Karabin EM-2
Z Wikipedii
| Rifle, Automatic, No.9 Mk 1 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Wielka Brytania |
| Rodzaj | karabin szturmowy |
| Historia | |
| Prototypy | 1945 - 1948 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7 mm |
| Nabój | .280 Mk1Z (7 x 43 mm) |
| Wymiary | |
| Długość | 889 mm |
| Masa | |
| broni | 3,41 kg (z pustym magazynkiem) |
| lufy | 623 mm |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 771 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 450 - 600 strz./min |
Enfield Model (Experimental Model) - brytyjski karabin automatyczny skonstruowany pod koniec lat czterdziestych.
[edytuj] Historia konstrukcji
W czasie drugiej wojny światowej przepisowym karabinem armii brytyjskiej był karabin powtarzalny Lee-Enfield. Była to jeden z najlepszych karabinów powtarzalnych, ale nie mógł dorównać coraz powszechniej używanym karabinom samopowtarzalnym.
W 1944 roku pracujący w Enfield Dieudonne Saive zbudował prototyp swojego karabinu samopowtarzalnego SLEM. Broń ta wzbudziła spore zainteresowanie armii brytyjskiej czego efektem było wyprodukowanie serii prototypowej karabinów oznaczonych jako EXP-1, ale zakończenie wojny sprawiło że z seryjnej produkcji tego karabinu zrezygnowano. Głównym powodem rezygnacji z dalszego rozwoju EXP-1 było powołanie w 1945 roku dwóch zespołów które miały skonstruować nowy karabin dla armii brytyjskiej.
Pierwszy zespół kierowany przez Stanley'a Thorpe'a skonstruował karabin EM-1. Była to konstrukcja w układzie bull-pup, o zasadzie działania zapożyczonej z niemieckiego, eksperymentalnego karabinu StG45 (odrzut zamka półswobodnego hamowanego rolkami). Karabin EM-1 miał mieć komorę zamkową i większość części tłoczonych w celu obniżenia kosztów produkcji. Poza wersją kalibru .280 powstały także wersje kalibru 7,92 x 33 mm Kurz (skonstruowana przez Romana Korsaka) i 7,92 x 57 mm (skonstruowana przez Kazimierza Januszewskiego). Prace nad karabinem EM-1 przerwano z powodu trudności z wykonaniem wytłoczek komory zamkowej.
Konkurencyjny zespół kierowany przez inż. Kazimierza Januszewskiego (używającego nazwiska Stefan Keneth Johnson) skonstruował karabin EM-2. Podobnie jak EM-1 był to karabin zbudowany w układzie bull-pup, ale zasada działania automatyki była oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. EM-2 podobnie jak EM-1 miał strzelać amunicją kalibru .280.
Prace nad EM-2 zakończyły się pod koniec 1948 roku i roku następnym rozpoczęto testy nowej konstrukcji. Następne próby odbyły się w marcu 1950 roku w USA gdzie okazał się znacznie lepszy od używanego przez armię amerykańską karabinu samopowtarzalnego M1 Garand.
W 1951 roku armia brytyjska przyjęła EM-2 do uzbrojenia jako Rifle, Automatic, No.9 Mk 1 (amunicję standaryzowano jako .280 Mk1Z). Jednak pomimo przyjęcia karabinu do uzbrojenia nie rozpoczęto jego produkcji. Przyczyną były prace nad standaryzacją broni w ramach NATO. Pamiętając o problemach jakie stwarzało używanie różnych naboi przez aliantów w czasie drugiej wojny światowej postanowiono przyjąć do uzbrojenia wszystkich państw paktu jeden nabój karabinowy, a Amerykanie proponowali także standaryzację karabinu. W efekcie podjęto decyzję o nie przyjmowaniu do uzbrojenia nowych wzorów broni do momentu wybrania standardowej amunicji.
Europejscy członkowie paktu byli zwolennikami przyjęcia do uzbrojenia naboi .280 Mk1Z (poza EM-2 do strzelania nim przystosowano belgijski karabin FN FAL), amerykanie uważali że lepszy będzie nabój karabinowy o większej mocy. Ostatecznie w 1953 roku USA wymusiło przyjęcie do uzbrojenia amerykańskiej amunicji T65E3 standaryzowanej jako 7,62 x 51 mm NATO.
Nowa natowska amunicja okazała się zbyt silna by można było do niej łatwo przeprojektować karabin EM-2. Dlatego program tego karabinu zamknięto a do uzbrojenia przyjęto w karabin samopowtarzalny L1A1 SLR (licencyjny FN FAL w wersji 50-00).
[edytuj] Opis techniczny
Karabin EM-2 był bronią samoczynno-samopowtarzalną zbudowaną w układzie bull-pup. Automatyka broni działała na zasadzie odprowadzania gazów prochowych, tłok gazowy o długim skoku, zamek ryglowany ryglami rozchylanymi. Broń strzelała z zamka zamkniętego. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym i seriami (przełącznik rodzaju ognia ma postać kołka umieszczonego nad chwytem pistoletowym). Dźwignia bezpiecznika wewnątrz kabłąka spustowego, przed spustem. Zasilanie z pudełkowych magazynków o pojemności 20 naboi. Zasadniczym przyrządem celowniczym był celownik optyczny umieszczony w chwycie do przenoszenia broni. W razie jego awarii stosowano przeziernik umieszczony po lewej stronie chwytu do przenoszenia i muszkę umieszczoną na składanej podstawie.
