Lucius Iunius Brutus
E Vicipaedia
Lucius Iunius Brutus, conditor rei publicae et primus consul anno 509 a.C.n., rebellionem duxit per quam Lucius Tarquinius Superbus, ultimus rex Romae, eversus est, ob raptum Lucretiae ab Sexto, filio Tarquinii. Apud Livium, occiderat Tarquinius etiam Bruti fratrem, senatorem potentem, qui Tarquinio adversatus erat. Deinde Brutus, partes Bruti agens, ad Delphos filios Tarquinii, qui ab oraculo quis sit proximus rex peteverunt, comitatus est. Oraculum respondit proximum regem esse quemcumque primum humum osculaturus sit. Ita Brutus labi finxit et humum osculatus est. Rediens Romam, Brutus raptum Lucretiae audivit; haec ut honorem suum conservaret, se necaverat. Brutus rebellionem instigavit. Tarquinio et familia in exsilium pulsis, Brutus imperium esse Senatus proprium declaravit.
Consulatus suus inter proelium contra Etruscos, qui subsidium Tarquinio dare venerat, finitus est. Consulatus autem posterior fabula ab Senatu creata fuerit, ut cum conditui rei publicae se consociaret. Consul secundus erat viduus Lucretiae.
Apud Titum Livium, Ab Urbe Condita: Saeuissimum Ministerium Patri Patria Imponit.
- Lucius Tarquinius Superbus regnat per annos quinque et viginti. Duos consules inde comitiis centuriatis Romani creant, Lucium Iunium Brutum et Lucium Tarquinium Collatinum.
- Brutus erit magnus libertatis custos.
- Lucius Tarquinii Collatini erat nomen invisum civitati. Cives dicebant: "Nesciunt Tarquinii privati vivere; consulis nomen periculosum libertati est" Sollicitum suspicione populum Brutus ad contionem vocat monetque: "Nemo regnabit." Deinde: "Timorem tu"—inquit—"tua voluntate, L Tarquini, removebis. Amicus Romam relinques. Bona tua tibi non solum reddemus, sed etiam munifice augebimus." Itaque Lucius Tarquinius Collatinus abdicat.
