Barry Hay
Barry Andrew Hay (Fyzabad, India, 16 augustus 1948) is de zanger van de Golden Earring.
Hay is geboren in India en komt op tienjarige leeftijd met zijn inmiddels gescheiden moeder naar Nederland. Hij woont enige tijd in Amsterdam voordat hij zich met zijn moeder in Den Haag vestigt. Door de vrije opvoeding van zijn gescheiden moeder is Hay vroeg volwassen. In zijn jeugd zit hij op een engelstalig internaat, waar hij leert voor zichzelf op te komen en ook het Engels perfect leert beheersen.
Als een broekje vol bravoure is Hay medio jaren zestig zanger van The Haigs, een popgroep die een ruig repertoire ten gehore brengt. Golden Earrings-manager Fred Haayen heeft al snel in de gaten dat Hay een betere zanger is dan de brave, kortgekapte Frans Krassenburg, de charismaloze frontman van zijn eigen bandje. In de zomer van 1967 volgt Hay Krassenburg op en zingt hij She Won't Come To Me in, de B-kant van Sound Of The Screaming Day. De komst van Hay heeft een enorme uitwerking op de groep. Zowel het geluid als de podiumact worden een stuk onstuimiger. Miracle Mirror (1968) laat een enorme progressie horen in vergelijking met de eerste twee elpees. Dong dong di ki di ki dong wordt de eerste Nummer 1-hit van de groep die vanaf dan Golden Earring (zonder s) heet.
Begin jaren zeventig werpt Barry Hay zich op als de leadzanger en voorzichtig als tekstdichter. Radar Love is zijn eerste hoogtepunt als schrijver, een lovesong met de metafoor van het autorijden. Hays teksten zijn soms cryptisch en poëtisch, soms ronduit seksistisch en provocerend. Als ex-student van de kunstacademie tekent hij ook voor de hoesontwerpen en andere lay-outs. De markante hoes van Moontan wint zelfs een prijs in het Verenigd Koninkrijk.
Door het internationale succes is het met name Hay die zich het meest sterallures laat aanmeten. Nederland is te klein voor Golden Earring, zo luidt het meermaals uit zijn mond. Eind jaren zeventig wordt hij teruggefloten, als zelfs in Nederland het succes afneemt. Een harde les.
Na een seksueel losbandig leven trouwt hij op 22 februari 1992 met Sandra Bastiaan. Het paar heeft twee dochters, Isabella (1990) en Gina (1999). Boezemvriend en tatoeëerder Henk Schiffmacher kan zijn 'penseel' in de loop van de jaren negentig volledig botvieren op Barry's armen. Maar er zijn ook goede vrienden van Hay die vroegtijdig sterven. Voor de verongelukte Hell's Angel Ed schrijft hij Going To The Run. In 1998 sterft onverwacht diskjockey en Hays buurman Alfred Lagarde. Dat is volgens eigen zeggen één van de redenen waarom hij in 2001 Den Haag verlaat en zich in Amsterdam vestigt. Ook is Den Haag volgens de Earring-zanger een slaapstad aan de Noordzee geworden.
Zijpaadjes die Hay in de loop van de jaren bewandelt zijn onder meer twee soloplaten: Only Parrots, Frogs and Angels (1972) en Victory of Bad Taste (1987). Beide platen floppen. In 1990 leent Hay zijn stem voor de animatiefilm 'Alle Honden Gaan Naar De Hemel'. Later doet hij dat nog eens de Nederlandse versie van Fern Gully en voor Hanekam de Rocker (samen met zijn bandgenoot George Kooymans.)
Halverwege de jaren negentig produceert hij de debuut-cd van Anouk Teeuwe en in het nieuwe millennium gaat hij naarstig op zoek naar jonge meiden om een rockband te formeren: Bad Candy. In 1999 speelt hij een rolletje - als zichzelf - in An Amsterdam Tale. Bij de kinderzender Nickelodeon spreekt hij de stem in van rockster "Rock Zilla" in de tekenfilmserie "My Dad The Rockstar".
