Rave
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Rave – całonocna impreza, podczas której Dj’e i inny artyści grają muzykę elektroniczną. W latach 60. slangowego określenia rave pierwotnie używali pochodzący z Karaibów mieszkańcy Londynu jako określenie imprezy. W późnych latach 80. termin ten zaczął funkcjonować jako określenie subkultury, która wyrosła z ruchu acid house w Chicago i Nowym Jorku po czym zakwitła na scenie klubowej w Wielkiej Brytanii.
Dostępność narkotyków (głównie ecstasy) spowodowała, że rave stał się obiektem krytyki zarówno przez wymiar sprawiedliwości jak i rodziców młodzieży należącej do ruchu.
Spis treści |
[edytuj] Co to jest?
Rave to muzyka z charakterystycznym beatem tworzonym przez uderzenia w perkusję w ilości 115 do 160 uderzeń na minutę (BPM). Na imprezach rave najczęściej puszczana jest muzyka taka jak: techno, house, jungle, breakbeat, acid, trance, tribal czy ambient. Muzykę z beatem od innych gatunków odróżnia przede wszystkim fakt, że beat stosowany jest jako narzędzie hipnotyzujące. Wielogodzinna zabawa przy takiej muzyce wprowadza w swoisty trans, który pozwala na całkowite rozluźnienie i świetną zabawę.
Przewodni beat powstaje dzięki perkusji. Nowoczesna technologia (sampler, syntezator, wielośladowy magnetofon cyfrowy) pozwala uzyskać pożądaną głębię brzemienia oraz wielowarstwowy dźwięk. Muzyka jest zmiksowanym połączeniem dowolnych utworów pochodzących z różnych gatunków muzyki – od muzyki poważnej przez jazz, rap po pop. Wykorzystywane są również odgłosy natury, brzmienia industrialne czy etniczne.
[edytuj] Historia
Główny nurt rave’u zaczął się w latach 80. jako wynik, reakcja i bunt przeciwko trendom w muzyce pop, kulturze nocnych klubów i komercjalizacji radia.
Wysiłek włożony w utrzymanie dystansu do głównego nurtu sceny klubów nocnych (a może brak odpowiednich miejsc) sprawił, że imprezy rave odbywały się w magazynach lub wynajętych halach. Aby kontrolować i ograniczyć imprezy rave policja i lokalne władze ogłosiły je nielegalnymi, co skutkowało przeniesieniem imprez do klubów nocnych i amfiteatrów. Prawnie zabroniono również pewnych typów mody rave oraz niektórych akcesoriów.
Początki rave’u były trudne; mała garstka ludzi zajmowała się produkcją i promocją imprez. Firmy te były za zwyczaj nieoficjalne i słabo zdefiniowane. Niektóre z lepiej znanych agencji zajmujących się organizacją imprez rave’owych to Brotherhood of Boom, Mushgroove, Freebass Society, i Pure. Promocja odbywała się poprzez rozdawanie ulotek oraz biuletyn on-line.
Prawo wymusiło na agencjach wzrost zainteresowania ravem a zachowanie w tajemnicy miejsca imprezy decydowało o jej sukcesie. Doszło do tego, że organizatorzy reklamowali imprezy wyłączenie drogą z ust do ust lub ujawniali datę i miejsce imprezy jedynie subskrybującym listę e-mail’ową. Niektóre imprezy zaszły tak daleko w konspiracji, że podawane były serie wskazówek lub punktów kontrolnych, które ostatecznie prowadziły do miejsca imprezy.
[edytuj] Lata 80.
To co spornie mogło być nazwane ravem we wczesnych latach 80. to pełne ecstasy kluby takie jak NRG, czy wolne od narkotyków, dla ludzi w każdym wieku, kluby w Detroit np.: The Music Institute. W połowie lat 80. do klubów wkroczyła muzyka psychodeliczna i inne odmiany muzyki dance; znakomity acid house i techno. Te początkowe imprezy rave były zwane the Acid House Summers. Był to główny nurt, który przyciągał uwagę tysięcy ludzi (nawet do 25,000 zamiast 4,000 gromadzących się wcześniej w magazynach), którzy przychodzili popatrzeć, posłuchać, potańczyć i brać ekstazy.
Hałas i zamieszanie jakie powodowały tysiące ludzi pojawiających się na wiejskich terenach wywołały skandal w mediach. Politycy wypowiadali się przeciw imprezom rave’owym i podnosili kary za ich organizowanie do 20,000 funtów i 6 miesięcy w więzieniu. To, wraz z ekstazy, zakończyło wczesny rave.
Przykładne traktowanie często nielegalnych imprez sprowadziło rave na obrzeża miast. Słowo rave samoczynnie przyjęło się jako opis tych pół-spontanicznych imprez weekendowych odbywających się w różnych miejscach poza autostradą M25 Orbital (od nazwy tej autostrady wziął swą nazwę zespół Orbital).
Wczesna scena rave’owa przeniknęła również do podziemia w niektórych miastach Kanady i USA jak Montreal, San Francisco czy Los Angeles i tak jak słowo określające tę imprezę, scena rave szybko rozprzestrzeniła się na inne miaste, takie jak San Diego czy Nowy Jork oraz w większych miastach całej Europy.
W kilku książkach opisujących rozwój sceny rave Genesis P-Orridge z Psychic TV jest często nazywany najwcześniejszym pionierem sceny rave. Psychic TV zrealizowało kilka wczesnych albumów z gatunku acid house, najlepszy to Jack the Tab.
[edytuj] Lata 90.
[edytuj] Wielka Brytania
Rave stał się globalnym fenomenem w latach 1989-1992, głownie dzięki ludziom, którzy przybywali z daleka, aby brać udział w imprezach rave, a następnie sami organizowali takie imprezy w swojej okolicy. W połowie lat 90. znaczące firmy sponsorowały imprezy rave i dopasowywały scenę muzyczną i modę do swojej oferty reklamowej, tym samym ją komercjalizując.
W 1994 w Wielkiej Brytanii zaostrzono prawo dając tym samym policji więcej uprawnień w przeciwdziałaniu imprezom typu rave i protestom Odzyskajmy ulice (ang. Reclaim the Streets). Policja miała prawo aresztować obywateli przygotowujących imprezę rave (2 lub więcej osób), czekających na rozpoczęcie rave’u (10+) lub uczestniczących w imprezie rave (100+). Dawała również służbom mundurowym prawo zatrzymywania osób podejrzewanych o zmierzanie na rave, w promieniu 5-ciu mil od planowanego miejsca imprezy, i skierowanie ich w innym kierunku; za niesubordynację może być wystawiony mandat w wysokości 1,000 funtów.
[edytuj] Europa
Kultura rave stała się częścią ruchu młodzieżowego. DJ’e i producenci muzyki elektronicznej jak Westbam ogłosiły istnienie kultury rave a muzykę elektroniczną przedłużeniem rock and roll’a co było prawdą. Dziesiątki tysięcy uczestników, czasopisma młodzieżowe i programy telewizyjne dobitnie to potwierdzały. Na scenie rave pojawił się zespół Scooter, który wylansował wiele hitów w stylu happy hardcore, min. Hyper Hyper, I'm Raving, Move your ass!, dzięki którym rave stał się popularny wśród szerokiej publiczności. Doroczna Parada Miłości w Berlin w latach 1997-2000 zgromadziła ponad milion osób.
[edytuj] 2000
W roku 2000 nielegalne imprezy nadal istniały, jednak mniejsze, a liczba legalnych wciąż rosła. Kilka stałych na scenie rave, włączając wzmacnianą elektronicznie muzykę dance, bujne życie towarzyskie oparte na etosie hasła PLUR – pokój, miłość, wspólnota i szacunek (ang. Peace, Love, Unity, and Respect), miały olbrzymi wpływ na zrównanie muzyki rave i wolności w tańcu z braniem narkotyków takich jak ecstasy, speed, ketamina. Wzrost liczby zażywających kokainę, mającej przewagę nad zanieczyszczonymi tabletkami ekstazy, oraz organizacje przestępcze zostały przypisane kulturze rave pomimo tego, że czystych imprez znów było coraz więcej.
Obserwacje z ostatnich lat wskazują, że muzyka rave i subkultura z nią związana przeżywała okres stagnacji począwszy od końca lat 90.
Na początku XXI termin rave i raver popadł w niełaskę w kręgu ludzi związanych z muzyką elektroniczną, głównie w Europie]. Europejczycy powrócili do klubbingu. Stało się nie modne nazywanie imprezy imprezą rave być może dlatego, że termin ten został zhańbiony. Niektóre środowiska wolały termin festiwal, inni zwykłe impreza. Prawdziwy rave, jak Mayday, nadal istniał w środkowej Europie; dzięki mniej restrykcyjnemu prawu rave powrócił do Wielkiej Brytanii. Tradycyjne akcesoria związane z ravem, jak maski, smoczki czy rękawiczki nadal są popularne.
Rząd nadal chce umniejszyć znaczenie rave’u. Na przykład w lipcu 2005 r. policja przepuściła obławę na CzechTek (doroczny festiwal muzyki techno), premier Czech powiedział, że uczestnicy festiwalu to "nie tańczące dzieciaki ale agresywni ludzie" oraz, że wielu z nich "to obsesyjni anarchiści", którzy "prowokują masowe demonstracje pełne przemocy, alkoholu i narkotyków, przeciwko spokojnym ludziom". [1]
Tak jak wszystkie trendy, które trwają dłużej niż dekadę, rave ostatnio powraca do dawnych dni, kiedy to imprezy organizowane były w magazynach czy klubach oldschoolowych z muzyką jungle, z DJ’ami i producentami, którzy wypadli z interesu i grają muzykę korzeni rave’u oraz nagrywają nowe płyty z taką muzyką; kluby wracają do dawnych dni również w stylu wnętrz.
Jednak ważniejsze jest to, że scena rave stała się sama dla siebie kulturą, czymś więcej niż imprezą. Życie towarzyskie podobnie myślących indywidualistów zgromadziło się we wspólnocie sceny undergroundowej, aby stworzyć społeczność dzielącą te same poglądy, które zbudowała kultura rave w latach 90.: otwartość, akceptacja i pozytywizm. Przykładem tego jest grupa, która zgromadziła się wokół strony [2]. Strona powstała, aby uczyć i informować ludzi o kulturze i scenie rave. Przestrzeń tancerzy, DJ’ów, producentów, popularyzatorów i fanów zgromadziła ponad 1,400 członków i stała się centrum Nowego Jorku dla sceny rave. Inne przykłady to strona [3] i [4].
W ten sposób kultura rave pozostaje żywa.
[edytuj] Polska
Pierwsza impreza rave w kraju datuje się na 1989 rok. Wtedy to w Łodzi odbyła się impreza z udziałem Dj-ów niemieckich którzy dopiero co grali na pierwszym love parade w Berlinie. Scena rave na dobre rozpowszechniła się w Polsce na początku lat 90. Duże opóźnienie w stosunku do Europy zachodniej czy USA wynikało głównie z głębokiego komunizmu, jaki panował w Polsce, gdy rave rozwijał się i ewoluował. Późniejsze legendarne imprezy odbywały się w warszawskich Horyzontach w 1991 r. Dwa lata później w 1993 w Krakowie imprezy rave organizowano w Krzysztoforach. Mniej więcej w tym czasie zaczął rozwijać się ruch DJ’ów.
Przemysł muzyczny zaczął rozwijać się na początku XXI w. Pierwsze zespoły nagrywające muzykę rave to np.: X-rave, Poison, Tektura, Wieloryb, Kaman.
Obecnie scena i kultura rave są już dobrze rozwinięte. W Polsce można już bawić się w wielu dobrych dyskotekach (Blue Velvet, Trend, Krzysztofory). Nie brakuje również DJ’ów grających na tych imprezach.
[edytuj] Kultura rave
Pomimo tego, że w USA rave jest obecny tak długo, jak w innych krajach, tam rozwinął się tak, jak w Europie nie było to możliwe, ze względu na większe zróżnicowanie w stylach muzyki czy kulturze (w związku z tym lista poniżej odnosi się głównie do grup w USA).
Kultura rave’u to:
- Otwartość: nie osądzaj, nie potępiaj i nie przypinaj etykiety innym ludziom, którzy inaczej się ubierają, czeszą, malują, mają inne zwyczaje, inną orientację seksualną, inne preferencje muzyczne, rasę, wiek, pochodzenie czy dochody.
- Akceptacja: nie staraj się przekonywać innych o prawdziwości lub błędności zachowań innych ludzi.
- Pozytywne nastawienie: odnoszenie się do zasady, że jeśli ktoś kogoś uszczęśliwia bez robienia innym przykrości to jest to w porządku.
Raverzy porównywani są zarówno do hipisów z lat 60. jak i nowej fali lat 80. ponieważ ich założenia to brak przemocy i muzyka.
Nowinki techniczne bardzo wpłynęły na rave. Ponieważ głośna muzyka uniemożliwia porozumiewanie się, wirtualne komunikatory stały się bardzo istotne. Dodatkowo dostęp do komputerów pozwolił na manipulowanie muzyką w dowolny sposób.
Na parkietach rave różne sztuczki taneczne są bardzo popularne. Jednak niektóre z nich mogą okazać się niebezpieczne, przez co nie zawsze są tolerowane przez organizatorów i zmieniają się z imprezy na imprezę.
[edytuj] Typy rave’u
Generalnie są one dosyć luźno zdefiniowane:
- Oldschool raver – osoba długo związana z ravem; określenie baby raver lub newbie odnosi się do osób nowych lub takich, które są na imprezie rave po raz pierwszy. Hardcorowi raverzy są czasem nazywanie czysty raver lub prawdziwy raver albo dziecko-impreza.
- Znudzony raver – ktoś, kto długo jest raverem lub staje się zmęczony sceną i ravem. Świeżość doznań minęła i znudzony poznał jego drugą stronę. Mogą być wściekli na to, co dzieje się ze sceną lub różnymi aspektami rave’u. Często nie akceptuje nowej sceny i wpływów, ponieważ uważa je za szkodliwe.
- Dziecko-klub – ubiera się w jasne i jaskrawe kolory, czasem krzykliwe (np. skóra, futro). Lubi plastikowe, fluorescencyjne wisiorki i bransoletki, również dziecięce plecaczki.
- Cukierkowy raver lub Cukierkowy dzieciak – często noszą jasne kolory i w stylu dziecięcym, takie jak śpiochy, ubrania świecące w świetle ultrafioletowym lub świecące w ciemności bransoletki/wisiorki oraz koszulki z postaciami z kreskówek. Często bransoletki i wisiorki robione są ze szkła, plastiku czy cukierków. Wymieniają się między sobą drobnymi prezentami takimi jak uściski, zabawki, rękawiczki, płyty CD, wisiorki, bransoletki lub cukierki.
- Junglist – odnosi się do subkultury rave’u preferującej drum and bass (DnB) i jungle. Niektórzy z nich wolą ciemniejszą stronę rave’u i głębsze wibracje. Uważają, że mają lepsze pojęcie na temat rzeczywistości od przeciętnego ravera. Okazują to na wiele sposobów: od stylu ubierania się po specyficzny sposób zachowania.
- Mroczny raver lub Graver – ubierają się ciemne stroje, makijaż, a imprezy nazywają mrocznymi. Wolą ciemniejszą muzykę i atmosferę.
- Goahead lub Psytrancer, jest to odłam rave skoncentrowany wokół muzyki psychedelic/goa trance. W swoim ubiorze i swoją filozofią przypominają hippisów. W swojej hipnotycznej, pobudzającej wyobraźnię muzyce, dążą do osiągnięcia odmiennych stanów świadomości, a co za tym idzie - doznań mistycznych. Swoje imprezy organizują w otoczeniu natury, do której przywiązują dużą wagę. Nieraz uważają się za bardziej "uduchowionych" od przeciętnych raverów.
[edytuj] Manifest Raverów
Zobacz Manifest Raverów w Wikiźródłach
Dokument nieznanego pochodzenia, który krąży między raverami. Podobno wyraża się neutralnie o raverach i ich odczuciach dotyczących rave’u.
"Nasz stan emocjonalny to ekstaza. Nasze pożywienie to miłość. Nasz nałóg to technologia. Nasz religia to muzyka. Naszym pieniądzem jest wiedza. Nasi politycy nie istnieją. Nasz system społeczny to utopia pomimo tego, że wiemy, że nigdy nie nastąpi.
Możesz nas nienawidzić. Możesz nas zwolnić. Możesz nas nie rozumieć. Możesz nie zauważać naszej obecności. Mamy tylko nadzieję, że nie osądzasz nas, ponieważ my nigdy nie osądzamy Ciebie. Nie jesteśmy kryminalistami. Nie jesteśmy rozczarowaniem. Nie jesteśmy narkomanami. Nie jesteśmy naiwnymi dziećmi. Jesteśmy zwartą, globalną, plemienną wioską, która przekracza ludzkie prawa, granice geograficzne i czas sam w sobie. Jesteśmy Zwarci. Całkowicie Zwarci.
Zostaliśmy przyciągnięci przez dźwięk. Z bardzo daleka, burzliwy, przytłumiony, odbijający się echem rytm porównywalny z biciem serca matki uspokajający dziecko w jej łonie. Zostaliśmy wciągnięci to tego łona, i tam, w ciemnościach i wilgoci, zaakceptowaliśmy fakt, że wszyscy jesteśmy równi. Nie tylko równi ciemności i sobie, ale również muzyce wdzierającej się w nas i przechodzącej przez nasze dusze: wszyscy jesteśmy równi. I gdzieś przy 35 Hz poczuliśmy rękę Boga na naszym ramieniu, pchającą nas na przód, popychającą nas abyśmy popchnęli innych, aby wzmocnić nasze umysły, ciała i dusze. Popychającą nas abyśmy obrócili się do osoby stojącej obok, wzięli się za ręce i podnieśli je wysoko dzieląc niekontrolowaną radość, którą czujemy tworząc tę magiczną bańkę, która może nas ochronić przed horrorem, okrucieństwem i zatrutym światem poza nami.
Nadal tłoczymy się w klubach, magazynach lub porzuconych budynkach i ożywiamy je na jedną noc. Mocne, pulsujące, wibrujące życie w swojej najczystszej, najmocniejszej i najbardziej pożądanej formie. W tych tymczasowych przestrzeniach zatracamy poczucie rzeczywistości i ciężar niepewnej i niebezpiecznej przyszłości. Porzucamy nasze hamulce i uwalniamy się z kajdan jakie założyliście nam dla własnego świętego spokoju. Zmieniamy program jaki spróbowaliście nam wmusić od chwili naszego urodzenia. Program, który mówi nam aby oceniać, nienawidzić, aby wcisnąć się w najbliższą i najkorzystniejszą mysią dziurę. Program, który każe nam jeść ze lśniącej łyżki, którą próbujecie nas karmić zamiast karmić się własnymi sprawnymi rękami. Program, który każe nam zamykać nasze umysły zamiast je otwierać.
Dopóki słońce wschodzi by spalać nasze oczy odkrywając utopijność rzeczywistości, którą stworzyliście dla nas, my tańczymy z naszymi braćmi i siostrami czcząc nasze życie, naszą kulturę i wartości, w które wierzymy: pokój, miłość, wolność, tolerancja, jedność, harmonia, ekspresja, odpowiedzialność i szacunek.
Naszym wrogiem jest ignorancja. Nasza bronią jest informacja. Naszym przestępstwem jest łamanie praw, którymi próbujecie nas powstrzymać przed czczeniem naszego istnienia. Jednak w czasie, gdy będziecie zamykać dowolną imprezę, w dowolną noc, w dowolnym miejscu na Ziemi, nigdy nie zamkniecie wszystkich naszych imprez. Nie macie dostępu do takiego wyłącznika bez względu na to, co sobie myślicie. Muzyka nigdy nie ucichnie. Serce nigdy się nie zatrzyma. Impreza nigdy się nie skończy.
Jestem raverem, a to jest mój manifest."
