Karabin L85

Z Wikipedii

L85 Endeavour
Żołnierz US Marine Corps z karabinem L85A1
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Rodzaj	karabin szturmowy
Historia
Prototypy	lata 70. XX wieku - 1985
Produkcja seryjna	1985 - 1994
Wyprodukowano	ok. 320 000 egz.
Dane techniczne
Kaliber	5,56 mm
Nabój	5,56 x 45 mm
Magazynek	30 nab.
Wymiary
Długość	780 mm (L85A1)
Długość lufy	518 mm (L85A1)
Masa
broni	4,2-5,2 kg (L85A1)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	940 m/s (L85A1)
Szybkostrzelność teoretyczna	650 strz/min

L85 Endeavour - brytyjski karabin szturmowy w układzie bull-pup. Razem z erkaemem L86 wchodzi w skład systemu uzbrojenia piechoty SA-80.

Spis treści 1 Historia konstrukcji 2 Wersje 3 Opis konstrukcji 4 Dane taktyczno-techniczne 5 Bibliografia

[edytuj] Historia konstrukcji

W drugiej połowie lat czterdziestych w Wielkiej Brytanii skonstruowano karabin automatyczny EM-2 kalibru .280 Mk1Z. Po standaryzacji amunicji w ramach NATO i przyjęciu do uzbrojenia przez armię brytyjską naboju 7,62 x 51 mm NATO z planów produkcji karabinu EM-2 zrezygnowano, a następcą karabinów powtarzalnych Karabin Lee-Enfield stał się L1A1 SLR (dostosowany do brytyjskich wymagań karabin FN FAL).

Po wprowadzeniu w latach sześćdziesiątych do uzbrojenia armii amerykańskiej karabinu M16 kalibru 5,56 x 45 mm także w Wielkiej Brytanii postanowiono powrócić do prac nad bronią na amunicję pośrednią. Na początku lat siedemdziesiątych powstał prototyp karabinu XL64 strzelającego eksperymentalną amunicją 4,85 x 49 mm. Nowy karabin podobnie jak EM-2 zbudowany był w układzie bull-pup, ale jego mechanizmy wewnętrzne wzorowane były na karabinie AR-18 produkowanym w Enfield na licencji amerykańskiej.

Wersja XL64E5 została w połowie lat siedemdziesiątych przedstawiony do badań które miały wyłonić nowy standardowy nabój NATO (trzeci, obok już używanych 9 x 19 mm NATO i 7,62 x 51 mm NATO). W wyniku przeprowadzonych w latach 1977 - 1980 prób jako standardową amunicję pośrednią NATO wprowadzono belgijską amunicję 5,56 x 45 mm z pociskiem SS109.

Po standaryzacji amunicji 5,56 x 45 mm NATO w Enfield skonstruowano karabin XL70E3 będący wersją XL64E5 kalibru 5,56 mm. Później pojawiły się kolejne prototypy XL76E2 i wreszcie XL85E1 który w 1985 roku został przyjęty do uzbrojenia jako L85A1 (jednocześnie przyjęto do uzbrojenia ręczny karabin maszynowy L86A1 Engager, z wprowadzenia wersji karabinkowej zrezygnowano).

Karabiny L85 były dostarczane z dwoma rodzajami celowników. Żołnierze piechoty otrzymywali karabiny wyposażone w celownik optyczny SUSAT o czterokrotnym powiększeniu. Obsługi broni ciężkiej otrzymywały karabiny wyposażone w mechaniczne przyrządy celownicze.

Pierwsze seryjne karabiny trafiły w ręce żołnierzy w lecie 1985 roku, a masowe dostawy rozpoczęły się w październiku tego roku. Po dostarczeniu pierwszych karabinów L85A1 do jednostek pojawiły się pierwsze doniesienia o wadach karabinu. Poza duża masą skarżono się na wypadające magazynki, odpadające łoże, rozregulowujący się celownik. Wykryte wady sprawiły że komandosi SAS nie przyjęli nowej broni do uzbrojenia i zachowali jako standardowy karabin M16. W następnych latach dzięki wprowadzeniu kolejnych poprawek większość tych wad usunięto. Karabin L85 nie zdobył większej popularności (poza Wielką Brytanią niewielką partię tych karabinów zakupiło Zimbabwe i Jamajka) i w 1994 roku zakończono jego produkcję po dostarczeniu ok. 400 000 karabinów L85 i erkaemów L86.

w czasie pierwszej wojny w Zatoce Perskiej L85A1 po raz pierwszy został użyty w warunkach bojowych. Wyniki doświadczeń były przerażające. Zawodowi brytyjscy żołnierze elitarnych jednostek których nie można było posądzić o brak znajomości czy dbałości o broń meldowali że w warunkach wysokiego zapylenia typowego dla pustyni L85 notorycznie się zacina. Podobne meldunki o niskiej niezawodności były składane później przez żołnierzy służących w siłach w silach pokojowych na Bałkanach.

W 1992 roku komisja obrony Izby Gmin opublikowała krytyczny raport dotyczący L85 i L86. Jednak nadal niewiele robiono w celu poprawienia niezawodności broni systemu SA-80. W 1996 bronie systemu SA-80 zostały skreślone z listy broni strzeleckich spełniających standardy NATO. Okazało się że działają one poprawnie zasilane amunicją L1A2, natomiast użycie amunicji innej amunicji 5,56 x 45 mm NATO powoduje częste zacięcia.

W 1998 postanowiono wreszcie poddać karabin L85A1 modernizacji. Ponieważ produkcja tego karabinu była już zakończona do nowego standardu miały być przebudowywane już wyprodukowane karabiny. Zadanie zmodernizowania L85A1 powierzono niemieckiej firmie Heckler und Koch (należy do brytyjskiego koncernu British Aerospace).

Efektem prac firmy HK był wprowadzony do uzbrojenia w 2000 roku L85A2. W czerwcu tego roku podpisano porozumienie przewidujące przebudowę 200 000 sztuk broni systemu SA-80 na wersje A2 w latach 2001-06. Część przebudowanych karabinów została wyposażona w granatniki podlufowe. Jednak pomimo udoskonaleń wprowadzonych przez HK nadal zdarzają się skargi na niezawodność karabinu L85.

Najnowszą wersją L85 jest karabinek o roboczej nazwie SA80A2K w który zostaną uzbrojeni czołgiści i obsługi broni ciężkiej. Podobnie jak karabiny L85A2 karabinki powstaną przez przebudowę zmagazynowanych karabinów L85A1. Przebudowy 1412 standardowych L85 ma dokonać firma HK.

Wady karabinu L85 sprawiają że coraz częściej pojawiają się propozycje zastąpienia go inną konstrukcją. Według pierwotnych planów karabiny L85 miały być eksploatowane do 2020 roku kiedy miały je zastąpić karabiny zbudowane w ramach programu FIST jednak obecnie coraz częściej mówi się o wycofaniu ich z jednostek pierwszorzutowych przed 2010 rokiem.

[edytuj] Wersje

• L85A1 - pierwsza wersja seryjna.
• L85A2 - wersja zmodernizowana przez HK. Jedyną widoczną różnicą w porównaniu z wersją A1 jest rączka zamkowa o nowym kształcie.
• L86A1 - wersja z dłuższą lufą i dwójnogiem pełniąca rolę ręcznego karabinu maszynowego.
• SA-80 Carbine - wspólna nazwa kilku wersji skróconych, nie produkowanych seryjnie.
• SA80A2K - karabinek z lufą długości 365 mm, wyposażony w dodatkowy chwyt przedni i dwie boczne szyny montażowe.
• L98CGP - powtarzalna wersja L85 przeznaczona do szkolenia w organizacjach paramilitarnych.

[edytuj] Opis konstrukcji

Karabin L85 jest indywidualną bronią samoczynno-samopowtarzalną zbudowaną w układzie bull-pup. Zasada działania oparta o wykorzystanie energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór lufy. Tłok gazowy o krótkim ruchu przekazuje energię przez popychacz na suwadło. Ryglowanie przez obrót zamka. Mechanizm spustowy kurkowy umożliwia strzelanie ogniem pojedynczym i seriami. Dźwignia przełącznika rodzaju ognia po lewej stronie tylnej części broni. Bezpiecznik w postaci kołka nad chwytem pistoletowym. Zasilanie z dwurzędowych magazynków łukowych o pojemności 30 naboi (magazynki zamienne z magazynkami M16). Przyrządy celownicze to celownik optyczny SUSAT (wersja dla żołnierzy piechoty) lub przeziernik w chwycie do przenoszenia broni o muszka na podstawie (wersja dla obsług broni ciężkiej).

[edytuj] Dane taktyczno-techniczne

Wzór	L85A1	SA-80 Carbine	SA-80 Carbine
Nabój	5,56 x 45 mm NATO	5,56 x 45 mm NATO	5,56 x 45 mm NATO
Długość karabinu (mm)	780	709	556
Długość lufy (mm)	518	442	289
Masa karabinu niezaładowanego bez celownika SUSAT (kg)	4,2	?	?
Masa karabinu załadowanego z celownikiem SUSAT (kg)	5,2	?	4,7
Szybkostrzelność teoretyczna (strz/min)	650	650	650
Prędkość początkowa (m/s)	940	?	796

[edytuj] Bibliografia

1. Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Bellona 1991. ISBN 83-11-07784-3
2. Ireneusz Chloupek, Karabin końca wieku, Komandos 9/96. ISSN 0867-86-69
3. Ireneusz Chloupek, Kolejny wysiłek (1), Komandos 9/2002. ISSN 0867-86-69
4. Ireneusz Chloupek, Kolejny wysiłek (2), Komandos 10/2002. ISSN 0867-86-69