Saga Íslands

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Saga Íslands greinist í tímabil eftir víðtækum stjórnarfarslegum, tæknilegum og félagslegum breytingum sem má afmarka með nokkuð skýrum hætti. ^[1]

Saga Íslands er tiltölulega ung, miðað við meginlöndin, í jarðfræðilegum skilningi. Uppgötvun og landnám hófust snemma og byggðist landið fljótt. Þá tók að gæta aukinna áhrifa frá Noregi og Danmörku og var Ísland hluti af konungsveldum þeirra um árabil. Eftir því sem leið á 19. öldina ágerðist þjóðhyggja og sjálfstæðisbarátta Íslendinga sem lauk með því að Ísland hlaut svo fullveldi 1. desember 1918 og svo loks sjálfstæði undan Dönum 17. júní 1944.

Efnisyfirlit

1 Landmyndun og uppgötvun
- 1.1 Landnámsöld
2 Kristni
3 Sturlungaöld
4 Undir konung
5 Siðaskiptin
6 Miðaldir
7 Heimildir

[breyta] Landmyndun og uppgötvun

Elstu hlutar landsins urðu til fyrir um 20 milljónum árum síðan. Yngstu berglögin, sérstaklega á suðvesturhorni og á miðhálendinu, eru um 700 þúsund ára gömul. Sagan skiptist niður í ísaldir eftir hitastigi og veðurfari. Ísaldir skiptast svo aftur niður í hlýviðraskeið og jökulskeið. Síðasta jökulskeið er talið hafa hafist fyrir um 70 þúsund árum síðan og lauk því fyrir um 10 þúsund árum síðan. Á meðan því stóð huldi ísjökull landið og mótuðu skriðjöklar firði og dali landsins. ^[2]

Sagt er að maður að nafni Pýþeas frá Massailíu (Marseille í Frakklandi) hafi ferðast norður um höf á 4. öld f.Kr. og fundið eða haft afspurnir af eyju sem hann nefndi Thule eða Ultima Thule, hafa menn leitt líkum að því að hér gæti hann verið að tala um Ísland en lítið er hægt að fjölyrða frekar um það.

Til eru gamlar heimildir um landnámið, Landnámabók og Íslendingabók Ara fróða, sem hafa að geyma upplýsingar um landnámsmenn. Þær voru líklega ritaðar á 12. eða 13. öld.

Þess er getið í Íslendingabók Ara fróða að írskir munkar, svonefndir papar, hafi numið hér land á ofanverðri 8. öld. Um þetta leyti ritaði keltneskur munkur, Dicuil að nafni, um ferðir munka á norðlægum slóðum og ætla menn að hann hafi m.a. verið að tala um Ísland. Þessu til stuðnings hefur verið bent á að til eru nokkur örnefni með vísanir í papa, t.d. Papey en á móti kemur að engar fornleifar hafa fundist sem staðfesta með óumdeilanlegum hætti veru papa hér á landi. ^[3]

Norðmennirnir Naddoður, Garðar Svavarson og Náttfari, þræll Garðars, eru sagðir hafa komið til Íslands.

Hrafna-Flóki Vilgerðarson er einnig talinn hafa heimsótt landið. Hann ku hafa eitt tveimur árum á Íslandi og hafa haft með sér kvikfé sem drapst vegna þess að honum yfirsást að heyja fyrir veturinn. Gaf hann landinu nafnið Ísland.

[breyta] Landnámsöld

Saga Íslands hefst samkvæmt hefðbundinni söguskoðun með landnámi fóstbræðranna Ingólfs Arnarssonar og Hjörleifs Hróðmarssonar árið 874 því þá hefst skipulagt landnám Íslands. Þeir höfðu með sér þræla nokkra og konur. Þegar dró að landi vörpuðu þeir öndvegissúlum frá borði skipanna og kváðust skyldu setjast að þar sem þær drægju að landi. Þannig varð að Ingólfur settist að á Ingólfshöfða í Reykjavík en Hjörleifur við Hjörleifshöfða. Næsta vetur var Hjörleifur veginn af þrælum sínum sem flúðu því næst til Vestmannaeyja þangað sem Ingólfur elti þá uppi og vó.

Á næstu árum fjölgaði hratt í landnámsmönnum en talið er að þeir hafi verið á bilinu 10-20 þúsund á fyrstu áratugunum eftir komu Ingólfs og Hjörleifar. Flestir landsnámsmanna voru ásatrúar en nokkrir kristnir. Ísland byggðist upp á rúmri hálfri öld og tók þá þegar að gæta þrengsla. Þekktust nokkrar sögur af því hvernig marka átti sér land. Segir ein þeirra að maður hafi getað eignað sér land sem því svæði nemur að hann hafi komist um með logandi eldi á einum degi.

Alþingi var stofnað árið 930 sem æðsta löggjafarsamkunda Íslendinga og er það elsta starfandi þing í heiminum í dag. Þegar höfðu verið stofnuð staðbundnu þingin Þórsnesþing á Snæfellsnesi og Kjalarnesþing á Kjalarnesi en ljóst hefur þótt eftir því sem landnámsmönnum fjölgaði og minna varð af lausu landi að til þyrfti lög til eftirbreytni. ^[4]

[breyta] Kristni

Árið 1000 var kristnitakan, þá tóku Íslendingar kristni að ráðum Þorgeirs ljósvetningargoða. Þessu voru þó settar þær undantekningar að Íslendingar máttu ennþá blóta leynilega, bera út börn og eta hrossakjöt.

Árið 1056 var Skálholtsbiskupsstóll stofnaður og Ísleifur Gissurason gerður að biskup.

Árið 1096 eða 1097 var tíund tekin upp, skattur á jarðir Íslendinga sem skiptust í fernt. Fjórðung fengu prestar, fjórðung fengu krikjur til viðhalds, fjórðungur rann til biskups og síðasti fjórðungurinn fór til þurftarmanna.

Árið 1106 var Hólabiskupsstóll stofnaður, fyrsti Hólabiskup var Jón Ögmundsson.

Einhvern tíman á u.þ.b. 1122 ritaði Hafliði Másson Vígaslóða fyrsta þekkta ritið á íslensku. Stuttu seinna var Íslendingabók Ara fróða rituð á fyrri hluta 12. aldar.

[breyta] Sturlungaöld

Ættir Haukdæla, Oddaverja, Húnröðlunga, Svínfellinga, Sturlunga og Ásbirninga urðu valdamiklar eftir að tíund hafði varið tekin upp og flestum jörðum tók að fylgja kirkja. Örlygsstaðabardagi var háður 1238. Snorri Sturluson var drepinn 1241. Flóabardagi var háður 1244. Staðarmálin fyrri.

[breyta] Undir konung

Gamli sáttmáli var undirrtaður á árinum 1262–64 sem færði Íslendinga undir Noregskonung gegn því að honum yrði greiddur skattur sagðist hann skyldu tryggja reglulegar siglingar til landsins og frið. Gamli sátmáli var svo endurnýjaður og uppfærður 1302. Staðarmálin síðari.

Magnús lagabætir, Noregskonungur, gaf Íslendingum lögbókina Járnsíðu 1271, tíu árum seinna tók Jónsbók við af henni.

Með Kalmarsambandinu varð Ísland svo hluti af ríki Margrétar Valdimarsdóttur mikla og því næst Eiríks af Pommern, sem náði til Danmerkur, Svíþjóðar og Noregs. Eftir þetta var Ísland hluti af Danmörku allt fram að sjálfstæði 1944.

[breyta] Siðaskiptin

Oddur Gottskálksson þýddi nýja testamentið einn síns liðs og var það prentað í Hróarskeldu 1540 og er það elsta varðveitta íslenska prentaða verkið.

Siðaskiptin urðu þá 1550 þegar Jón Arason biskup var tekinn af lífi ásamt sonum sínum þann 7. nóvember.

Guðbrandsbiblían kemur út 1586, fyrsta biblían á íslensku.

[breyta] Miðaldir

Spánverjavígin voru háð 1618 og Tyrkjaránið ekki löngu seinna.

Á árunum 1702–10 fóru Árni Magnússon og Páll Vídalín hringferð um landið og tóku saman ýmsar upplýsingar um landshagi í svokallaðari Jarðabók. Meðal þess sem þeir gáfu út var fyrsta íslenska manntalið, töldust Íslendingar þá vera 50.358 talsins.

Í Kaupmannahafnarbrunanum 1728 töpuðust, að þvi er talið er, mörg íslensk fornrit í safni Árna Magnússonar.

Innréttingar Skúla Magnússonar voru tilraun til þess að nútímavæða íslenskan iðnað sem gekk ekki alveg sem skyldi.

Sumarið 1783 urðu Skaftáreldar, þá gusu Lakagígar i einhverjum mestu eldgosum sögulegs tíma. Áhrifanna sem gætti, voru nefnd Móðuharðindin vegna þeirrar móðu sem lagðist á jörðina í kjölfar þeirra, voru að um 75% búfjárs féll og fimmtu hver maður, eða um 10.000 Íslendingar, létu lífið.