death by Dawn, Asphyx, Comecon)
- Alex Thomas - Drums
- Andrew (Andy) Whale - Drums
[bewerk] Discografie
[bewerk] Demo's
- In Battle There is No Law (uitgebracht op band, 1987)
- Concession of Pain (uitgebracht op band, 1987)
[bewerk] Reguliere releases
- The Peel Session (EP) (Strange Fruit, 1988)
- In Battle There Is No Law (Vinyl Solution, 1988)
- Realm Of Chaos (Slaves to Darkness) (Earache, 1989)
- War Master (Earache, 1991)
- Cenotaph (EP) (Earache, 1991)
- The IVth Crusade (Earache, 1992)
- Spearhead (EP) (Earache, 1992)
- ...For Victory (Earache, 1994)
- Mercenary (Metal Blade, 1998)
- Honour-Valour-Pride (Metal Blade, 2001)
- Those Once Loyal (Metal Blade, 2005)
[bewerk] Live- en compilatiealbums
- The Peel Session (EP) (Strange Fruit, 1988)
- The Peel Sessions 1988-90 (Strange Fruit, 1990)
- War (Earache, 1994)
- Who Dares Wins (Earache, 1998)
