Roman Kanafoyski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Roman Kanafoyski komandor porucznik
ur. 14 V 1901, zm. 1947 na Helu
Kariera:
komendant Półwyspu Hel
I dywizjon monitorów
III dywizjon monitorów
ORP "Wilno"
Działania wojenne:
wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari

Roman Kanafoyski (ur. 4 maja 1901, zm. 1947) - polski komandor porucznik, oficer artylerii i rzeczny oficer pokładowy. Podczas I wojnie światowej służył w wojsku rosyjskim, a następnie wstąpił do odrodzonych polskich Sił Zbrojnych. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W trakcie kampanii wrześniowej w 1939 dowodził Oddziałem Wydzielonym rzeki Wisły. Po wojnie był m.in. komendantem Półwyspu Hel.

[edytuj] Wykształcenie

Roman Kanafoyski urodził się 4 maja 1901. Ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Był także absolwentem Kursu Oficerów Zwiadu i Kursu Dowódców Baterii w Toruniu oraz Kursu Unifikacyjnego w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

[edytuj] Służba wojskowa

Pod koniec I wojny światowej został wcielony do rosyjskiego pułku ułanów w III Korpusie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości służył jako szeregowy w Wojsku Polskim. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w VIII dywizjonie artylerii ciężkiej. Po promocji oficerskiej kontynuował służbę w 1. Pułku Artylerii Lekkiej w Wilnie i 14. dywizjonie artylerii ciężkiej w Białymstoku.

W 1927 przydzielony został na do Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej. Początkowo był oficerem artyleryjskim na monitorze, a od 1928 dowodził monitorem ORP Wilno. Z początkiem 1931 wyznaczono go na zastępcę dowódcy dywizjonu monitorów. W 1932 wraz z awansem na kapitana został przeniesiony z Korpusu Artylerii do Korpusu Rzeczno-Brzegowego. Od 1933 do 1939 był dowódcą III dywizjonu monitorów, a następnie I dywizjonu monitorów. W 1939 wyznaczony dowódcą grupy kutrów uzbrojonych. Został także wówczas wybrany prezesem Wojskowego Klubu Sportowego "Kotwica".

W połowie 1939 został dowódcą Oddziału Wydzielonego rzeki Wisły. W czasie trwania kampanii wrześniowej prowadził działania wojenne na Wiśle w ramach Armii Pomorze. 9 września 1939, po wyczerpaniu możliwości operacyjnych rozkazał zatopić jednostki pływające pod Duninowem. Po samozatopieniu był komendantem Garnizonu Polowego Żychlin. 19 września dostał się do niewoli podczas przebijania się w kierunku twierdzy Modlin. W latach 1939-1945 przebywał w oflagach II B Arnswalde i II D Gross Born.

W 1945 powrócił do wojska, służąc w 1. Samodzielnym Morskim Batalionie Zapasowym i Oddziale Ogólnym Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. Od 1946 był szefem Oddziału Ogólnego Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. W 1947, po awansie na komandora porucznika wyznaczony został komendantem Półwyspu Hel. Zmarł nagle w 1947 na Helu. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:

podporucznika artylerii - 1921
porucznika artylerii - 1930
kapitana marynarki - 1932
komandora podporucznika - 1939
komandora porucznika - 1947.

[edytuj] Bibliografia

Józef Dyskant. "Oddział Wydzielony Wisła." Ministerstwo Obrony Narodowej. Warszawa 1982. (ISBN 83-11-06774-0)
Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996 (ISBN 83-86703-50)