Paweł Cyms
Z Wikipedii
|
Podejrzenie o naruszenie praw autorskich |
| Jeżeli oznaczyłeś tę stronę jako podejrzaną o naruszenie praw autorskich, dodaj link do sekcji grudzień 2006 na WP:NPA. |
 Zawartość tej strony może naruszać prawa autorskie. Tekst źródłowy prawdopodobnie pochodzi ze strony:
|
|
|
|
Cyms Paweł (4 marca 1894 Pawłów- 1949) , oficer Wojska Polskiego. Syn nauczyciela Leona i Pauliny z Komorowskich. Uczęszczał do gimnazjum w Gnieźnie, gdzie złożył egzamin dojrzałości (1914), po czym wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu. W 1915 został powołany do wojska niemoeckiego. Walczył na frontach wschodnim i zachodnim oraz ukończył szkołę oficerską w Blederitz k. Magdeburga (1917) ze stopniem podporucznika. W 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego w Gnieźnie. W czasie powstania wielkopolskiego wziął udział w akcji wyzwalania Gniezna, potem podjął wyprawę w celu wyzwolenia Kujaw zachodnich, dowodząc kompanią gnieźnieńsko-wrzesińską. Stanął na czele miejscowych oddziałów powstańczych i doprowadził do wyzwolenia Trzemeszna, Mogilna i Strzelna. 3 I wkroczył do wyzwolonej Kruszwicy, skąd podjął atak na Inowrocław, zakończony zdobyciem miasta. Pod dowództwem Cymsa oddziały powstańcze opanowały całe Kujawy zach. W wyzwolonym Inowrocławiu zorganizował 2 bataliony piechoty, które stały się oddziałami kadrowymi l i 2 p. grenadierów kujawskich. Uformował także baon zapasowy i pluton artylerii. Z tych jednostek powstał 5 p. strzelców wlkp., którego był pierwszym dowódcą. W maju 1919 został porucznikiem. W 1920 po przeniesieniu do 57 p.p. w Poznaniu otrzymał awans na kapitana. W marcu 1921 został komendantem wojskowym na Górnym Śląsku na pow. zabrzański. W III powstaniu śląskim dowodził zgrupowaniem powstańców i wraz z 2 p. zabrzańskim zdobywał Birawę. Dowodził potem podgrupą na odcinku frontu od Birawy po Kędzierzyn. Po powstaniu podjął studia prawno-ekonomiczne na Uniwesytecie Pozańskim, które jednak w 1923 przerwał. W latach 1923-1926 pracował w Gdańsku w firmie spedycyjnej oraz w gdańskim oddziale Banku Handlowego w Warszawie, a następnie dzierżawił gospodarstwo rolne w Modliborzycach k. Inowrocławia. W 1928 powrócił do czynnej służby wojskowej w 59 p.p. w Inowrocławiu. Od 1934 pracował w Sztabie Głównym Oddziału II w Warszawie. W listopadzie 1935 został przeniesiony w stan spoczynku i osiadł w Bystrej k. Bielska-Białej. We wrześniu 1939 jako oficer operacyjny w 80 p.p. dostał się do niewoli niemieckiej. Zwolniony z obozu jenieckiego w Radomiu powrócił do Bystrej, lecz w 1940 został aresztowany i przebywał przez 4 miesiące w więzieniu bielskim. Po zwolnieniu mieszkał w Krośnie, od maja 1941 w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie pracował jako sekretarz spółdzielni stolarskiej. Był zaangażowany w konspiracyjnej działalności ZWZ-AK na tym terenie. W 1945 wrócił do Gniezna, następnie do 1948 pracował w Spedycji Morskiej "Polska Bandera" w Szczecinie. W 1948 przeniósł się do Bystrej i pracował jako sekretarz gminny. Zmarł 13 XI 1949 w Bystrej i tam został pochowany. Z małżeństwa z Marią Krawczyk (1931) miał dzieci: Barbarę i Janusza.
